Succesvolle bands leiden een droomleven. Gewillige groupies, gouden platen en elke avond uitverkochte zalen. Wat een godsbestaan!
Tot creatieve meningsverschillen, broedertwisten, gehaaide managers, gerotzooi over royalty’s, dwarsliggende platenbazen en ander gekibbel de bovenhand halen.
Van het wereldschokkende einde van The Beatles tot de nog steeds dagelijks met modder gooiende Oasis-broertjes Liam en Noel Gallagher: de 10 meest memorabele bandsplits lees je hier.
10. The Beatles
‘All You Need Is Love’, zongen The Beatles in de zomer van 1967. Drie jaar later was de bandliefde bekoeld. De onvermijdelijke breuk kondigde zich al aan toen John Lennon Yoko Ono de muziekstudio insmokkelde tijdens de opnames van ‘The White Album’. De Japanse avant-garde kunstenares wond de gebrilde Beatle vinger helemaal rond haar vinger. Paul McCartney liep niet hoog op met Lennons muzikale transformatie. De ondergewaardeerde George Harrison voelde zich elke dag meer en meer als acute diarreelijder die niet naar de wc mocht. En Ringo Starr? Die durfde al eens twee weken te verdwijnen. In september 1969 informeerde John Lennon zijn bandleden dat de koek op was voor hem.
Gek genoeg merkte de rest van de wereld daar weinig van. Dat gebeurde pas op 10 april 1970, toen Paul McCartney aan Daily Mirror-journalist Don Short vertrouwde dat hij nu óók de groep verliet. ‘Let It Be’ verscheen op 8 mei 1970 als zwanenzang. Nog in datzelfde jaar baarde George Harrison de geweldige driedubbelaar ‘All Things Must Pass’. Lennon en McCartney haalden stevig naar elkaar uit in de pers en muzikale afrekeningen als ‘Too Many’ People’ en ‘How Do You Sleep’ (waarvoor Lennon George Harrison op slidegitaar strikte!).
Toch was een verzoening niet ondenkbaar. Met ‘Dear Friend’ reikte Macca in 1971 alweer zijn vervreemde compagnon de route de hand. De verhoopte reünie kwam er nooit. Op 8 december 1980 vuurde Mark David Chapman vijf kogels op John Lennon af in de ingang van het Dakota-gebouw. De drie overblijvende Beatles verzorgden in 1994 het Anthology-project en vervolledigden daarvoor zelfs enkele Lennon-demo’s. Op 29 november 2001 velde longkanker George Harrison. Paul en Ringo kondigden in september 2019 nog glimlachend een nieuwe samenwerking aan.
9. The Everly Brothers
ABC Television/ publiek domein
The Everly Brothers maakten naam met hun harmonieuze zangpartijen. Achter de schermen ging het er heel wat minder harmonieus aan toe. Op 14 juli 1973 werd dat ook op het podium pijnlijk duidelijk. De broers Phil en Don hadden die dag drie sets in hun agenda staan in het themapark Knott’s Berry Farm in Californië.
De spanningen tussen het iconische countryrock-duo waren niet van de poes halfweg het concert. Toen Don, de oudste Everly Brother, beneveld het podium opwaggelde en de lyrics van hun nummer 1-hit ‘Cathy’s Clown’ met koeterwaals verwarde, was het hek helemaal van de dam voor Phil. De jongste Everly-broer sloeg zijn gitaar kapot en verliet woest het podium.
Don maakte het concert af en vergat daarbij vooral niet na te trappen met de mededeling ‘The Everly Brothers died ten years ago.’ De broers zwegen elkaar voortaan dood, uitgezonderd op de begrafenis van hun vader. Ze zouden een decennium lang niet meer samen optreden. The Everly Brothers namen niet alleen muzikaal, maar ook fysiek afstand van elkaar. Don had zijn thuisbasis in Nashville, Phil verkaste naar L.A. Op 23 september 1983 volgde alsnog het ‘Reunion Concert’ in de Londense Royal Albert Hall.
Phil stierf in 2014 op 74-jarige leeftijd aan een longaandoening. Over de doden niets dan goed. Hun familie, daarentegen. Nauwelijks 2 jaar later spande Don een rechtszaak aan tegen de erven van zijn overleden broer over copyrightrechten.
8. ABBA
AVRO, Beeld en Geluid Wiki / CC BY-SA 3.0
Toen ABBA in 1974 als een okselfrisse stoomwals het Eurosongfestival won met Waterloo (het nummer schopte het in 2005 zelfs tot beste songfestivalhit aller tijden), betekende dat het startschot van een prachtig popsprookje. Twee stelletjes die samen miljoenen platen slijten, hoe fijn klinkt dat? ABBA was zelfs een acroniem van hun voornamen: Agnetha (Fältskog), Björn (Ulvaeus), Benny (Andersson) en Anni-Frid (Lyngstad).
