Top 10 Duurste Gitaren Ooit Verkocht op een Veiling

Gitaren oefenen een buitengewone aantrekkingskracht uit. Zelfs al heb je het fingerspitzengefühl van een T-Rex met verlamde voorpootjes en het ritme van een dode kaketoe. Want wij aardse stervelingen kunnen ook gewoon genieten van de magische klanken die gitaarvirtuozen als Jimi Hendrix, David Gilmour en andere rockgoden uit hun zessnarige instrument toverden.

Andere meer gefortuneerde stervelingen trekken met een zak geld naar de veiling. Of het louche achterkamertje van het betere pandjeshuis. Draai die Marshall open ‘up to eleven!’ tot de laatste flappen uit je broekzakken wapperen voor deze top 10 duurste gitaren ooit.

10. Bob Marleys Washburn 22-Series Hawk – $ 1.200.000 (tot zelfs $ 2.000.000)

De legende wil dat Bob Marley bij leven slechts zeven gitaren bezat. Al fluisteren anderen dat het er eigenlijk minstens tien waren. In elk geval: een bescheiden collectie voor zo’n wereldster als je kijkt wat de doorsnee slaapkamermuzikant vandaag aan de muur heeft hangen. Zeker voor een man die toen hij op 36-jarige leeftijd naar ‘the Almighty’ trok alweer elf kinderen bij zeven verschillende vrouwen had rondlopen. Probeer zo maar eens netjes eerlijk je schamele instrumentarium over je erfgenamen te verdelen.

Bovendien werd ‘The King of Reggae’ begraven met een voetbal, een hompje wiet (je weet nooit of ze daarboven geen ganja hebben) én zijn geliefde Les Paul Special. Weeral eentje minder. Maar geen nood. Een van Bobs resterende gitaren is tenminste bewaard gebleven voor het universele nageslacht: de Washburn 22-Series Hawk.

Niet dat ‘The King of Reggae’ bijster veel op deze gitaar jamde. Probeer maar eens een foto van Bob met die Washburn te vinden. De minzame Rastafari gaf ze na een optreden met The Wailers op 21 november 1979 in Vancouver aan zijn Canadese gitaartechnicus Gary Karlson. ‘Gary Guitar’, zoals Bob zijn handige gabber noemde, koesterde het instrument vervolgens jarenlang als een warme herinnering aan zijn op 11 mei 1981 overleden vriend en gulle broodheer. Tot het hem ergens in 1996 doordrong dat die houten plank uit de Japanse Matsumoku-fabriek weleens een flinke duit waard kon zijn. ‘Regular guy selling reggae god’s guitar’, kopten de kranten.

Gewild was de ‘reggae god’s guitar’ zeker. De Jamaicaanse zakenman Michael Lee-Chin zwaaide zelfs met 6,5 miljoen aan knisperende, vers gestreken dollarbriefjes. Maar was dát wat Gary’s oude vriend nou écht had gewild? Marleys inspirerende woorden ‘Some people are so poor, all they have is money’, indachtig, koos Karlson een betere koper. Zo werd de Jamaicaanse regering eigenaar van het felbegeerde instrument. De overheid in Kingston verklaarde het meteen ‘a national treasure’. En het geld (het bedrag schommelt tussen $ 1,2 en 2 miljoen naar gelang de bron)? Dat stak ‘Gary Guitar’ prompt in het goede doel. ‘One love, One heart’, Gary!

9. Duane Allman’s 1957 ‘Layla’ Gibson Les Paul Goldtop – $ 1.250.000

“Dearest Polly, I got a Les Paul of my very own … Gregg’s here gigging with me and I got about the greatest band I ever did hear together and a Marshall amp and two drummers and I quit taking speed and I have been going swimming nekkid in the creek … The name of the band is the Allman Bros …”, zo krabbelde Duane Allman op 16 mei 1969 in een briefje dat 49 jaar later voor 3.750 pond in Londen geveild werd.

Niet slecht voor een stukje papier. Die Les Paul waarover de veel te vroeg gestorven gitaarlegende pochte? Dat was natuurlijk de 1957 Gibson Les Paul Goldtop die op 19 augustus 2019 onder de hamer ging in Dallas. $ 1,25 miljoen – het hoogste bedrag dat ooit op een officiële veiling werd neergeteld voor een Gibson.

