Oorverdovende explosies, minuscuul geklede fotomodellen, potige oneliners opdreunende Amerikaanse militairen én uiteraard een stel fors uit de kluiten gewassen Autobots en Decepticons die elkaar met krankzinnig luid metaalgekletter aan gort meppen. Ziedaar, het beproefde succesrecept waarmee Michael Bay tussen 2007-2017 onder Paramount Pictures’ vlag zijn 5 live-action ‘Transformers’-films in elkaar flanste. Samen met Travis Knights, voor de verandering eens lyrisch door filmcritici onthaalde ‘Bumblebee’ (2018) goed voor 4,8 miljard dollar.
Niet slecht! Daarmee schurken de buitenaardse Cybertron-robots zich op de 13de plaats in het lijstje succesvolste filmreeksen allertijden. Nét een maatje te licht voor Universal Studios’ ‘Jurassic Park’ (5 miljard), maar toch mooi 300 miljoen meer dan Disneys ‘Pirates of the Caribbean’-franchise (4,5 miljard).
Erudiete, bloedernstige filmrecensenten met een acute allergie voor alles wat ook maar een beetje naar leeghoofdig blockbustergeweld ruikt, fulmineren nochtans dat een ‘Transformers’-film doorgaans evenveel inhoud heeft als een fles Jack Daniel’s op het nachtkastje van wijlen Lemmy Kilmister na een stevige zaterdagnacht zuipen. Is daar iets van aan? Of maakt die ronkende Hasbro-slogan ‘More than Meets the Eye!’ alsnog zijn zoete belofte waar? En hoe doorstond die allereerste animatiefilm uit 1986 eigenlijk de alles verslindende ‘Unicron’-tanden des tijds?
Je ontdekt het allemaal in deze monumentale ‘Transformers’-best-off die niet op een obscuur achtergrondweetje meer of minder kijkt. Zet je dus schrap voor een genadeloze taxatie met alles erop en eraan. Of zoals die goede ouwe Rumble op je grijsgedraaide VHS-cassette schreeuwde: ‘First we crack the shell, then we crack the nuts inside!’
10 – 8.
Goed gezien, wijsneus. De ‘Transformers’-franchise telt anno 2021 helemaal geen 10 films. Wél 6 live-actionspektakels en één sublieme jaren 80 cultanimatieklassieker. En het lange wachten op 24 juni 2022, de gezegende dag waarop Paramount Pictures, deo volente, de eerstvolgende ‘Transformers’-prent door de multiplex keilt, herleidt zelfs de 165 minutenlange speelduur van ‘Age of Extinction’ (2014) tot een TikTok-filmpje. Laaf je in tussentijd dus maar even aan een terugblik hoe het allemaal begon. Flashback naar 1984!
In het niet minder dan fantastische filmjaar 1984 krabbelden heel wat grote gebeurtenissen een onvergetelijk hoofdstuk in de heilige popcultuurkronieken. Michael Jackson zag zijn kroezelige krullenbol in rook op gaan tijdens een desastreus aflopende Pepsi-Cola-commercial. Een nog groen achter de oren zijnde Tom Hanks legde het aan met een blonde zeemeermin in ‘Splash’. Daniel LaRusso fnuikte Johnny Lawrence’s All-Valley Karate Championships-dromen met een onrechtmatige kraanvogeltrap. Arnold Schwarzenegger beukte zijn illustere Stiermarkensche naam voorgoed door de gietijzeren poorten van de filmgeschiedenis als ‘The Terminator’. ‘Gremlins’ en ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’ inspireerden verontruste MPA-pennenlikkers op Steven Spielbergs aanraden tot de fameuze PG-13 rating.
Een ongekamde Bob Geldof sleurde Bono, Phil Collins, Sting, George Michael, David Bowie, Paul McCartney en nog een rist andere mindere goden in de Londense Starm West Studios voor Band Aid’s ‘Do They Know It’s Christmas?’, terwijl Hulk Hogan The Iron Sheik tegen het Madison Square Garden-canvas drukte met zijn genadeloze ‘Atomic Leg Drop’. Ja, 1984 was een glorieus jaar van heb ik je daar. En dan zou je haast vergeten dat er op een mooie nazomerende 17de septemberdag een nieuwe tekenfilmserie op de Amerikaanse beeldbuis verscheen: ‘The Transformers’ (1984-1987).
