Top 10 Mysterieuze Spookschepen

Als men spreekt van een spookschip dan doelt men veelal op een schip waarover mysterieuze verhalen de ronde doen. Het is maar de vraag of dat schip ooit heeft bestaan. Hiermee samenhangend heeft men van de ene op de andere dag niets meer vernomen van de bemanning. Als je denkt dat het om een handvol schepen gaat, dan heb je het mis! Hieronder lees je meer over wat er mogelijk is gebeurd met de betreffende spookschepen.

10. MV Lyubov Orlova

foto: Lilpop,Rau&Loewenstein / Wikicommons

In 1976 voer de MV Lyubov Orlova voor de eerste keer uit. Dit schip – vernoemd naar de Russische filmster Lyubov Orlova – was gebouwd om Antarctische cruises te maken. Dan moet je denken aan cruises voor expeditieleden. Tot 2010 heeft de MV Lyubov Orlova vele expedities naar het Antarctisch gebied gefaciliteerd. Na bijna 35 jaar trouwe dienst zou de MV Lyubov Orlova in de haven van St. John’s (Newfoundland) ontmanteld worden. Deze ontmanteling ging gepaard met vele problemen; naar alle waarschijnlijkheid wilde geen enkele partij de bijbehorende kosten betalen. Om de een of andere – nog altijd onduidelijke – reden kwam de MV Lyubov Orlova in open water terecht. In 2013 dreef dit spookschip rond op de Noord Atlantische Oceaan. Hoewel men dacht dat het daar is vergaan, gingen er begin 2014 berichten dat de MV Lyubov Orlova op koers lag naar de kust van Engeland. En nog bijzonderder, het schip zou vol zitten met kannibalistische ratten! Wel goed om er bij te vertellen dat het verhaal in “The Sun” te lezen was. Serieuze media melden al snel dat het om een nonsensverhaal ging.

9. Carroll A. Deering

De schoener Carroll A. Deering is vernoemd naar de zoon van de eigenaar van de G.G. Deering Company. In 1919 werd dit vrachtschip te water gelaten. In het daarop volgende jaar is de Carroll A. Deering menig oceaan overgestoken. De laatste reis – die de bemanning heeft gemaakt – voer naar Rio de Janeiro. Echter, daar is de Carroll A. Deering nooit aangekomen. Men ontdekte het schip – doelloos drijvend – in de buurt van Cape Hatteras in North Carolina. Van de bemanning ontbrak elk spoor! Enkele maanden later beweerde Christopher Columbus Gray dat hij een fles met een boodschap had gevonden. Op het briefje was geschreven dat de Carroll A. Deering in handen was gekomen van de bemanning van een boot, die in brand gevlogen was. Alle bemanningsleden zouden om het leven zijn gebracht. Later gaf de vinder van de fles toe dat hij de tekst had verzonnen. Zou de Carroll A. Deering in de Bermudadriehoek terecht gekomen zijn? We zullen het nooit weten.

8. Caleuche

Tijdens een verjaardag in Chili komt het regelmatig ter sprake; de Chilenen praten graag over hun spookschip genaamd Caleuche. Het verhaal wordt van generatie op generatie overgebracht. Het zou gaan om een groot spookschip – een wit zeilschip met daarop drie masten – dat ’s nachts rond een eilandje voor de kust van Chili vaart. Er brandt volop licht op de Caleuche. Het lijkt wel alsof er altijd feest wordt gevierd! Zo snel als dat de Caleuche zich laat zien, zo snel is het spookschip weer verdwenen. Als we de legende moeten geloven dan kan het schip onderwater varen. Aan boord van de Caleuche is iedereen, die ooit het leven heeft gelaten in het water. De doden zijn naar het feestschip begeleid door een drietal mythologische wezens, te weten de watergeest Pincoya en de zeemeerminnen van Chiloé. Het verhaal van de Caleuche heeft veel weg van een eerbetoon aan alle verdronken Chilenen.

7. Jenny

Menig schip draagt de naam van een vrouw. Zo ook de schoener Jenny. Naar alle waarschijnlijkheid kwam dit schip in 1823 vast te zitten in het ijs van de Straat Drake. Even daarvoor had Jenny de haven van Lima aangedaan. Ruim 17 jaar later werd Jenny ontdekt door kapitein Brighton van een walvisvaarder. Eenmaal aan boord van het schip troffen de walvisvaarders er de lichamen van de opvarenden aan. De kou had de lichamen geheel geconserveerd. De kapitein zat nog in zijn stoel! Voor hem lag het logboek; de laatste aantekeningen waren gemaakt op 4 mei 1823. In totaal vond men zeven lichamen, waaronder dat van een vrouw en van een hond. Alle lichamen werden begraven in de zee. Hoewel velen twijfelen aan het bestaan van Jenny, vormde dit spookverhaal een inspiratiebron voor vele dichters en verhalenschrijvers.

6. Baychimo

In 1914 werd de laatste hand gelegd aan de Baychimo. Dit vrachtschip – dat deel uit maakte van Canadese handelsvloot – was gebouwd om zich een weg te banen door de stromingen en het ijs van de Poolzee. Zo gezegd zo gedaan; jarenlang voer de Baychimo door het McClintck Kanaal en de Beaufortzee. Niet eerder was een ander schip hierin geslaagd! De voornaamste functie van de Baychimo was het vervoeren van bont. In juli 1931 voer de Baychimo – met 36 man aan boord – van Vancouver naar Victoria-eiland. Op de terugreis kwam de Baychimo terecht in een verschrikkelijke sneeuwstorm. Het meters dikke pakijs maakte varen onmogelijk. Sterker nog, men dreigde te pletter te varen. Eenmaal aan de kust zette de bemanning een kamp op. Hier heeft men een aantal maanden doorgebracht. Toen men weer aan boord van de Baychimo wilde gaan, bleek het schip verdwenen. Na een lange zoektocht werd het schip gevonden. Tijdens het verschepen van de lading, raakte men het schip weer kwijt. Sindsdien vaart de Baychimo zijn eigen koers. Regelmatig werd het schip nog gezien, voor het laatst in 1969, 38 jaar na de verdwijning.