Maar natuurlijk een Gibson van uiterst staatsbelang in de betere rockkringen. Duane Allman mocht dan wel op 24-jarige leeftijd met zijn motorfiets richting de eeuwige jachtvelden slingeren, zijn muzikale signatuur doorstaat moeiteloos de hongerige, erbarmelijk gefloste tanden des tijds. Uit deze Goldtop ontsproten immers de eponieme debuutplaat van The Allmans Brothers Band’ (1969) en opvolger ‘Idlewild South’ (1970).

Datzelfde jaar zette Duane misschien wel zijn meest onsterfelijke gitaarpartij op mastertape tijdens de studiosessies van ‘Layla and Other Assorted Love Songs’, het enige plaatje van Eric Claptons supergroep Derek & the Dominos. Dat was, hoe kan het ook anders, op het onverwoestbare ‘Layla’.

Een beetje Gibson-fanaat wil namelijk nu terstond ‘EN GREENY DAN?!’ brullen. Maar het prijskaartje van die legendarische 1959 Les Paul Standard ‘Burst met de omgekeerde humbucker in de halspositie blijft een groot mysterie. Kirk Hammett kocht die heilige graal, die je reinste muziek geschiedenis schreef in de blueshanden van wijlen Fleetwood Mac-bezieler en vervolgens Gary Moore tijdens 36 prachtjaren vergezelde, namelijk voor een nooit gespecifieerd bedrag. De Metallica-gitarist wou enkel kwijt dat hij gitaarhandelaar Richard Henry er in 2014 ‘less than $2 million’ voor toestopte. Dan niet, Kirk!

8. David Gilmours 1954 Olympic White Fender Stratocaster ‘#0001 Strat’ – $ 1.815.000

In juni 2019 hapte Pink Floyd-fans overal ter wereld eventjes naar adem. Snel legden ze nog eens ‘Breathe’ op de draaitafel. Want er zou heel wat ‘Money’ rollen bij veilinghuis Christie’s in New York. Hun grote geld David Gilmour veilde zowat zijn hele gitaarverzameling voor het goede doel. En ClientEarth, het goede doel in kwestie, had beslist niet de klagen. Want ‘The David Gilmour Collection’, een kavel van maar liefst 126 stuks, was goed voor het astronomische bedrag van $ 21.490.750.

De grootste muziekveiling ooit lokte 2.000 bieders uit 66 landen. Er ging dan ook niet bepaald waaierhout onder de hamer. Wel kostbare akoestische Martins (waaronder de 12-string die de bloedmooie ‘Wish You Were Here’-intro baarde!), een ontiegelijk zeldzame Gretsch White Penguin waarop de gitaargod na de uurtjes al eens een ontspannende lick of twee pielde bij het haardvuur, en een bloedmooie Les Paul Goldtop uit 1955.

Prachtinstrumenten met een rijke geschiedenis. Zoveel was zeker. Toch het was vooral nagelbijtend uitkijken wat de Fender Stratocasters waarop Gilmour met zoveel onnavolgbare passie al die tijdloze melodieën en solo’s uit de bitterzoet jankende snaren had geplukt. ‘The Black Strat’, zeg je? Geduld! Die komt nog. Eerst mag de ‘#0001 Strat’ schitteren.

De koopjesjagers waren niet van de minsten. Andy Mooney, de huidige grote Fender-eindbaas, bijvoorbeeld. Er is natuurlijk dat unieke serienummer. Hoewel deze Fender uit 1954 volgens onderzoek niét de eerste Stratocaster is die het levenslicht zag (dat was nr. #0100 – maar desalniettemin is het een van de aller-allereerste pre-productiemodellen van ’s werelds populairste gitaarmodel ooit). En dan dat kleurenpalet! De voor die tijd nog hoogst uitzonderlijk combinatie van die ‘Olympic White’ paintjob, gouden hardware en een goud geadoniseerde slagplaat.

Maar bovenal is er de faam van het baasje. Ooit in het bezit van de vergeten Italiaanse countryster Rex Gallion, passeerde de ‘#0001’ door de knuisten van Seymour Duncan (jawel, dé man achter de gelijknamige gierende gitaarelementen), om via Gilmours gitaartechnicus Phil Taylor omstreeks 1976-1977 uiteindelijk bij de meester himself te geraken. Wat de Pink Floyd-voorman er vervolgens zoal mee deed? Hem rechtstreeks in het studiomengpaneel inprikken voor dat ongeëvenaard slagpartijtje in ‘Another Brick in the Wall (Part II)’.