De door Sunbow en Marvel Productions geschraagde en door het Japanse Toei Animation Company vormgegeven ‘The Transformers’-animatieserie was een verlengstuk van de gelijknamige Hasbro-speelgoedlijn. Midden jaren 80 vlogen de stoere in auto’s, vliegtuigen en zelfs cassetterecorders transformerende buitenaardse robots als zoete broodjes over de toonbank. Stephen Hassenfeld, de grote Hasbro-baas, poseerde zelfs trots met zijn razend populaire speeltjes in het toonaangevende ‘Time Magazine’. Zoals in dat door matjes, bezuinigingen en knotsgekke Koude Oorlog-perikelen geplaagde decennium wel vaker het geval was, had Hasbro het transformerende wiel natuurlijk niet zelf uitgevonden. De inventieve robotspeeltuigjes speelden namelijk leentjebuur bij de ‘Microman’- en ‘Diaclone’-poppetjes van het Japanse Takara.
Het plot van de ondersteunende Marvel Comics-stripreeks en tekenfilmserie was, zoals alle goede fictie, bedrieglijk simpel. De nobele Autobots en boosaardige Decepticons stuiken neer op onze aardkluit. Daarbij importeren ze meteen ook hun miljoenenoude strijd om hun thuisplaneet Cybertron. ‘The Transformers’ gaf er na 4 gedegen seizoenen en honderden hilarische continuïteitsfouten in 1987 de brui aan. In 1988 volgde nog een slinkse herverpakte 5de jaargang, met o.a. het aan mootjes gehakte materiaal van ‘The Transformers: The Movie’ (1986) in verwerkt.

Daarna waren de fans overgeleverd aan het land van de rijzende zon, waar exclusieve Japanse producties als ‘Transformers: The Headmasters’ (1987-1988), ‘Super-God Masterforce (1988-1989) en ten slotte ‘Victory’ (1989) het gouden ‘Generation 1’-tijdperk uitwuifden. In 1993 kreeg de originele Amerikaanse animatiereeks een 2de leven met wat nieuwe effectopsmuk hier en daar en het nodige knip-en-plak werk. Een leuke trip down memory lane voor de fans van de old school geanimeerde Cybertronians – maar jij komt natuurlijk voor iets anders. Niet?
Bijvoorbeeld: een XXL-overzicht van Michael Bays visuele in exuberante pyrotechnics verzuipende live-action ‘Transformers’-filmuniversum. Juist? Welaan, dan!
7. Transformers: Revenge of the Fallen (2009) – 150 min
Het is nooit een goed teken als je 200 miljoen dollar dure werkstuk 7 nominaties krijgt voor de Golden Raspberry Awards, de officieuze Oscars voor slechtste films. Nog pijnlijker wordt het als-ie daar ook nog eens 3 exemplaren van verzilvert. En de emmer der vernedering loopt al helemaal over als die beklagenswaardige buit de Razzies voor ‘Worst Picture’, ‘Worst Director’ en ‘Worst Screenplay’ betreffen. Zeker die Gouden Framboos voor ‘Slechtste Scenario’ kwam niet bepaald uit de Cybertron-planeet gevallen. ‘Revenge of the Fallen’ (2009) was namelijk een meurende zure druif die voortkwam uit de trossen van de befaamde ‘2007–2008 Writers Guild of America’-schrijversstaking, toen duizenden Amerikaanse film- en tv-scenaristen maandenlang het werk neerlegde uit onmin over de almacht van hun goed boerende vrekkige broodheren.
