De diepten van de oceanen herbergen enkele van de meest fascinerende en angstaanjagende wezens uit de mythologie. Van de Noorse fjorden tot de kusten van het oude Griekenland, zeemonsters hebben al eeuwenlang de verbeelding van mensen gevangen. In deze lijst verkennen we tien ongelooflijke zeemonsters, elk met hun eigen unieke en vaak huiveringwekkende verhalen.
1. Midgaardslang
De Midgaardslang (Jörmungandr) is een angstaanjagend figuur uit de Noordse mythologie. Dit immense zeemonster, voortgekomen uit de vereniging van de god Loki en de reuzin Angrboða, is zo gigantisch dat het zich rond de hele wereld kan wikkelen en in zijn eigen staart kan bijten. Deze omhelzing van de aarde symboliseert de grenzen van de wereld en houdt het universum in evenwicht.
Volgens de legende zal het loslaten van zijn staart het begin van Ragnarök inluiden, de apocalyps in de Noordse mythologie. Dit moment markeert het einde van de wereld zoals wij die kennen, gevolgd door een reeks catastrofale gebeurtenissen en epische gevechten tussen de goden. Midgaardslang speelt een cruciale rol in deze eindtijdscenario’s, waarbij zijn strijd met de god Thor een van de meest iconische confrontaties in de Noorse legendes is.
2. Cthulhu: Kosmisch Monster uit de Ruimte
Cthulhu is een literair monster dat voor het eerst verscheen in H.P. Lovecraft’s “The Call of Cthulhu”. Cthulhu is een kosmisch monster dat naar de aarde kwam en in de oceanen van de aarde woonde in een fictieve stad genaamd R’lyeh. Het wordt afgebeeld als een enorm humanoïde zeewezen met inktvistentakels op zijn gezicht en drakenvleugels.
Lovecraft beschreef het als een monster met een vaag mensachtige omtrek, maar met een hoofd als een octopus, een schilferig, rubberachtig lichaam, enorme klauwen aan voor- en achterpoten, en lange, smalle vleugels.
3. Kraken: Gigantische Inktvis
De Kraken ken je misschien wel uit de films “Pirates of The Caribbean: Dead Man’s Chest (2006)” of Clash Of The Titans (2002). Dit gigantische zeemonster dat nog het meeste wegheeft van een inktvis is voor het eerst waargenomen voor de kust van Noorwegen. Maar ook langs de Noord-Amerikaanse kusten is het monster waargenomen. Zeelieden beweerden dat het beest tentakels zo groot hadden om een schip te kunnen vastgrijpen en te laten zinken. En wanneer het beest duikt hij een draaikolk zou vormen die groot genoeg was om een schip te doen zinken. Waarschijnlijk waren de (misschien wel dronken) zeelieden in de war met eilanden in de verte. Of misschien wel de kolossale inktvis, maar met een lengte van maximaal 14 meter zou dit dier toch geen gevaar moeten zijn voor schepen.
4. Leviathan: Zeemonster met Meerdere Koppen
Het Bijbelse monster leviathan is een gigantische zee creatie met gloeiende ogen. Het heeft een enorm geschilferd lijf. Het dier wordt vergeleken met een enorme vis, een slang, een krokodil en/of zeezoogdier.
De leviathan heeft de gruwelijke gewoonte om schepen te breken en zeegaande mensen te verslinden. Het monster wordt meerdere malen genoemd in het oude testament van de bijbel. Het is echter onduidelijk of de leviathan is geschapen door God of Satan. Sommige religieuze teksten beweren het volgende: God heeft oorspronkelijk het dier geschapen in een mannelijke en vrouwelijke versie. Later vernietigde hij de vrouwelijke versie om te voorkomen dat er een menigte van het kwade monsters zou ontstaan in de zeeën.
5. Scylla & Charybdis: Zes-koppig Zeemonster en een Draaikolk
Scylla & Charybdis zijn zeemonsters uit de Griekse mythologie, beschreven door Homerus in zijn Odyssee. Ze bevinden zich aan weerszijden van de Straat van Messina tussen Sicilië en Calabrië. De twee monsters presenteren reizigers met de keuze tussen twee kwaden. Scylla is een zes-koppig zeemonster, en Charybdis is een draaikolk. Odysseus krijgt het advies om Scylla onder ogen te zien en slechts enkele zeelieden te verliezen, in plaats van langs Charybdis te gaan en mogelijk zijn hele schip te verliezen.
