De ruimtevaart is een domein waar elke kilo telt. Met de enorme energiebehoefte om de lage aardbaan te bereiken – een geschatte 32,900,000 joules per kilogram – is het geen verrassing dat de kosten van ruimtevaart hoog zijn. Toch hebben we, ondanks deze belemmeringen, voertuig na voertuig onze atmosfeer laten doorbreken, op weg naar de sterren. Maar welke ruimtevaartuigen waren de zwaarsten? Van Russische ruimtestations tot de Amerikaanse Space Shuttle, hier zijn de tien zwaargewichten van de ruimtevaart.
10. Salyut 1 – 18.900 kg
Als eerste op de lijst vinden we Salyut 1, het Russische ruimtestation dat in 1971 in dienst werd genomen. Met een gewicht van 18.900 kg zette het de toon voor toekomstige ruimteverkenningen. Salyut 1 was een baanbrekend project van het Sovjet-ruimtevaartprogramma, bedoeld om de mens in staat te stellen lange periodes in de ruimte te leven en te werken.
Het was het eerste ruimtestation dat in een baan om de aarde werd gebracht, wat een enorme technologische en logistieke prestatie was. Ondanks de tragische dood van de Sojoez 11-bemanning, die het station bemande, legde Salyut 1 de basis voor de ontwikkeling van toekomstige ruimtestations.
9. ATV (Automated Transfer Vehicle) – 19.357 kg

Vervolgens hebben we de ATV, een vrachtschip van de Europese Ruimtevaartorganisatie dat tussen 2008 en 2014 actief was. Dit vaartuig woog 19.357 kg en speelde een cruciale rol in het bevoorraden van de ISS. De ATV was uniek omdat het de grootste vracht naar het ISS kon vervoeren vergeleken met andere bevoorradingsvoertuigen. Het beschikte over geavanceerde navigatie- en koppelingssystemen, waardoor het autonoom kon aanmeren bij het ISS. Elke ATV droeg voedsel, water, zuurstof, en experimentele apparatuur naar het ISS, en diende ook als vuilnisbelt voor afval, voordat het opzettelijk in de aardatmosfeer werd gebracht om te verbranden.
8. Salyut 7 – 19.824 kg
Een ander Russisch ruimtestation, Salyut 7, dat dienst deed van 1982 tot 1991, neemt de achtste plaats in met een gewicht van 19.824 kg. Salyut 7 was een belangrijke vooruitgang ten opzichte van zijn voorgangers en stond bekend om zijn uitgebreide wetenschappelijke programma en de mogelijkheid om meerdere vrachtschepen tegelijk te ontvangen. Het speelde een cruciale rol in het Sovjet-ruimtevaartprogramma door langdurige ruimtevluchten mogelijk te maken, waardoor waardevolle gegevens over de effecten van microzwaartekracht op het menselijk lichaam verzameld werden. Salyut 7 diende ook als testbed voor technologieën die later in het Mir ruimtestation werden geïmplementeerd.
7. Tianhe kernmodule – 22.000 kg

De kern van het Chinese Tiangong ruimtestation, de Tianhe-module, is nog steeds in gebruik sinds april 2021 en weegt 22.000 kg. Tianhe, wat ‘Hemels Harmonie’ betekent, fungeert als de controle- en beheershub voor het Tiangong-ruimtestation. Het biedt levensondersteuning en accommodatie voor bemanningsleden en dient als centraal punt voor missieoperaties. Met geavanceerde faciliteiten voor wetenschappelijke experimenten en ruimteonderzoek, symboliseert Tianhe China’s groeiende ambities en capaciteiten in de ruimtevaart.
6. Apollo Commando- en Servicemodule – 28.800 kg
Het Amerikaanse maanruimtevaartuig, actief van 1968 tot 1975, had een gewicht van 28.800 kg en vertegenwoordigt een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van de bemande maanverkenning. De Apollo Commando- en Servicemodule (CSM) was cruciaal voor het Amerikaanse Apollo-programma, dat als doel had mensen op de maan te laten landen en veilig terug te brengen naar de aarde.
Het bestond uit twee delen: de Command Module, een cabine voor de drie astronauten tijdens de meeste van hun missie; en de Service Module, die de voortstuwing, elektriciteit, zuurstof, en water voor de bemanning leverde. De Apollo CSM speelde een sleutelrol in het bereiken van de historische maanlandingen en het veilig thuisbrengen van de astronauten, wat een technologisch wonder was dat de mensheid dichter bij de sterren bracht.