Regisseur Michael Bay gaf later ruiterlijk toe dat het plot rammelde als een verroeste door Blitzwing toegetakelde Volkswagen Beetle uit 1967. Welke onverlaat zijn zwalpende pen was verantwoordelijk voor die hele bijna-dood-ervaring-soep rond Sam Witwicky (Shia LaBeouf) en Optimus Prime (Peter Cullen, de Canadese stemacteur die al sinds het prille begin de Autobots-leider inspreekt)? Om nog maar te zwijgen van die met bedenkelijke racistische b-boy-stereotypen ontsierde Autobots-tweeling Skids & Mudflap? Het Nederlandse taalgebied kent vele woordcombinaties om ‘Revenge of the Fallen’ te omschrijven, maar ‘onvergetelijke cinema’ hoort daar vooralsnog niet bij.
Toch kent de lawaaierige film zijn lichtpuntjes. Na een preview van de ‘Operation Firestorm’-scène prevelde de anders zo beschaafde Steven Spielberg ‘That is fucking awesome!’. Bovendien onthult dit 2de deel wat er precies gebeurt als je een stel onstuimige Constructicons loslaat op de piramiden van Gizeh. Tip: let goed op Devastators weinig subtiel gepositioneerde sloopballen. En ook niet geheel onbelangrijk: Bay beloofde plechtig dat hij deze 150 minuten weggesmeten tijd zou goedmaken met het geweldige ‘Dark of the Moon’ (2011).
Financieel was de blikschade overigens nihil. De lamentabele 2de ‘Transformers’-live-actionfilm was goed voor een bioscoopopbrengst van 836,3 miljoen dollar wereldwijd en schopte het later dat jaar met 11 miljoen verkochte exemplaren ook nog mooi tot hét Amerikaanse Blu-ray en dvd-goudhaantje van 2009.
6. Transformers: The Last Knight (2017) – 155 min
Gedurende 2007-2017 zat Michael Bay, gewapend met een onuitputbare arsenaal aan detonators en een verontrustend hoge voorraad puberale onderbroekenlol, in de regiestoel van de ‘Transformers’-live-action-franchise. Een groot cineast is nooit aan deze overhyperkinetisch monterende Amerikaan verloren gegaan. Toch stoppen filmstudio’s hem maar al te graag miljoenen dollars toe. Want wie weet maakt hij er ooit nog eens een blockbuster-meesterwerk als ‘Bad Boys’ (1995) of ‘The Rock’ (1996) mee? En al overlaadt het internationale filmjournaille de ontploffingskoning met pek en veren, zijn visuele zelfmasturbaties laat toch lekker Paramount Pictures’ geldkraan stromen. Die rinkelende zegetocht eindigde abrupt met ‘Transformers: The Last Knight’ (2017).
Want krijg nou mechanische tieten: Bays finale calvarietocht doorheen de Cybertron-mythologie kreeg niet alleen een belabberde 15% score van de ‘Rotten Tomatoes’-critici. Voor het eerst in 10 jaar tijd liet nu ook het publiek het afweten. De timing kon niet slechter. Met 217 (volgens ingewijden zelfs 260) miljoen dollar had dit 5de deel het duurste prijskaartje van de filmreeks. De film cashte slechts een schamele 605 miljoen wereldwijd. Schamel? Toch als je de peperdure marketingkosten en miljardenopbrengst van voorgangers ‘Age of Extinction’ (2014) en ‘Dark of the Moon’ (2011) in rekening brengt. Resultaat? Studio Paramount Pictures en speelgoedfabrikant Hasbro zagen een slordige 100 miljoen dollar in rook opgaan.
Maar was Bays zwanenzang werkelijk zo slecht als de boekhouders beweren? Welnee! Want wiens geridderde Britse naam wappert daar op de aftiteling? Sir Anthony Hopkins! Jawel! De Welshe Oscarwinnaar, die ook al niet te beroerd was voor een uitstapje als geooglapte Odin in het ‘Marvel Cinematic Universe’, doet mee in deze van een epische middeleeuwse openingsveldslag incl. driekoppige Autobot-draak Dragonstorm voorziene box-office-flop! Wie anders kan zo overtuigend een gedistingeerde Britse éminence grise vertolken die Mark Wahlbergs Cade Yeager een geschiedenislesje geeft over de eeuwenoude strijd tussen de Autobots en Decepticons? Bonuspunten voor Stanley Tucci als dronken Merlijn om wiens magische toverstaf het hier allemaal te doen is.