Lang duurde het prachtig popsprookje niet. Agnetha en Björn scheidden in 1979. Het tweede ABBA-paar, Frida (dat bekt toch iets gemakkelijker dan Anni-Frid) en Benny volgden in 1981. De eerste liefdesbreuk leverde nog het fantastische ‘The Winner Takes It All’ op. Met de tweede ABBA-scheiding droogde nu ook de inspiratie op. De dubbele verzamelaar ‘The Singles: The First Ten Years’ betekende meteen ook het afscheid van het beroemdste Zweedse exportproduct sinds Volvo.
7. Pink Floyd
Capitol Records/ publiek domein
Pink Floyd kreeg al een eerste mokerslag te verwerken met het vertrek van Syd Barrett in 1968. Vanaf dan trok Roger Waters het laken album na album meer naar zich toe. De prille psychedelica maakte plaats voor een meer toegankelijk, gepolijst en vooral pompeus stadiumgeluid. Vanaf ‘Animals’ beklemtoonde Roger Waters steeds duidelijker wie de onbetwiste eindbaas was. Omstreeks ‘The Wall’ mocht toetsenist Richard Wright zijn biezen pakken. Op opvolger ‘The Final Cut’ liet de bassist er in de credits geen twijfel over bestaan dat hij de énige componist was.
Na Waters verdoken soloplaat was het David Gilmours beurt. De gitarist vormde een triumviraat met drummer Nick Manson en de heropgeviste Richard Wright. Het trio knalde er twee Waters-loze Pink Floyd platen (‘A Momentary Lapse of Reason’ en ‘The Division Bell’) uit. Ondertussen verdiende Waters wel een flinke duit aan auteursrechten elke keer zijn ex-bandleden typische Pink Floyd-attributen als ‘Algie’, het opblaasbare varken, het podium opsleurden.
Sir Bob Geldof overtuigde Rogers en Waters in 2005 om voor het eerst in 24 jaar in originele bezetting het podium te delen. Het Live 8-concert in Londen was meteen ook de laatste keer waarop de wereld Pink Floyd in volle glorie kon zien. Toetsenman Richard Wright overleed in 2008. Gilmour loste in 2014 met het instrumentale ‘The Endless River’ het naar eigen zeggen definitieve Pink Floyd-studioalbum. En dat deed hij zonder Waters.
6. The Eagles
The Eagles houden met 38 miljoen exemplaren voor ‘Their Greatest Hits (1971–1975)’ nog steeds het record van best verkochte plaat in Amerika. Een ander talent van de band is steevast in lijstjes als deze opduiken. En wel hier om.
Dat The Eagles in de jaren 70 een wereldband waren, dat staat buiten kijf. Miljoenen platen verkopen zorgt echter niet per se voor een vredevolle groepssfeer. Op 31 juli 1980 laaiden de gemoederen tussen Glenn Frey en tweede gitarist Don Felder hoog op in Long Beach, Californië. Zo hoog dat het voorval te boek staat als ‘Long Night at Wrong Beach’.
https://www.youtube.com/watch?v=YsmpErsqpek
De spanning was die avond te snijden. Voor het optreden maakte Don Felder backstage fijntjes zijn ongenoegen duidelijk aan de vrouw van Alan Cranston, de plaatselijke senator. De verholen sneer ‘You’re welcome…I guess’, kon bandmaat Glenn Frey maar matig appreciëren. Heel matig zelfs.
Don Felder liet zich op zijn beurt ook niet kennen. Tegen de toegift draaide de gitarist zich naar Glenn Frey met de niet misverstane woorden ‘Only three more songs till I kick your ass, pal’. – ‘Great. I can’t wait’, repliceerde die. – ‘I’m gonna kick your ass when we get off the stage.’ Vreemde timing, gezien The Eagles net ‘Best of My Love’ inzetten. Na de show sprong Felder volgens de legende meteen in een limousine. Pas 14 jaar later speelden The Eagles weer samen. En dat resulteerde in het live-album ‘When Hell Freezes’ over.
5. The Clash
Plots was hij daar. ‘Rock the Casbah’. De monsterhit die de punkers van The Clash in MTV-coryfeeën veranderde. Alleen was de timing er niet naar. The Clash’ grootste Amerikaanse hit kwam uit de pen van drummer Topper Headon. En die was juist uit de band gegooid, aan de vooravond van de ‘Combat Rock’-tour in mei 1982.