Doch er is altijd baas boven baas. Niet Fender-CEO Andy Mooney, maar Jim Irsay zou het New Yorkse veilinghuis verlaten met deze legendarische Strat. Prijskaartje? $ 1,875 miljoen. En onthoud die naam! Want die Irsay-snuiter bleek, zoals je later in die lijstje nog zal merken, niet bepaald aan zijn proefstuk toe.

7. Jerry Garcia’s 1973 custom-made Doug Irwin ‘Wolf’–$ 1.900.000

Sinds zijn vierde levensjaar miste Jerry Garcia 2/3de van zijn rechtermiddelvinger. Maar dat noodlottig houthakavontuur belette de man niet om geschiedenis te schrijven als de voorman van de Greatful Dead. Bij een bijzondere frontman hoort een al even bijzonder instrumentarium. Anders dan de andere rockgoden in dit rijtje koos de op 53-jarige leeftijd gestorven muzikant niet voor vertrouwde Amerikaanse fabrikanten als Gibson en Fender.

Nee, het psychedelisch opperhoofd trok aan de mouw van Doug Irwin. Deze luthier van wereldfaam zou menig notoire creaties voor Garcia bouwen. ‘Tiger’, Garcia’s, werkpaard gedurende de jaren 80 leverde tijdens een veiling in 2002 $ 957.000 op. Maar dé Grateful Dead-fan wil natuurlijk weten voor welke dukaten ‘Wolf’ in 2017 op een New Yorkse veiling ten voordele van het Southern Poverty Law Center wegging.

Welaan, dan! Brian Halligan, medeoprichter van softwarereus HubSpot legde er $ 1.900.000 voor op tafel. Dat was ergens wel te verwachten van een zelfverklaard ‘Deadhead’ die ooit nog het boekje ‘Marketing Lessons from the Grateful Dead: What Every Business Can Learn from the Most Iconic Band in History’ pende.

Daarvoor kreeg-ie wel een fraai stukje hout mee naar huis. Doug Irwin knutselde de gitaar in de lente van 1973 namelijk in elkaar met gelamineerde esdoorn en purperhart, een opvallende Zuid-Amerikaanse houtsoort waar je niet elke dag zes snaren op ziet liggen. Uiteraard kwam de ‘Wolf’ met een uniek silhouet en genoeg tone-, volume- en pick-up knopjes en switches om de cockpit van een bescheiden sportvliegtuigje mee jaloers te maken.

De naam dankte de gitaar aan de cartoonwolfsticker die haar baasje onder de brug plakte. Na een ongelukkige val op het podium, moest Jerry Garcia’s fancy plank terug naar Irwins werkbank voor enige oplapwerken. De meesterbouwer maakte meteen van de gelegenheid gebruik om de iconische sticker permanent in het gitaarlakwerk ter verwerken.

6. Jimi Hendrix’ 1968 Olympic White Fender Stratocaster– $ 2.000.000

Het is zonder twijfel het meest iconische moment van de tegencultuur. Jim Hendrix die in de ochtend van maandag 18 augustus 1969 de uitgeputte langharige hippielijven van Woodstock reanimeert met een zinderend set. Hoogtepunt van het legendarisch optreden met gelegenheidsband Gypsy Sun and Rainbows was uiteraard de magistrale buitenaardse interpretatie van ‘The Star-Spangled Banner’.

Jimi’s ‘weapon of choice’ voor dit onvergetelijk sonisch stukje Vietnamprotest? Een Fender Stratocaster uit het jaar 1968 met de altijd smaakvolle combinatie van een van een witte slagplaat voorziene Olympic White body met een esdoorn hals. Een rechtshandig exemplaar met een stevige headstock, vanwaar ’s werelds beroemdste gitaar spelende linkepoot naar gewoonte de snaren had omgedraaid.

Hendrix, immer een hoffelijke heer, noemde zijn meisje ‘Izabella’. Volgens de legende was dit ook de Strat waarop de gitaarvirtuoos zijn laatste concert speelde op het Duitse Open Love & Peace Festival in Fehmarn. Al beweren allerlei Hendrix-kenners die ervoor gestudeerd hebben dat de gitaargod die 6de september 1970 op een andere witte Fender pielde.