5. Transformers: Age of Extinction (2014) – 165 min
Na het alom neergesabelde ‘Revenge of the Fallen’ (2009) breidde Michael Bay alsnog een waardig slotakkoord aan zijn eerste ‘Transformers’-trilogie met ‘Dark of the Moon’ (2011). Maar je weet wel hoe dat gaat. De Paramount Pictures-rentmeesters berekenden dat er best nog enkel Zwitserse bankrekeningen konden gespijsd worden met een 4de film. Het gezaghebbende IMDb daast dat Comeback Kid Bay overstag ging na het zien van übercoole concept-art van Dinobots berijdende Autobots. Afgaande op de schamele schermtijd die Bay die Dinobots in deze ‘Age of Extinction’ (2014) gunde, ben je toch eerder geneigd te geloven dat zijn onverwachte wederkeer te verklaren viel door de verleidelijke vette cheque van opdrachtgever Paramount Pictures.
Wie niet zou terugkeren, was Shia LaBeouf als vertrouwde ‘Transformers’-boezemvriend Sam Witwicky. Misschien ook niet slecht. Het gewezen Disney Channel-sterretje verzamelde inmiddels met een gevangenislogementje de eerste van vele controverses die hem enkele jaren later pas helemaal tot Hollywoods persona non grata zouden brengen. Gelukkig zijn er meer dan genoeg A-Listers die wel eens met een stel torenhoge buitenaardse robots willen matten. The Rock had helaas zijn handenvol met de opnames van ‘Hercules’ (2014). Dus nam zijn ‘Pain & Gain’ (2013) maatje Mark Wahlberg de menselijke hoofdrol over als Cade Yeager, een aan lager wal geraakte uitvinder die de minder alerte kijker er ongeveer elke scène aan herinnert dat-ie een uitvinder is. ’t Is al goed, Marky Mark.
Een verdacht fitte uitvinder, overigens. Mark Wahlberg deed Tom Cruise-gewijs zowat al zijn stuntwerk zelf. Geen eitje, de film telt wel 70 minuten pure actiescènes. Al moesten de kijkers daarvoor ook een slordige 90 minuten aan armtierig gescript familiedrama incasseren, waarin een bezorgde Cade zich druk maakt over het meerderjarige liefje (Jack Reynor) van zijn tienerdochter (Nicola Peltz).
Fans keken uiteraard maandenlang uit naar het schermdebuut van de Dinobots. Wat wil je ook, als het slinkse marketingteam je warm maakt met een poster waarop Optimus Prime op Grimlock rijdt? Ze hadden beter moeten weten. De Dinobots maken pas laat hun opwachting in deze, met 165 minuten speelduur, langste rit uit de reeks. Bay beweerde later dat hij overigens nooit van plan was geweest om ook maar een halve Dinobot in het verhaal te steken. Kennelijk was het allemaal de fout van speelgoedfabrikant Hasbro en de producers. En die übercoole concept-art dan, IMDb?!
De betere filmpers spaarden als vanouds hun giftige lasterpraatjes niet voor dit roekeloze explosiefestijn – 563 vuurknallen, ruim het dubbele van voorganger ‘Dark of the Moon’ (2011). Het grote publiek verwees hun venijnige pennenvruchten met een enkele rit naar de prullenmand. Het met zo’n 210 miljoen dollar gemaakte ‘Age of Extinction’ verpulverde als 2de ‘Transformers’-film de magische kaap van 1 miljard dollar – en wel met een box-office van 1,104 miljard. Pour la petite histoire: het was de enige blockbuster die daar in 2014 in slaagde.