Helge Øverås/ wikimediacommons/ CC BY-SA 3.0
De band kon niet anders. Toppers heroïneverslaving vierde hoogtij. Pas na zijn gedwongen exit bestormde ‘Rock the Casbah’ de hitlijsten. Het onverwachte succes bracht The Clash weinig vreugde. Toen “The Who” de punkers inschakelde als opener voor hun afscheidstournee, vroeg Joe Strummer zich elke avond of dit zijn toekomst was. Oude hits afraggen voor een ingeslapen publiek. Het leverde anders wel de bruisende liveplaat ‘Live at Shea Stadium’ op.
Daarna ging het snel bergaf. Joe Strummer had heimwee naar de compromisloze punk uit de begindagen. Gitarist Mick Jones snuffelde aan hiphop. En Paul Simonons baslijnen vertoefden meer dan ooit in Jamaica.
Mick Jones stond voor het laatst mee op het podium op 28 mei 1983 op New Music Day. Een jaar later stichtte hij het eclectische Big Audio Dynamite. Het grotendeels door studiomuzikanten (bassist Paul Simonon schitterde door afwezigheid) ingespeelde ‘Cut the Crap’ werd het zesde en laatste The Clash-album. Al ontkennen de meeste fans het bestaan van die abominabele miskleun.
4. N.W.A.
Lang voor Dr. Dre de G-Funk uitvond en koptelefoons aan de man bracht, vormde hij met Eazy-E en Ice Cube het hiphopcollectief N.W.A. De iets minder bekende MC Ren en DJ Yella maakten de baanbrekende gangstarapgroep compleet. Op de cover van hun legendarische debuut ‘Straight Outta Compton’ zweefde ook nog een Arabian Prince, maar die haalde niet eens de gelijknamige biopic uit 2015.
Volgens zij die er bij waren, neemt dat kritisch en commercieel kassucces van F. Gary Grays meerdere loopjes met de werkelijkheid. Wat de film wel pijnlijk echt weergeeft, is dat mooie hiphopliedjes niet lang duren. Eind 1989 kwamen de eerste barsten. Die gingen, geheel in de lijn van het muziekgenre, uiteraard over geld. Ice Cube meende dat hij als voornaamste tekstschrijver recht had op heel wat meer poen dan de aalmoes overhield aan ‘Straight Outta Compton’. Zijn inmiddels klassieke solodebuut ‘AmeriKKKa’s Most Wanted’ bewees dat daar allicht wel iets van aan was.
N.W.A. reageerde met de EP ‘100 Miles and Runnin’ en langspeler ‘Niggaz4Life’. Daarop vloog er flink wat modder naar hun ex-bandlid. Dat liet de heer Cube zich geen twee keer zeggen. Op zijn volgende plaat ‘Death Certificate’ uit 1991 gaf hij N.W.A. en vooral hun blanke, joodse manager Jerry Heller enkele fikse verbale dreunen. Daarna kregen de resterende N.W.A.-leden al snel zelf ruzie, met daarbij een glansrol voor de gemene Death Row Records-platenbaas Suge Knight. Maar dat is dan weer een heel ander verhaal.
3. Pixies
Aurelien Guichard/ flickr/ CC BY-SA 2.0
‘Gigantic, gigantic, gigantic’, zongen de Pixies in 1988 op debuutalbum ‘Surfer Rosa’. Jammer genoeg splitte de groep voor ze daadwerkelijk gigantisch werd. Leuk weetje: frontman Black Francis erkent nog steeds dat Nederland een van de eerste landen was die de Pixies met open armen ontving.
De Pixies waren hun tijd ver vooruit en drukten een onuitwisbare stempel op de hele grungebeweging. Intern was de band minder standvastig. Black Francis en bassiste Kim Deal waren bezwaarlijk de beste vrienden. De frontman ontdekte haar in 1986 met een zoekertje in de Boston Phoenix. Knarsetandend zag hij toe hoe het publiek de joviale meid meteen op handen droeg. Dat beviel hem allerminst. De zanger smeet al eens een gitaar naar zijn populairdere bandlid en na een hevige ruzie in Frankfurt weigerden de twee nog met elkaar te praten.
Voorjaar 1990 nam de groep enkele broodnodige snippermaanden. Kim Deal stortte zich op het schrijven van ‘Pod’, de eerste langspeler van The Breeders. Vervolgens namen de Pixies ‘Bossanova’ en ‘Trompe Le Monde’ op. Black Francis draaide Kim Deal daarbij stevig de duimschroeven aan.