5. Skylab – 77.000 kg
Het Amerikaanse ruimtestation Skylab, dat in dienst was van 1973 tot 1979, weegt een indrukwekkende 77.000 kg. Skylab was Amerika’s eerste ruimtestation. Het diende als een laboratorium voor wetenschappelijke onderzoeken in microzwaartekracht, waaronder medische, wetenschappelijke en technologische experimenten.
Skylab bood inzichten in de effecten van langdurige ruimtevluchten op het menselijk lichaam, wat cruciaal was voor de planning van toekomstige lange missies, zoals die naar het Internationale Ruimtestation. Na drie bemande missies werd Skylab buiten gebruik gesteld, maar het legde de basis voor de ontwikkeling van latere ruimtestations.
4. Buran – 105.000 kg
De Russische onbemande ruimtevluchter Buran, die slechts één keer vloog in 1988, had een massa van 105.000 kg. Ondanks zijn korte levensduur, toonde de Buran het vermogen van de Sovjet-Unie om een herbruikbaar ruimtevaartuig te ontwikkelen dat vergelijkbaar was met de Amerikaanse Space Shuttle.
De enige vlucht van Buran, volledig onbemand, was een technologische demonstratie van automatische lancering, baanvlucht, en landing. Het project werd echter stopgezet na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, waardoor de Buran een fascinerend maar kort hoofdstuk in de geschiedenis van de ruimtevaart bleef.
3. Space Shuttle – 110.000 kg
Het Amerikaanse ruimteveer, met verschillende missies van 1981 tot 2011, had een bruto startmassa voor de Endeavour van 110.000 kg. De Space Shuttle was een iconisch symbool van Amerika’s ruimtevaartcapaciteiten, bekend om zijn herbruikbaarheid, die een nieuwe fase in de ruimteverkenning inluidde. Het voerde talrijke missies uit, waaronder het in een baan brengen van satellieten, het repareren van de Hubble-ruimtetelescoop, en het bouwen en bevoorraden van het ISS. De Space Shuttle stond centraal in vele belangrijke momenten in de ruimtevaartgeschiedenis en heeft de manier waarop we de ruimte verkennen fundamenteel veranderd.
2. Mir – 140.000 kg
Het Russische ruimtestation Mir, actief van 1986 tot 2001, woog 140.000 kg en diende als een belangrijk platform voor langdurig verblijf in de ruimte. Mir was een mijlpaal in de ruimtevaart, het was het eerste modulaire ruimtestation, bestaande uit meerdere aangekoppelde modules voor verschillende wetenschappelijke experimenten. Het bood ongeëvenaarde mogelijkheden voor internationale samenwerking in de ruimte, met langdurige aanwezigheid van zowel Russische als internationale astronauten.
Mir staat bekend om zijn bijdrage aan het onderzoek naar langdurige menselijke aanwezigheid in de ruimte, waaronder de fysiologische effecten van microzwaartekracht op het menselijk lichaam, evenals vooruitgang in de ruimtewetenschap, aardobservatie, en ruimtetechnologie. Het succes en de duurzaamheid van Mir benadrukten het potentieel van permanente menselijke aanwezigheid in de ruimte.
1. Internationaal ruimtestation (ISS – 419.725 kg)
Met een gewicht van 419.725 kg in 2011, is het Internationaal Ruimtestation, samengesteld uit 16 drukmodules, verreweg het zwaarste object dat door de mens in de ruimte is gebracht en blijft het tot op de dag van vandaag een centraal punt voor internationale samenwerking en onderzoek. Het ISS vertegenwoordigt een ongekende prestatie in de ruimtevaart, waarbij meerdere landen hebben samengewerkt om een permanent laboratorium in een baan om de aarde te bouwen.
Het biedt een unieke omgeving voor het uitvoeren van wetenschappelijk onderzoek dat niet mogelijk is op aarde. Dit omvat studies in biologie, menselijke fysiologie, astrofysica, materiaalwetenschap, en klimaatonderzoek. Het ISS dient ook als een testplaats voor de technologieën die nodig zullen zijn voor lange duur missies naar de maan, Mars, en daarbuiten, waarmee het een essentiële stap vormt in de voorbereiding van de mensheid op de toekomstige verkenning van het zonnestelsel.