Natuurlijk hielp die 300 miljoen dollar van de Chinese kaartjesverkoop wel een handje. Dat half China opdraaft al product placement en de wereldpremière doorging in Hong Kong had daar uiteraard helemaal niets mee te maken.
4. Transformers: Dark of the Moon (2011) – 154 min
https://www.youtube.com/watch?v=kHRf01Gjosk
Na het behoorlijk tegenvallende ‘Revenge of the Fallen’ (2009), bengelde de ‘Robots in Disguise’-franchise alvast op kwalitatief vlak aan een zijden draadje. Achter de schermen rommelden er blijkbaar ook wat andere dingetjes. Megan Fox schitterde door afwezigheid in opvolger ‘Dark of the Moon’ (2011). Kwam het omdat het fel gemediatiseerd sekssymbool Michael Bays werkethiek met Adolf Hitler vergeleek? Of was het die immer minzame producer Steven Spielberg die zijn hoofdrolspeelster eenzijdig bedankte voor haar bewezen diensten? Ooit zullen filmarcheologen in het jaar 3875 na Christus wel nog de ware toedracht opborstelen.
De vervanging stelde in elk geval niet teleur. Victoria’s Secret-model Rosie Huntington-Whiteley, ook wel bekend als mrs. Jason Statham, loste Fox af als Sam Witwicky’s nieuwe vriendinnetje, Carly. Een opvallende castingkeuze. De Britse blondine haar acteerervaring beperkte zich tot dan tot zwoele lingeriereclamespotjes geregisseerd door … Michael Bay! Drie keer raden van wie de auditie-uitnodiging kwam.
Terwijl Rosie de lezers van het mannenblad ‘Maxim’ het hoofd dol maakte als ‘World’s Most Beautiful Woman’, viel half Hollywood onder het donkere doembeeld van de 3D-bril. Na het monstersucces van ‘Avatar’ (2009) wilde elke grote studio wel een graantje meepikken van James Camerons baanbrekende vernieuwende 3D-technieken. Bay hield eerst nog de IMAX 3D-boot af, maar stemde uiteindelijk alsnog in. Allicht ook om van Camerons gezeur af te zijn – de Canadese regisseur annex geslepen blockbustercommerçant wou Bay zelfs zijn voltallige technische ‘Avatar’-crew aansmeren.
Verhaaltechnisch betekende dit 3de deel ‘a giant leap’ voor de ‘Transformers’-franchise. Het 195 miljoen dollar kostende ‘Dark of the Moon’ koppelde Apollo 11’s maanlanding in 1969 op geinige wijze aan de eeuwenoude strijd tussen de Autobots en de Decepticons. Daarnaast strikten de makers toch maar mooi Leonard Nimoys sonore stembanden voor de ambigue Autobot Sentinel Prime. De legendarische ‘Star Trek’-acteur was daarmee niet aan zijn proefstuk toe. Mr. Spock sprak een kwart eeuw daarvoor al Galvatron in voor ‘The Transformers: The Movie’ (1986).
Tijdens het maken van zijn geslaagde ‘homeland version of Black Hawk Down with giant alien robots’ vernielde Michael Bay overigens een indrukwekkende 532 gemotoriseerde voertuigen – geen centje pijn: een verzekeringsmaatschappij deed de mismeesterde carrosserieën kosteloos cadeau. Tussen al dat verwrongen staal en betere afbraakwerken door klonk nog een ander leuk geluidje. Het gerinkel van een 1,12 miljard dollar box-office.
Vandaag haalt de doorsnee Marvel Studios-worp daarvoor zijn gespandexte superheldenschouders op. Sterker nog, ‘Avengers: Endgame’ staat sinds 2019 op eenzame hoogte met zijn 2,79 miljard. Maar in 2011 was het binnenrijven van dat 9 nullen-bedrag nog een wereldschokkende gebeurtenis. ‘Dark of the Moon’ mocht zich zo zelfs even de 5de succesvolste film allertijden noemen. Alleen ‘Harry Potter and the Deathly Hallows – Part 2’ deed het dat jaar beter. Bay krabde eens aan zijn uitgerekte kinnenbak en besloot prompt nog een vervolg te draaien – en wel ‘Age of Extinction’ (2014).