Begin 1993 had Black Francis het wel gezien. Tijdens een interview op BBC Radio 5 kondigde hij doodleuk het einde van de groep aan. Pas daarna lichtte hij Kim Deal en drummer David Lowering in. Per fax. Gelukkig had hij wel nog het fatsoen om zijn oude jeugdvriend, gitarist Joey Santiago telefonisch in te lichtten. Sinds 2004 zijn de Pixies bezig aan een reünie die ondertussen langer duurt dan hun aanvankelijke bestaan. Weliswaar zonder Kim Deals karakteristieke basspel en zang. Black Francis verving haar in 2014 definitief voor Paz Lenchantin
2. Guns N’ Roses
Met ‘Appetite for Destruction’ smolt Guns N’ Roses in 1987 een smerige bloedgeile muzikale mijlpaal op plaat. De houdbaarheid van de hardrockformatie uit L.A. bleek net iets minder oneindig. Drummer Steven Adler had al snel meer oog voor de heroïnespuit dan zijn drumstokjes. Nadat Adler het nummer ‘Civil War’ tot wel 30 keer toe verprutste in de opnamestudio, was de maat (no pun intended) in juli 1990 vol. Gitarist Slash scoutte Matt Sorum als vervanger.
Eens zelf sober, vond ritmegitarist Izzy Stradlin er nog weinig aan. Hij verliet de band abrupt in november 1991, kort na de langverwachte release van de illustere ‘Use Your Illusion’-albums. Axl Roses divagedrag bleek daar niet vreemd aan. De rossige zanger zou zijn divastreken de jaren daarop niet temperen. Integendeel. Woorden schieten tekort om ’s mans talloze megalomane strapatsen recht aan te doen. Pour la petite histoire: Axl was zelf niet eens een zware druggebruiker. Het ligt echt gewoon aan zijn karakter. Echt.
In april 1997 hield Matt Sorum het drummen voor bekeken na, hoe kan het ook anders, een discussie met zijn grillige frontman. Zelfs het geduld van trouwe partijsoldaat Duff McKagans bleek niet eindeloos. De boomlange blonde bassist verliet in augustus dat jaar nog het zinkend schip. Kapitein Axl liet de Guns N’ Roses-boot vervolgens twee decennia zwalken met een steeds veranderende bemanning.
Niemand die er nog in geloofde, maar kijk eens aan. In 2016 sloegen Axl Rose, Slash en Duff McKagan alsnog de handen in elkaar voor de ‘Not in This Lifetime… Tour’. De in 1990 verbannen Steven Adler mocht tijdens enkele shows zelfs wat nummertjes meetrommelen. Wonderen. Ze bestaan!
1. Oasis
Hoe heftig de verwijten en ruzies ook, bovenstaande voorbeelden tonen dat een verzoening altijd mogelijk is. Rocksterren leven op grote voet, het uitzicht op wat extra miljoenen voor de oude dag is altijd welkom. Die vlieger gaat niet op voor Oasis.
Midden jaren 90 was Oasis even de grootste band ter wereld. Hun Knebworth-doortocht in augustus 1996 vormt een onbetwist momentum van de jaren 90. Liam Gallagher had de stem, swagger en looks. Oudere broer Noel de gouden handen die ‘Wonderwall’, ‘Don’t Look Back in Anger’ en ‘Live Forever’ schreven. Geen enkele andere Britse band domineerde de tabloids als Oasis. Al kwam dat niet enkel door hun muzikale verdiensten.
https://www.youtube.com/watch?v=qAMwBBzJpJg
Dat was al in de begindagen duidelijk toen Liam Noel in L.A. met een tamboerijn sloeg. Het beterde niet toen Noel tijdens de opnames van ‘(What’s the Story) Morning Glory’ Liams schedelpan met een cricketbat kietelde. De MTV Unplugged-planken verlaten om vervolgens vanaf het balkon al champagne slempend zijn wél plichtsbewuste broer te beschimpen, was ook niet meteen Liams beste zet.
Op 28 augustus 2009 volgde de laatste ruzie. Luttele minuten voor een optreden in Parijs op het Rock en Seine-festival zwaaide Liam gevaarlijk met een gitaar naar Noel. Voor het laatst. Die avond kondigde The Chief het einde aan. Beide broers maakten sindsdien geslaagde soloplaten. En de Engelse tabloids? Die domineren ze nog steeds met hun ruzies. Elkaar de kop inslaan zit er echter niet meer in. Tegenwoordig gebruikt Liam Twitter als hakbijl van dienst.
Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.