Hoe dan ook! In 1991 dook, zoals wel vaker gebeurd met iconische gitaren, ‘Izabella’ plots op uit het geborgene. Mitch Mitchell, gewezen drummer van ‘The Jimi Hendrix Experience’, verpatste de witte schat aan Gabriele Ansaloni, een Italiaanse mediafiguur die toevallig ook wel eens graag ‘Purple Haze’ opzette. Die Ansaloni haalde een uitstekend rendement uit zijn investering van 198.000 pond. Want nog geen twee jaar later verkocht-ie de historische gitaar voor, pak ‘m beet, 2 miljoen dollar!

Dat was begin jaren 90 een ronduit knotsgek bedrag. Maar als je Paul Allen heet en samen met ene Bill Gates ooit nog een kek software bedrijfje uit de grond stampte, kijk je allicht niet op een nulletje of twee. Maar de Microsoft-medeoprichter deed er wel iets moois mee. In 2000 zette Allen de wereldberoemde Stratocaster in het door hem gefinancierde ‘Museum of Pop Culture’ in Jimi’s geboorteplaats Seattle. En daar kan je dit fraai stukje muziekgeschiedenis vandaag nog steeds bewonderen.

5. John Lennons 1962 Gibson J-160E – $ 2.410.000

In 1962 beraamden The Beatles hun grote doorbraak. Tijdens het schrijven en opnemen van hun eerste successen vertrouwden John Lennon en George Harrison daarvoor op hun Gibson J-160 E. Op 10 september 1962 tikte Brian Epstein, de mythische manager van The Fab Four, twee nagenoeg identieke exemplaren van deze elektroakoestische gitaar op de kop bij Rushworth’s Music House in Liverpool. Toenmalig prijskaartje: 161 pond en wat verdwaalde penny’s.

Een prima investering. Want de Jumbo’s bleken onmisbare werkpaarden in de begindagen. Het zijn de historische relicten uit wiens prille plaatjes als ‘P.S. I Love You’, ‘Please Please Me’, ‘From Me To You’ en uiteraard de eerste Amerikaanse nummer 1 hit ‘, ‘I Wanna Hold Your Hand’ ontsproten. George Harrison zou zijn exemplaar zelfs tot aan de laatste opnamedagen van ‘Abbey Road’ (1969) blijven gebruiken.

John Lennon niet. Een onverlaat ging er namelijk met zijn eerste Gibson J-160E vandoor na een kerstconcert in het Londense F insbury Park Astoria Theater najaar 1963. Of beter gezegd: roadie Mal Evans vergat het kostbaar kleinood domweg in de coulissen. Lennon kocht dan maar een nieuw exemplaar. Want zelfs als baardige hippie bleef hij tijdens zijn Bed-Ins met Yoko Ono bij dit puike akoestische Gibson-model zweren.

Kous af, zou je denken? Vergeet het maar. In de lente van 2014 ontdekte een zekere John McGaw dat zijn gebutste ouwe gitaartje ’s mogelijks dé iconische eerste elektroakoestische Gibson van John Lennon was! De krasse zestiger kocht de al die jaren vermiste gitaar op een blauwe maandag in 1969 van zijn gabber Tommy Pressley. Pressley had het instrument twee jaar voorheen in de zomer van 1967 zelf gescoord in muziekwinkeltje ‘Blue Guitar’ in San Diego voor een tweehandsprijsje van $ 175.

Om een lang verhaal kort te maken. Na flink wat speurneuzenwerk bleek dat McGaw daadwerkelijk de alweer vijf decennia verloren gewaande gitaar van Lennon had. Wel, wel. In november 2015 ging de vondeling voor bijna 2,5 miljoen dollar onder de veilinghamer van Julien’s Auctions in Beverly Hills.

4. Fender 2005 ‘Reach Out to Asia’ Stratocaster – $ 2.700.000

Alle gitaren in dit lijstje danken hun exuberant prijskaartje aan de mythische handen die hun beroerd hebben. Doorgaans zijn het natuurlijk ook al kostbare stukjes hout op zich, omwille van hun gezegende leeftijd, zeldzaamheid en allerlei bijzondere toeters en bellen. Dat kan nou niet meteen van deze doorsnee witte Mexicaanse Fender Strat uit 2005 gezegd worden.

Toch zou deze ordinaire zessnaar, vanwaar elke zichzelf respecteren muziekwinkel wel enkele exemplaren aan de muur heeft hangen, op 16 november 2005 aftikken op $ 2.700.000 tijdens de veiling in het Ritz-Carlton Hotel in Doha, Qatar. Een toen astronomisch record dat maar liefst 14 jaar bleef staan.