6. Sirenen: Verleidelijke Zeevrouwen
In de Griekse mythologie zijn sirenen vrouwelijke wezens die nabij het wateroppervlak leven. Ze zingen en betoveren voorbijvarende zeelieden met hun prachtige muziek, waardoor schepen naar de kust worden gelokt waar ze onvermijdelijk vergaan. Sirenen werden vaak afgebeeld als een combinatie van een vrouw en verschillende vogels, soms met grote vogelveren en poten, en andere keren met het lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw. In latere mythologie werden ze vaker afgebeeld als sinistere zeemeerminnen.
Het idee van plezier van Sirenes is zeevaarders te verleiden gevaarlijke eilanden of kliffen te benaderen. Ze deden dit door de zeelui toe te zingen, waarop de mannen geheel passief werden en niet in staat waren tot enig andere actie anders dan te zwijmelen over het gezang. Als gevolg voeren de schepen zich vast op rotsen, en werden de mannen overboord geslingerd, of wierpen zij zichzelf overboord in poging het gezang dichter de naderen, waar zij vervolgens door de sirenen van al hun levenskracht werden leeggezogen.
7. Il Terribile Pescecane
Hoewel het niet teruggaat tot de oude mythologie, is Il Terribile Pescecane net zo angstaanjagend. Dit zeemonster komt voor in het boek “De Avonturen van Pinokkio” uit 1883. Het wordt beschreven als minstens vijfhonderd voet lang en met drie rijen tanden. Zijn mond is groot genoeg om een treinwagon te slikken. Het monster wordt voor het eerst genoemd in hoofdstuk XXIV, wanneer Pinokkio op zoek is naar zijn schepper, Geppetto.
8. Ketos
Een van de bekendste verhalen waarin Ketos voorkomt, is het verhaal van Perseus en Andromeda. In dit verhaal wordt Ketos gestuurd door Poseidon om de kust van Ethiopië te terroriseren als straf voor koningin Cassiopeia, die beweerde mooier te zijn dan de Nereïden (zee-nimfen). Om de woede van Ketos te kalmeren, werd de prinses Andromeda aan een rots geketend als offer. Gelukkig arriveerde Perseus, gewapend met het hoofd van Medusa, en slaagde erin Ketos te doden voordat het de prinses kon verslinden.
Ketos staat symbool voor de gevaren en de onvoorspelbaarheid van de zee. Het werd vaak afgebeeld als een enorm, angstaanjagend zeemonster, soms met de kenmerken van een walvis of een gigantische vis. De verhalen en avonturen waarin Ketos voorkomt, benadrukken vaak het moedige karakter van degenen die de zee trotseren en de gevaren ervan onder ogen zien.
9. Aspidochelone
Aspidochelone is een gigantische wezen, vaak beschreven als een enorme schildpad, walvis of zeevis. Hij is zo groot dat het vaak wordt aangezien voor een eiland. Zeelieden, misleid door de omvang en het uiterlijk van Aspidochelone, zouden aanmeren op zijn rug, denkende dat het een veilige haven was. Echter, zodra ze hun kamp opzetten, zou het monster duiken in de diepten van de oceaan, waardoor de nietsvermoedende zeelieden verdrinken.
De legende van Aspidochelone verschijnt in verschillende culturen en literaire werken, waaronder middeleeuwse bestiaria en christelijke allegorieën, waar het vaak wordt gebruikt als een symbool van de duivel of de zonden die de mensheid verleiden. Het wezen vertegenwoordigt de misleidende aard van het kwaad, dat vaak vermomd is als iets onschuldigs of zelfs aantrekkelijk.
10. Hydra van Lerna
De Hydra van Lerna is een van de meest beruchte en angstaanjagende wezens uit de Griekse mythologie. Het is een veelkoppig zeemonster dat zijn thuis vond in de moerassen van Lerna, een plaats in de Peloponnesos. De Hydra wordt vaak geassocieerd met de godin Hera en wordt beschouwd als een van haar vele wraakzuchtige scheppingen.
Het meest opvallende kenmerk van de Hydra was zijn vermogen om snel hoofden te regenereren nadat ze waren afgesneden. Volgens de legende had de Hydra negen of zelfs meer hoofden, en als een van deze hoofden werd afgehakt, zouden er twee in de plaats groeien. Dit maakte het bijna onmogelijk om het monster te verslaan.
Een van de beroemdste ontmoetingen met de Hydra wordt verteld in de mythe van Herakles (Hercules in de Romeinse mythologie). Als onderdeel van zijn Twaalf Werken werd Herakles opgedragen om de Hydra te verslaan. Met de hulp van zijn neef Iolaus slaagde Herakles erin om de Hydra aan te vallen en zijn koppen af te hakken, terwijl Iolaus de nek van elke afgesneden kop direct dichtbrandde om te voorkomen dat er nieuwe groeiden. Uiteindelijk slaagde Herakles erin om de Hydra te verslaan door zijn laatste onsterfelijke kop af te hakken en deze diep te begraven.
