Op 24 april 1990 lanceerde NASA het ruimteveer Discovery, met aan boord de ruimtetelescoop Hubble. Sindsdien draait Hubble in een baan om onze planeet. Een telescoop die in de ruimte zweeft en geen last heeft van de storende atmosfeer van de aarde, is een ware luxe voor astronomen. Toch vielen de eerste beelden van Hubble wat tegen. Technici zochten koortsachtig naar de oorzaak van de onscherpe opnamen en ontdekten een fout in de spiegel. Tijdens een ruimtemissie in 1993 brachten astronauten een corrigerende spiegel aan, die dit probleem oploste. De beelden van Hubble overtreffen sindsdien alle verwachtingen. Hubble heeft onder meer zwarte gaten ontdekt, exoplaneten waargenomen (dat zijn planeten die draaien rond een andere ster dan de zon), beelden gemaakt van supernova’s en neutronensterren opgespoord. De 10 mooiste foto’s van Hubble vind je in het onderstaande lijstje.
De planetaire nevel NGC 5189
Een planetaire nevel bestaat uit ontsnapte gassen van een stervende ster. Wanneer een middelgrote ster het einde van haar leven bereikt, ontsnappen er gassen van de buitenste schil die nadien een zogenaamde ‘nevel’ gaan vormen. NGC 5189 bezit een merkwaardige S-vorm. Dit is waarschijnlijk te wijten aan een verborgen naburige ster, die de massa van de nevel naar zich toetrekt. De planetaire nevel is te zien in het sterrenbeeld Vlieg en bevindt zich op een afstand van 3.000 lichtjaar van de aarde.
De Helixnevel NGC 7293
Hubble maakte schitterende opnamen van de Helixnevel in het sterrenbeeld Waterman, 650 lichtjaar van de aarde. Men noemt de Helixnevel ook wel het ‘Oog van God’. Om de opname te maken werd de hulp van de aardse telescoop van het Cello Tololo-observatorium in Chili ingeschakeld. Astronomen hebben vastgesteld dat de Helixnevel expandeert met een snelheid van 31 kilometer per seconde. De gloeiendhete kern in het centrum veroorzaakt een mooie gloed in de omringende gassen. De Helixnevel is ca. 10000 jaar oud. Uiteindelijk zal de kern van de planetaire nevel een zogenaamde ‘witte dwergster’ worden.
De Krabnevel NGC 1952
Grote sterren kennen een explosief einde: hun kern stort in, waardoor gassen met veel geweld in de ruimte worden geslingerd. Men noemt dit een supernova. Chinese astronomen namen in het jaar 1054 een supernova waar in het sterrenbeeld Stier. De Krabnevel bestaat uit de resten van deze supernova. De kern van de geëxplodeerde ster werd een snel ronddraaiende neutronenster, een zogenaamde pulsar. Deze pulsar zendt massaal röntgenstraling en radioactieve gammastraling uit. De Krabnevel bevindt zich op een afstand van ongeveer 6.500 lichtjaar.
De Tarantulanevel NGC 2070
De Tarantulanevel is te zien in de Grote Magelhaense Wolk, een naburig sterrenstelsel van de Melkweg (nou ja, naburig: toch nog op een slordige 179000 lichtjaar van de aarde). In de Tarantulanevel worden er erg veel sterren gevormd. Het is een heel felle nevel en de helderste delen lijken wat op de vorm van een spin, vandaar de benaming ‘Tarantulanevel’.
De Orionnevel NGC 1976
Deze planetaire nevel kun je bij een heldere hemel met het blote oog zien. De kleurrijke Orionnevel bevindt zich net onder de drie zogenaamde gordelsterren van het ‘zwaard van Orion’ in het gelijknamige sterrenbeeld. De nevel bevindt zich op een afstand van 1344 lichtjaar van de aarde. Ook deze nevel is een ware ‘kraamkamer’ van nieuwe sterren. Op de beelden van Hubble is te zien dat er zowat 700 sterren zich aan het vormen zijn in de Orionnevel.