5. Ourang Medan

Wat zich in juni 1947 precies in de staat van Malakka – vlakbij Sumatra – heeft afgespeeld, zal wel nooit bekend worden. Diverse schepen spoeden zich naar de coördinaten, waar een SOS signaal was afgegeven. Het signaal was afkomstig van het Nederlandse vrachtschip Ourang Medan. Toen de bemanning van het Amerikaanse koopvaardijschip Silver Star aan boord ging van de Ourang Medan troffen zij daar alleen maar doden aan; de bemanningsleden van de Ourang Medan lagen met wijd opengesperde ogen en een gapende mond. Het leek wel alsof zij iets afschuwelijks hadden gezien. Precies om die reden – om nader onderzoek te kunnen doen – besloot men om de Ourang Medan naar de dichtstbijzijnde haven te vervoeren. Op het moment dat men de voorbereidingen voor het slepen wilde treffen, ontdekten de Amerikanen een brand op de Ourang Medan. Het duurde niet lang of er volgde een allesverwoestende explosie. De Ourang Medan scheurde uiteen en zonk naar de bodem van de zee.

4. Octavius

Het verhaal van de Octavius lijkt wel wat op dat van Jenny. Enkele decennia – voordat Jenny werd gevonden – stuitte walvisjager Herald op de Octavius. Het schip bevond zich ten westen van Groenland. Eenmaal aan boord van de Octavius deed men een lugubere ontdekking; de gehele bemanning was dood gevroren. De kou had hen omgetoverd tot wassen beelden. Samen met een vrouw en een jongen trof men de kapitein van de Octavius aan in zijn hut. Hij had de pen nog in zijn hand! Voordat de walvisjagers zich zich uit de voeten maakten – bang voor wat men verder zou vinden – zag men in het logboek dat de laatste aantekening was gemaakt op 11 november 1762. De Octavius was ruim 13 jaar vermist. Naar alle waarschijnlijkheid koerste de kapitein – om sneller thuis te kunnen zijn – bij de terugreis aan op de verraderlijke Noordwestelijke Doorvaart. Hier is men gestrand op onbegaanbaar pakijs.

3. Lady Lovibond

Als we de verhalen moeten geloven heeft zich op Lady Lovibond een heus liefdesdrama afgespeeld. Kapitein Simon Reed wilde zijn net gesloten huwelijk met Annetta op zee vieren. Bij hoge uitzondering – het zou ongeluk brengen – was er een vrouw aan boord van Lady Lovibond. Het toeval wil dat één van de bemanningsleden graag ook was getrouwd met Annetta. Terwijl de kapitein en zijn bruid feest vierden, werd het betreffende bemanningslid overvallen door een woedeaanval. Hij sloeg de stuurman bewusteloos, nam het roer over en zette koers richting de beruchte Goodwin Sands. Op deze keten van zandbanken was menig schip gestrand. Zo gebeurde ook met Lady Lovibond. Alle bemanningsleden kwamen om het leven. Volgens de legende laat spookschip Lady Lovibond zich elke 50 jaar zien.

2. Mary Celeste

In november 1872 zette de Mary Celeste koers richting Genua. Aan boord waren kapitein Briggs, zijn vrouw, hun kind én zeven bemanningsleden. Men vervoerde 1701 vaten gevuld met ruwe alcohol. Ongeveer een maand later stuitte Morehouse – kapitein van de brigantijn Dei Gratia – op de Mary Celeste. De sloep was weg, de zeilen waren gescheurd en alle bemanningsleden waren verdwenen. Wel vond men het logboek van kapitein Briggs. Dat was vreemd; een kapitein neemt altijd zijn logboek mee. Kapitein Morehouse besloot om de Mary Celeste naar de haven van Gibraltar te slepen. Al snel ging het gerucht dat er sprake was van een samenzwering tussen de Dei Gratia en de Mary Celeste; men zou een flinke som aan verzekeringsgeld willen opstrijken. De vermeende verzekeringsfraude is nooit bewezen. Als men nu spreekt van een Mary Celeste, dan doelt men op een stuurloos, verlaten schip.

1. De Vliegende Hollander

De Vliegende Hollander duidt niet alleen op het spookschip, maar ook op de kapitein. Net als vele kapiteins in die tijd, was er ook Willem van der Decken veel aan gelegen om zo snel als mogelijk van én naar Oost-Indië te varen. Zo ook tijdens hen – wat later zou blijken – hun laatste tocht. Ondanks de slechte weersomstandigheden zette de Vliegende Hollander koers richting Batavia. Op het moment dat men Kaap de Goede Hoop wilde passeren smeekte de bemanning om rechtsomkeert te maken naar de Tafelbaai. De kapitein werd woest! Toen hij de stuurman van het schip duwde, schreeuwde hij de volgende woorden: “God of de duivel … ik vaar om de Kaap!”. Vanaf dat moment raakte de Vliegende Hollander in de ban van de duivel. Als straf moest de kapitein voor altijd varen op de zee.