Soms ga je naar de bioscoop, laat je je meeslepen door de muziek… en vergeet je een week later alles van het plot. Of erger nog: je baalt van de film, maar downloadt meteen de soundtrack. Muziek kan een film redden, maar het kan ook het enige zijn wat beklijft. Hier zijn tien soundtracks die zó sterk waren, dat ze moeiteloos uitstegen boven het bewegende beeld waarvoor ze eigenlijk bedoeld waren.
1. The Bodyguard (1992)
De film zelf? Een romantisch drama met Whitney Houston en Kevin Costner waarin zij zingt en hij stoïcijns blikt. Niet slecht, maar zeker geen meesterwerk.
De soundtrack daarentegen… I Will Always Love You werd een wereldhit, en het album is nog steeds een van de bestverkochte aller tijden. Whitney’s stem tilt het hele project naar een andere dimensie. De muziek leefde voort, de film verdween naar het zondagmiddagsegment.
2. Tron: Legacy (2010)
Visueel prachtig, maar narratief dun. Tron: Legacy was vooral een excuus voor neon, digitale werelden en kostuumdesign.
Maar dan: de soundtrack. Gecomponeerd door Daft Punk, en dat hoor je. Elektronisch, atmosferisch en verrassend emotioneel. De film was een lichtspektakel, maar de muziek gaf het z’n ziel.
3. Purple Rain (1984)
Oké, technisch gezien hoort deze niet helemaal thuis op de lijst — want Purple Rain ís ook een muzikaal project van Prince. Maar eerlijk: als film is het een rommelig, vaag ego-project met rare dialogen.
De soundtrack daarentegen is legendarisch. When Doves Cry, Let’s Go Crazy, I Would Die 4 U. Dit is Prince op zijn hoogtepunt. De muziek leeft nog, de film vooral als cultcuriositeit.
4. Suicide Squad (2016)
Veelbelovend op papier, chaos op het scherm. De film voelde als een rommelige mix van stijlen, edits en halve karakters. Maar de muziek? Die klopte wél.
Met artiesten als Twenty One Pilots, Eminem en Imagine Dragons was de soundtrack een samenhangend, energiek geheel. Veel mensen herinneren zich de film vooral van de trailers — en die zaten vol goede muziek.
5. Batman Forever (1995)
Een van de kampversies van Batman, met een over-de-top Jim Carrey en een stijve Val Kilmer. De film is een campy relikwie van de jaren ’90.
Maar de soundtrack? Die gaf ons Kiss from a Rose van Seal. Eén nummer dat de film overstijgt in elke denkbare zin. De rest van het album? Ook solide, met U2 en Massive Attack. Serieus onderschat.
6. Twilight (2008)
De film die tieners liet zwijmelen en anderen liet wegkijken. Wat je ook van glittervampiers vindt: de muziekkeuze was verrassend goed.
Met onder andere Muse, Paramore en Bon Iver bood de soundtrack een verrassend volwassen, melancholische toon. Zelfs mensen die nooit de films hebben gezien, kennen de nummers.
7. Romeo + Juliet (1996)
Baz Luhrmann’s hyperactieve versie van Shakespeare met Leonardo DiCaprio en Claire Danes was visueel wild — en niet voor iedereen weggelegd.
De soundtrack daarentegen is pure jaren ’90-iconografie. Lovefool van The Cardigans, Kissing You van Des’ree, en Garbage op z’n best. De muziek verankerde de filmcultureel, zelfs als de stijlkeuzes niet voor iedereen werkten.
8. Queen of the Damned (2002)
De film was een rommelige vampierenfilm met weinig cohesie, gebaseerd op Anne Rice’s werk — en het haalde het bij lange na niet bij haar boeken.
Maar de soundtrack, gecreëerd met hulp van Jonathan Davis (Korn), is een intense mix van metal en darkwave. Perfect voor de vroege jaren 2000. De muziek gaf het personage Lestat meer karakter dan de film ooit deed.
9. Great Expectations (1998)
Deze moderne verfilming van Dickens met Ethan Hawke en Gwyneth Paltrow kreeg gemengde recensies. Mooi gefilmd, maar mager in emotie.
De soundtrack daarentegen is weergaloos. Met onder andere Tori Amos, Mono, Pulp en Chris Cornell is het een melancholisch meesterwerk. De film vergeten mensen, maar de muziek blijft hangen.
10. Garden State (2004)
De film van Zach Braff had z’n charme, maar werd ook bekritiseerd voor zijn ‘indie quirk overload’. Toch maakte hij één ding perfect: de soundtrack.
Met The Shins, Coldplay, Nick Drake en Iron & Wine was het een tijdcapsule van de vroege 2000’s. Het was hét album voor elke melancholische twintiger met een koptelefoon en existentiële vragen.