De botsende sterrenstelsels NGC 2207 en IC 2163
De sterrenstelsels NGC 2207 en IC 2163 zijn nog steeds afzonderlijke galaxieën, maar bewegen snel naar elkaar toe door hun onderlinge zwaartekracht. Verwacht wordt dat zij over een paar miljard jaar volledig met elkaar samensmelten. NGC 2207 is het grootste stelsel en ‘snoept’ op het ogenblik al wat sterren en materiaal van IC 2163 af. De (bijna) botsende sterrenstelsels werden al in 1835 ontdekt door de Britse astronoom John Herschel. Dankzij de Hubbletelescoop beschikken we tegenwoordig over bijzonder fraaie beelden van deze sterrenstelsels die op ramkoers liggen.
Arp 273
Arp 273 is een groep van 2 interagerende sterrenstelsels in het sterrenbeeld Andromeda, waarvan Hubble unieke foto’s heeft genomen. Arp 273 bestaat uit het grotere stelsel UGC 1810 en het kleinere UGC 1813. Het beeld van de 2 sterrenstelsels samen lijkt op dit van een roos. Astronomen nemen aan dat het kleinere stelsel door het grotere is ‘gereisd’. Dit zou verklaren waarom de buitenste spiraalarm van UGC 1810 door het kleinere stelsel naar beneden wordt ‘getrokken’. Onder invloed van de gravitatiekrachten staat het kleinere stelsel ook verticaal ten opzichte van het grotere stelsel, en vormt zo de ‘steel’ van de roos.
Hubble Extreme Deep Field
De ‘diepste’ opname (lees: de gevoeligste en verste opname) die ooit van een stukje ruimte gemaakt is, werd genomen door ruimtetelescoop Hubble en wordt het ‘Hubble Deep Field’ genoemd. Op deze foto zijn er ca. 15000 sterrenstelsels te zien. De Hubble moest zich gedurende 23 dagen op precies hetzelfde deel van de ruimte richten, om zo het allerzwakste licht te laten doordringen op de foto. Het licht afkomstig van de verste stelsels die op de opname te zien zijn, deed er 13,2 miljard jaar over om de Hubble te bereiken.
De Carinanevel NGC 3372
Van de Carinanevel zijn vooral de schitterende opnamen van de reusachtige gaszuilen bekend, die wel iets weghebben van hoge rotspieken. Dit gedeelte van de Carinanevel noemt men daarom ook wel ‘Mystic Mountain’. De gaszuilen hebben een lengte van 3 lichtjaar en bestaan uit waterstofgas. Er is aangetoond dat er in ‘Mystic Mountain’ talloze nieuwe sterren worden gevormd. De Carinanevel bevindt zich op een slordige 7500 lichtjaar van de aarde.
De Draaikolknevel NGC 5194
Een van de mooiste Hubble-opnamen van een sterrenstelsel is deze van de Draaikolknevel. Het sterrenstelsel wordt van boven bekeken en de opname toont heel duidelijk de spiraalvormige structuur. De Draaikolknevel bevindt zich in het sterrenbeeld Jachthonden en is 23 miljoen lichtjaar van de aarde verwijderd. Men kan de galaxie ook met een gewone telescoop vanop aarde waarnemen. Het stelsel werd voor het eerst beschreven in 1773 door Charles Messier. Astronomen veronderstellen dat er zich in de kern van de Draaikolknevel een zwart gat bevindt.
Meer lijstjes over de ruimtevaart
- 10 Dieren die in de ruimte zijn geweest
- 10 Beroemde astronauten
- 10 Objecten in de ruimte, die je met je blote oog kunt zien
- 10 Dingen groot genoeg om te zien vanuit de ruimte
- 10 Mysterieuze geluiden uit de ruimte
- 10 Mooiste foto’s vanuit het Internationaal ruimtestation ISS
- 10 Weetjes over het Internationaal ruimtestation (ISS)
- 10 Grootste ruimtevaartrampen
6 reacties
Mooi☺️
cool
staat er een persoon daar
\
Als je gelooft dat dit alles vanzelf is ontstaan heb je wel een he groot geloof. Ik geloof in de Schepper van hemel en aarde. Hij heeft alles zo wondermooi gemaakt.
Gods original creation.
Als je gelooft dat dit alles vanzelf is ontstaan heb je wel een he groot geloof. Ik geloof in de Schepper van hemel en aarde. Hij heeft alles zo wondermooi gemaakt.
Gods original creation.
very good