Dat had alles te maken met het feit dat deze gehandtekende Fender onder de hamer ging voor het goede doel. De halve nog levende rockwereld zette met plezier zijn krabbel voor ‘Reach Out to Asia’, een inzamelactie voor slachtoffers van de verwoestende zeebeving die de Indische Oceaan op 26 december 2004 trof.

Tussen de illustere hanenpoten ontwaar je o.a. drie Rolling Stones (Mick Jagger, Keith Richards en Ronnie Wood), één Beatle (Paul McCartney), Ray Davies van The Kinks, alle gitaargoden die wonderwel de met drugs, alcohol en groupies bezaaide stoute jaren 60, 70 en 80 overleefden (Brian May, Eric Clapton, Jimmy Page, David Gilmour, Jeff Beck, Ritchie Blackmore, Pete Townsend, Mark Knopfler, Tony Iommi, Angus & Malcolm Young), brulboei Liam Gallagher, ongespecificeerde leden van de haarlakgroothandel Def Leppard en ook nog een Sting en een Bryan Adams.

Wie hoest zoveel poen op voor zo’n vriendenboekje vol rocksterren? Hare Hoogheid Sheihka Miyyassah Al Thani, ook wel bekend als het zusje van Tamim bin Hamad Al Thani – de huidige emir van Qatar. Achteraf gezien nog een peulschil. De troonerfgename kocht eerder dat jaar naar verluidt ook al een schilderwerkje van Gauguin voor een slordige 300 miljoen dollar.

3. David Gilmours 1969 Fender Stratocaster ‘The Black Strat’ – $ 3.975.000

Pièce de résistance van ‘The David Gilmour Collection’ die juni 2019 voor de hamer ging bij Christie’s? Dat was uiteraard ‘The Black Strat’. Dat de Engelse muzikant überhaupt deze magische zwarte Fender Stratocaster van de hand deed? Dat was op zich al helemaal te gek voor woorden. David Gilmours vingers leken doorheen de jaren wel vergroeid met het esdoorn fretboard, de aan tientallen modificaties onderworpen legendarische zwarte elzenhouten body én uiteraard het beruchte ingekorte tremolopookje.

De Pink Floyd-gitarist kocht de gitaar in 1970 bij Manny’s Music op West 48th Street in NYC. ‘You try it, you buy it’, was het motto van het gitaarboetiekje waar o.a. Johnny Ramone in 1974 zijn blauwe Mosrite Ventures II opscharrelde en Jimi Hendrix op een mooie zomerdag in 1969 met de halve winkelvoorraad naar buiten wandelde. Een kwaliteitszaakje, kortom.

Ach, als een gitaar kon praten. Welke mooie verhalen zou ‘The Black Strat’ dan wel niet vertellen? Van haar eerste vuurdoop op het podium van het Bath Festival, juni 1970, tot de nooit meer verhoopte klassieke Pink Floyd-reünie op Live 8 in het Londense Hyde Park in de zomer van 2005. En daartussen al die glorieuze omzwervingen.

Ze hing rond Gilmour toen hij in zijn blote bast in het amfitheater van Pompeï stond, toen nog een jonge god met lange lokken in de eindeloos lijkende 70ies. En ze was er bij, toen de krasse zeventiger met uitpuilend buikje en enkele laatste witte toefjes op zijn kalende kruin 45 jaar later in datzelfde Romeinse amfitheater stond tijdens zijn ‘Rattle That Lock’-solotour.

Deze dame is zo beroemd, dat ze haar eigen monografie heeft. Hoeveel gitaren kunnen dat zeggen? Maar bovenal telt de muziek. En de muziek die Gilmour uit zijn ‘Black Strat’ toverde, was weergaloos. De gitaarsolo van de meester op ‘Comfortably Numb’ vat het allemaal subliem samen.

Wat? Oh, juist ja! Je zou het haast vergeten bij zoveel sonische schoonheid. De Christie’s-veilingmeester klopte de roemrijke Pink Floyd-Fender op 20 juni 2019 af voor een nét geen 4 miljoen keiharde records verbrijzelende Amerikaanse dollars. De big spender van dienst? Jim Irsay. Hij weer?! Lees dan snel verder en ontdek wie die dude nou precies is!