3. Transformers (2007) – 144 min
Onderschat nooit de nostalgische blinkende aantrekkingskracht van een stel speelgoedrobots. Want tussen de schare ‘Robots in Disguise’-fanatici van het eerste uur bevond zich ook een zekere Steven Spielberg. Jawel. Het blockbustergenie die in 1993 met ‘Jurassic Park’ de moderne filmindustrie voorgoed veranderde, is een gigantische fan van de fors geschapen Hasbro-speeltjes. Niet Michael Bay, maar Spielberg gaf de voorzet voor het uitzinnige miljardensucces dat ‘Transformers’ vandaag is. Sterker nog. Michael Bay, die tussen 2007-2017 aan de lopende band ‘Transformers’-films maakte, bedankte aanvankelijk voor de regiestoel van wat hij ‘a stupid toy movie’ noemde.
Gelukkig praatte De Baard in op de bombastische actieregisseur. Centraal in het verhaal zou de hartverwarmende band tussen een tienerjongen en zijn auto staan. Dat vond de nooit helemaal de puberteit ontgroeide Bay, tevens notoir liefhebber van alles wat ook maar een vleugje brandend rubber uitwasemt, al een pak plezanter klinken. Vooral toen hij hoorde dat de opgevoerde bolide in kwestie een Chevrolet Camaro uit 1977 betrof. En zoals Spielberg de onwillige ontploffingskoning overtuigde om ‘Transformers’ (2007) te maken, zo overtuigde Bay op zijn beurt ook miljoenen stervelingen die het tot dan in Keulen hoorden donderen bij vaktermen als ‘AllSpark’, ‘Energon’ en ‘Matrix of Leadership’.
De rest is zoals men zegt geschiedenis. De 1ste live-action ‘Transformers’-film, een vakkundig met 150 miljoen dollar gemaakte beukfestijn, cashte 709 miljoen aan de bioscoopkassa. Later dat jaar schopte de blockbuster het ook nog eens tot bestverkochte dvd van 2007. Ja, dat lees je goed. Die archaïsche glimmende schijfjes vlogen toen nog met hele dozen over de toonbank. Waar Bays latere, vermoeiende sequels beladen werden met hoon en vitriool van de critici, kreeg dit fraai gemaakte moederschip naast voorzichtige positieve recensies ook toch maar mooi 3 Oscarnominaties. En wel voor ‘Sound Mixing’, ‘Sound Editing’ en hoe kan het ook anders ‘Visual Effects’. Een eer die 4 jaar later ook ‘Dark of the Moon’ (2011) te beurt viel.
Dit 144 minutenlange, royaal door General Motors en het Amerikaanse leger gesponsorde knalstuk maakte meteen ook wereldsterren van menselijke hoofdrolspelers Shia LaBeouf en Megan Fox. Wereldsterren die al even snel zouden uitdoven als een aanmaakhoutblokje onder een incontinente tsunami, weliswaar. Maar dat is dan weer een heel ander verhaal.
2. Bumblebee (2018) – 114 min
Na 5 almaar oorverdovende en visueel overbluffende – doch verhaaltechnisch eerder wankel tot bijwijlen zelfs reumatisch kreupele rollercoasters van ‘Transformers’-films, gaf Michael Bay de ‘Matrix of Leadership’ in 2018 door aan Travis Knight. Bay hield achter de schermen wel nog een oogje in ’t zeil als producer. Toch ziet zelfs een seniele mol met cataract wiens okselfrisse handtekening ‘Bumblebee’ (2018) draagt. Opvallend: deze spin-off / prequel / soft reboot of hoe Paramount Pictures dit ding ook wou noemen, was meteen ook Knights live-actionregiedebuut. Voorheen was de voormalige rapper (hij opereerde onder het alter ego ‘Chilly Tee’) hoofdanimator van Laika, het gelauwerd stopmotionanimatiestudiootje voor wie hij in 2016 het sublieme ‘Kubo and the Two Strings’ regisseerde.
