Het Oostenrijkse alpenlandschap is ronduit indrukwekkend. Elk jaar zakken miljoenen toeristen af naar Oostenrijk om er te genieten van de indrukwekkende natuur. Oostenrijk telt vele tientallen bergen met een hoogte boven 3.400 meter. In het onderstaande lijstje houden we niet alleen rekening met de hoogte, maar ook met de zogenaamde ‘prominentie’ van een berg. De prominentie is een soort ‘relatieve hoogte’. Geografisch definieert men de prominentie als het hoogteverschil tussen de top van de berg en de laagste hoogtelijn die de berg helemaal omringt, maar geen hogere top omgeeft. Een berg met een grote prominentie steekt opvallend boven de rest van het landschap uit. Veel bergen hebben ‘zijtoppen’, die wel een grote hoogte bereiken, maar geen grote prominentie bezitten. Ze worden daarom niet als afzonderlijke bergen beschouwd. Hieronder een lijstje van de tien hoogste bergtoppen in de Oostenrijkse Alpen met een prominentie van meer dan 150 meter.
10. De Rainerhorn – 3.559 meter
De Rainerhorn behoort tot de Venedigergruppe, een groep van bergen in het westelijk deel van het bergmassief Hohe Tauern. De top bevindt zich in Oost-Tirol. De Rainerhorn bereikt een hoogte van 3.559 meter. De berg werd voor het eerst beklommen in 1859 door de Oostenrijkse cartografen Franz Keil and Ignaz Wagl. Om de top te bereiken, moet je eerst een flink stuk over een gletsjer trekken. De beklimming is alleen weggelegd voor ervaren bergbeklimmers. De meeste bergtochten op de Rainerhorn starten vanuit de berghut Defreggerhaus.
9. De Grosses Wiesbachhorn – 3.564 meter
De Grosses Wiesbachhorn in de deelstaat Salzburg valt op door zijn scherpe top, die ver boven de omliggende bergen uitsteekt. De berg behoort tot de Glocknergroep, een groep van bergen die deel uitmaakt van de Hohe Tauern. Met zijn hoogte van 3.564 meter staat de Grosses Wiesbachhorn op de negende plaats in het rijtje van hoogste bergen in Oostenrijk (met een grote prominentie).
De berg werd al bedwongen in 1795. Bij de eerste beklimming van de noordwestwand in 1924 gebruikten alpinisten voor het eerst in de geschiedenis ijsboren om over de steile ijslaag te raken. De meeste tochten naar de top van de Grosses Wiesbachhorn starten vanuit de berghut Heinrich Schwaigerhaus.
8. De Vorderer Brochkogel – 3.565 meter
De Vorderer Brochkogel ligt in de deelstaat Tirol. Hij maakt deel uit van het massief van de Ötztaler Alpen en is 3.565 meter hoog. De eerste beklimming vond plaats in 1851 tijdens een militaire landopmeting. De top werd pas bereikt bij een toeristische beklimming in 1862. Franz Senn, de oprichter van de Deutscher Alpenverein, stond als een van de eerste mensen op de bergtop. Tegenwoordig gebruiken alpinisten verschillende klimroutes om het hoogste punt van de berg te bereiken. De berghut Breslauer Hütte is een bekend beginpunt voor een tocht op de Vorderer Brochkogel.
7. De Similaun – 3.599 meter
3.599 meter: dat is de hoogte die de Similaun bereikt in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De berg staat daarmee op de zevende plaats in ons rijtje. Hij maakt deel uit van de Ötztaler Alpen. Al in 1834 slaagden Josef Raffeiner en Theodor Kaserer erin om de top te bedwingen. De tocht ernaartoe is relatief eenvoudig, via een niet al te steile gletsjerwandeling. De Similaun kwam in 1991 volop in het nieuws wegens de vondst van ijsmummie Ötzi. De ijsmummie werd ontdekt door het echtpaar Simon, aan de rand van een gletsjer in het Hauslabjoch, op enkele kilometers van de top van de Similaun.
6. De Hinterer Brochkogel – 3.628 meter
Net als de twee vorige bergen behoort de Hinterer Brochkogel tot het massief van de Ötztaler Alpen, in de zogenaamde Weisskam-subgroep. De Hinterer Brochkogel is 3.628 meter hoog en werd voor het eerst beklommen in 1858. De berg ligt in de omgeving van de Wildspitze (zie verder). Alpinisten combineren vaak een beklimming van de Hinterer Brochkogel met een route over de Wildspitze. Verschillende trajecten leiden naar de top en meerdere berghutten zijn geschikt als uitvalsbasis.