2. Kurt Cobains Lake Placid Blue 1969 Fender Competition Stripe Mustang – $ 4.550.000

Op 29 september 1991 waren de kijkers van MTV’s ‘120 Minutes’ getuige van een buitengewoon stukje grunge geschiedenis. Het muziekprogramma toonde namelijk voor het eerste de videoclip van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’ aan de nietsvermoedende wereld. Daarin geselde Kurt Cobain tussen een stel cheerleaders en pogoënde balorige hangjongeren een Fender Mustang die 31 jaar later de krantenkoppen haalde als de duurste geveilde elektrische gitaar ooit.

De legendarische Mustang kreeg studiotijd tijdens de opnames van de ‘Nevermind’, de rauwe kanonskogel waarmee Nirvana de voorspelbare hitlijsten knal naar de Filistijnen schoot. Al kon producer Butch Vig niet meteen herinneren op wélke tracks het van ‘Racing Stripes’ voorziene oudje uit 1969 nu precies weer uit de case mocht. Live was Cobain hoogst zuinig op zijn Mustang. Het belette de muzikant alsnog niet om de geliefkoosde linkshandige gitaar tijdens een berucht optreden op 19 oktober 1991 in het mengpaneel van de Tree Club in Dallas te rammen.

Vooraf werd het blauwe kleinood geschat op een optimistische $ 800.000. Een forse onderschatting. Die 22^ste mei 2022 tikte Julien’s Auctions de ‘Music Icons’-veiling in het New Yorkse Hard Rock Cafe namelijk af op $ 4.550.000. Cobains Mustang kreeg alvast een mooie nieuwe thuis. De kersverse eigenaar was namelijk Jim Irsay, de goed in de slappe was zittende eigenaar van de Indianapolis Colts.

De muziekminnende Amerikaanse zakenman kocht voorheen al David Gilmours iconische Fenders uit dit lijstje. Andere fraaie hebbedingetjes uit ‘The Jim Irsay Collection’: de beruchte Sunburst Strat ( $ 965.000) waarmee Bob Dylan op het Newport Folk Festival in 1965 de conservatieve folkies witheet van woede naar hun dorsvlegels en brandende fakkels liet grijpen, en een 1963 Ludwig-drumstel van Ringo Starr ter waarde van $ 2,2 miljoen.

1. Kurt Cobains 1959 Martin D-18E – $ 6.010.000

De gekwelde Nirvana-frontman schrijft niet alleen ’s werelds duurste elektrische gitaar op zijn conto. Op 20 juni 2020 had hij na een veiling van Julien’s Auctions in Beverly Hills al het record van de duurste akoestische én duurst geveilde gitaar tout court beet. Dat kon natuurlijk niets anders dan de 1959 Martin D-18E zijn, het instrument waaruit Kurt Cobain op 18 november 1993 in de Sony Music Studios zijn definitief muzikaal testament perste.

Het had niet veel gescheeld of de tijdens de ‘In Utero’-tour veelvuldig gebruikte Epiphone Texan met de befaamde ‘Nixon Now’-sticker op had het legendarische ‘MTV Unplugged’-concert gehaald. Cobains gitaartechnicus Earnie Bailey wist het anders wel. Maar de koppige Cobain wou per se die dag met zijn Martin D-18E het podium op.

Hij kocht de elektroakoestische leftie begin 1992 voor $ 5.000 bij Voltage Guitars in Los Angeles. Dat was voor die tijd best een smak geld. Maar het was dan ook een hoogst unieke Martin. Het was tenslotte een van de allereerste Martins mét pickups (van DeArmond) en bovendien een beperkte oplage van slechts 302 stuks. Uiteraard vees Kurt er terstond een extra Bartolini AV3-element in.

Hoewel zijn roadie geen hoge pet had van het gitaargeluid, bewezen de kippenvel oogstende solo in de David Bowie-cover ‘The Man Who Sold the World’ en onsterfelijke versies van ‘About a Girl’ en ‘Where Did You Sleep Last Night’ die herfstavond het tegendeel.

$ 6 miljoen en nog wat kleingeld uit zijn achterzak. Voor dat bedrag mocht Røde Microphones-baas Peter Freedman zich de nieuwe eigenaar noemen van dit legendarisch stukje hout. Ter vergelijking, de ongewassen groene, van sigarettengaten en allicht ook een bijbehorende onwelriekende nicotinewalm voorziene cardigan die Kurt tijdens het beroemde ‘MTV Unplugged’-optreden droeg, leverde een jaartje eerder $ 334.000! Het is een gekke wereld, zoveel is zeker.

Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.