En wat een debuut was dat! Dit in 1987 (een mooie verwijzing naar het jaar waarin de originele animatiereeks eindigde) gesette avontuur over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de 17-jarige met allerlei pubermuizenissen worstelende Charlie (de alles in haar mars hebbende Hailee Steinfeld luisterde ook de aftiteling op met het elektropopdeuntje ‘Back to Life’ ) en ontheemde Autobot B-127 voelt in elke scène aan als de perfecte kruisbestuiving tussen ‘E.T.’ (1982), ‘The Iron Giant’ (1999) en een ‘Transformers’-film die vooral niét door Michael Bay gemaakt is.
Terwijl John Cena’s ‘Sector 7’-Agent Burns achter Charlie en haar wel heel bijzondere Volkswagen Beetle aanzit, inviteert de puike jaren 80 soundtrack goed volk in B-127’s radiospeler als The Smiths, A-Ha, Simple Minds, Sammy Hagar én, oh honingzoete jeugdsentiment Stan Bush met het onvolprezen ‘Transformers’-anthem: ‘The Touch’!
Eerder ironisch, is dan weer dat deze eens uitzonderlijk unaniem positief gerecenseerde 6de ‘Transformers’-film met zijn 467 miljoen dollar de laagste bioscoopopbrengst van de hele franchise had. Maar in tegenstelling tot zijn 100 miljoen dollar in het rood gaande teleurstellende voorganger ‘The Last Knight’ (2014), scoorde dit aaibare ‘coming of age’-verhaaltje daarmee wél uitstekend aan de box-office. ‘Bumblebee’ verdiende zijn 135 miljoen tellend productiebudgetje en bescheiden promocampagne namelijk vlot terug. Ook mooi: voor het eerst leken de digitaal geanimeerde Cybertronians ook daadwerkelijk op hun handgetekende ‘Generation 1’-evenbeelden.
1. The Transformers: The Movie (1986) – 84 min
Wat zou er gebeuren als deze cultfilm hier niet op 1 stond? Dan liep het beslist niet goed af met de beklagenswaardige schrijver van dit lijstje. Denk maar aan een als Galvatron geregenereerde Megatron die zijn afvallige Starscream-minion er even subtiel aan herinnert wie de grote Decepticons-eindbaas blijft – ‘Coronation, Starscream? This is bad comedy’. (…) Here’s a hint!’
Ja, het is waar. Hasbro zag de film als een slinks, uitgesponnen reclamespotje om meer speelgoed te slijten. Voor de marketingdienst was ‘The Transformers: The Movie’ (1986) niet meer dan een brugje tussen het 2de en 3de seizoen van de jaren 80 animatieserie. Er moesten nieuwe én vooral duurder vehikeltjes in de winkelrekken – dus wat maakte het uit als Autobots-leider Optimus Prime (Peter Cullen inspireerde zich op de stem van zijn broer en grote voorbeeld Larry, een Vietnam-veteraan) al meteen het loodje legde? Die willoze kindertjes zouden wel blindelings om nieuwe poppetjes zeuren, toch? De film introduceerde alleen al 11 gloednieuwe Autobots-personages. De zielloze geldwolven hadden het grondig mis. De hartverscheurende dood van de alom geliefde Autobots-aanvoerder joeg een schokgolf door duizenden kinderhartjes. Gelukkige keerde die nobele Optimus al snel terug in het 3de seizoen van de tekenfilmreeks.
In afwachting flopte deze eerste ‘Transformers’-langspeler genadeloos. De film verdiende niet eens zijn productiebudget van 6 miljoen dollar terug en de recensies gaven al een voorbode van de drek die Michael Bay 3 decennia later in zijn nek zou krijgen. Maar kaartjesverkoop en filmcritici vertellen altijd maar een deel van het verhaal. Voor miljoenen jongetjes die opgroeiden in die inmiddels zo ver weg lijkende jaren 80 is de tagline ‘More than Meets the Eye’ geen holle leuze. Onderschat nooit de kracht van nostalgie die de kijkertjes van weleer vandaag nog steeds onder hun inmiddels uitgezakte motorkap voelen bonken als ze terugdenken aan de epische, in het toen nog futuristische aandoende jaar 2005 gesitueerde, strijd om de ‘Matrix of Leadership’.