5. De Hintere Schwärze – 3.628 meter
De Hintere Schwärze in de Ötztaler Alpen ligt op de grens tussen Oostenrijk (deelstaat Tirol) en Italië. De berg is 3.628 meter hoog. De noordkant van de berg bestaat tot aan de top uit ijs, terwijl de zuidkant een rotswand is. In 1867 slaagden E. Pfeiffer, B. Klotz en J. Scheiber erin om de Hintere Schwärze te beklimmen. De meeste alpinisten bereiken de top tegenwoordig via de westelijke zijde over een relatief eenvoudige gletsjerroute. De Martin Busch Hütte dient meestal als vertrekpunt van de tocht. Meer ervaren bergbeklimmers wagen zich aan een beklimming via de noordelijke ijswand.
4. De Grossvenediger – 3.666 meter
Op de grens van de deelstaten Tirol en Salzburg ligt de top van de Grossvenediger. De berg behoort tot de Venedigergroep in de Hohe Tauern. Met zijn 3.666 meter hoogte is de Grossvenediger de op drie na hoogste berg in Oostenrijk. De bergtop bestaat volledig uit ijs. Een eerste poging om de top te bereiken vond plaats op 9 augustus 1828, maar deze poging moest worden gestaakt wegens een lawine. Op 3 september 1841 slaagde een expeditie geleid door Josef Schwab er uiteindelijk in om de Grossvenediger te bedwingen. Tegenwoordig maken bergbeklimmers dankbaar gebruik van diverse berghutten om van daaruit een tocht naar de top te starten. In de zomer zijn er soms honderden alpinisten per dag die de klim naar het hoogste punt aanvatten.
3. De Weisskugel – 3.739 meter
De Weisskugel ligt op de grens tussen Oostenrijk (deelstaat Tirol) en Italië. De bergtop ligt op 3.739 meter hoogte in de Ötztaler Alpen. Over het algemeen wordt aangenomen dat Joseph Anton Specht in 1861 als eerste op de top van de Weisskugel stond. Het is echter mogelijk dat Johann Gurschler en Josef Weitthalm al in 1845 de top van de Weisskugel bereikten. Alpinisten volgen verschillende routes om de berg te bedwingen. De eenvoudigste is de route aan de zuidzijde van de berg, die vertrekt vanuit de berghut Oberetteshütte.
2. De Wildspitze – 3.770 meter
Deze berg is de hoogste in de Ötztaler Alpen (in de deelstaat Tirol) en de op een na hoogste berg in Oostenrijk. De Wildspitze is 3.770 meter hoog. In 1848 stond Leander Klotz als eerste op de zuidelijke top. De berg bezit in feite twee toppen: een noordelijke top die tegenwoordig 3.760 meter bereikt, en een zuidelijke op 3.770 meter. Oorspronkelijk was de noordelijke top het hoogste punt van de berg. Wegens het afsmelten van de sneeuw- en ijslaag op de noordelijke top is deze tegenwoordig lager dan de zuidelijke. Langs drie zijden van de berg bevinden zich gletsjers. De meeste bergbeklimmers volgen een route vanuit de berghut Breslauer Hütte.
1. De Grossglockner – 3.798 meter
De onbetwiste nummer één in onze top 10-lijst van hoogste Oostenrijkse bergen is de beroemde Grossglockner. Hij ligt precies op de grens tussen de deelstaten Tirol en Karinthië en bereikt een recordhoogte van 3.798 meter. De Grossglockner is niet alleen de hoogste berg van Oostenrijk, maar ook de hoogste van de oostelijke Alpen (de Alpen ten oosten van de Brennerpas). De berg behoort tot de Glocknergroep in het bergmassief van de Hohe Tauern. Op de oostelijke flank van de Grossglockner strekt zich de grootste gletsjer van Oostenrijk uit: de Pasterze. Deze gletsjer bereikt een lengte van ruim acht kilometer, maar lijdt net als alle andere gletsjers onder de opwarming van de aarde. Al in het jaar 1800 slaagde men erin om de top van de Grossglockner te bereiken. Er zijn tegenwoordig diverse wandel- en ijsklimroutes op de berg. De bekendste ijsklimroute (de Pallavicineroute) loopt over de noordoostwand en is genoemd naar de eerste beklimmer die in 1876 dit traject volgde: Alfred von Pallavicine.
Vergelijkbare lijstjes
- 10 Hoogste bergen in Nederland
- 10 Hoogste bergen van Europa
- 10 Hoogste bergen van de wereld
- 10 Hoogste bergen in Afrika
- 10 Gevaarlijkste Vulkanen in de wereld
- 10 Vulkanen weetjes
- 10 Beroemde vulkanen
1 reactie
Zoveel foute afbeeldingen! Jammer