Voor hen bestaat er maar één ultieme ‘Transformers’-film. En die werd in 1986 gemaakt door Nelson Shin, opgepompt met knetterende puntige hardrockgitaren van oa. Lion, NRG en Kick Axe weliswaar onder de schuilnaam ‘Spectre General’ – om schimmige contractuele redenen) en de opzwepende synths van Vince DiCola en door eloquente grootheden als Frank Welker en Peter Cullen van stem voorzien. En niet te vergeten: ‘The Breakfast Club’-boefje Judd Nelson als de onstuimige jonge held Hot Rod / Rodimus Prime.
Over legendes gesproken: niemand minder dan Hollywoodinstituut Orson Welles sprak de planeten verslindende opperschurk Unicron in. Het werd het laatste wapenfeit van de man die de wereld ‘Citizen Kane’ (1941) schonk, voor hij op 10 oktober 1985 de pijp uitging. Gevraagd naar zijn aandeel, beschreef hij zijn rol als ‘a big toy who attacks a bunch of smaller toys’. En zo is het maar mooi.
Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.
Lijstjes van andere film franchises
- 10 Beste Spider-Man Films
- Top 10 Beste Batman Films
- Top 10 Beste Fast and the Furious Films
- Top 10 Beste Harry Potter Films
- Beste Transformers films
- Top 10 Beste James Bond films
- 10 beste Superman films
- Top 8 Beste Teenage Mutant Ninja Turtles films
- Top 6 Beste Terminator films
1 reactie
Nou heb ik ooit in 1987 een episode van de Transformers (reusachtige robots die zich veranderen in auto’s, vliegtuigen, wapens, dieren enz.) gezien genaamd ‘Call of the Primitives’ en deze fantastische episode is de beste onder al de anderen.
In dit verhaal bevochten de Autobots en Decepticons elkaar wederom op een dorre planeet totdat een mysterieuze stem alle Transformers in dier- of monstergedaante weglokte, om te weten de Dinobots (Autobots in dinosaurusvorm), de Terrorcons (Decepticons in monstervorm), de Predacons (Decepticons in huidige bestaande dierenvorm), de Animal-cassettes, Sky Lynx (een Autobot in lynx- en dinosaurus-vogelvorm) en Trypticon (een Decepticon in de vorm van een Godzilla-achtige tyrannosaurus).
Zij werden als de ‘Primitives’ naar een oerplaneet gelokt waar zij van een mysterieus wezen te horen kregen dat een vreemde oeruitvinder, Primacron, de kannibalistische planeet Unicron had geschapen (deze werd later door de Transformers vernietigd) en een vampierachtige energiewolk, Tornedron. Deze laatste bedreigde het hele Universum daar hij alle planeten en hun levensvormen van hun energie beroofde.
De Primacron-assistent (tevens het mysterieuze wezen en de roeper van de stem) was echter tot inkeer gekomen na de vreselijke plannen van zijn baas maar hij kon, als half-stoffelijk wezen, niets ondernemen tegen Tornedron en had daarvoor de rivaliserende Transformers verenigd opdat zij de gevaarlijke Tornedron kon verslaan.
Hierna bonden Trypticon, Sky Lynx, de Animal-cassettes, de Predacons, de Terrorcons en de Dinobots allemaal om beurten de strijd aan met de vampierwolk maar zij werden allemaal verslagen, op Grimlock (de leider van de Dinobots in de vorm van een tyrannosaurus) na. Hij ging Tornedron achterna die zich nou, net als voorheen Unicron, tegen zijn schepper keerde waarna Grimlock hem van zijn levensenergie beroofde en daarmee alle planeten en de Transformers redde en het laboratorium van Primacron vernietigde!