Top 20 Animatiefilms van het afgelopen decennium (de jaren 10)

De jaren 2010 waren gouden jaren voor de animatieliefhebber. Met ‘Frozen’ zit Disney nog jaren gebeiteld. Wie horendol wordt van Elsa’s gezang, kan nog steeds zijn toevlucht zoeken tot andere okselfrisse Disney-titels als ‘Wreck-It Ralph’, ‘Moana’ en het geinige ‘Zootopia’.

Pixar zwalkte na de veelbesproken Disneyovername tussen ondermaatse producties als ‘Cars 2’ en ‘The Good Dinosaur’ en onvergetelijke visuele kunstwerkjes als ‘Toy Story 3’, ‘Coco’ en ‘Inside Out’. DreamWorks vond na enkele uitgebluste jaren een nieuwe bestaansreden met ‘How to Tame Your Dragon’. De Japanse grootmeester Hayao Miyazaki kondigde ondertussen zijn pensioen aan met het sobere ‘The Wind Rises’. Met Makoto Shinkai’s ‘Your Name’ viel die animeleemte beter mee dan verwacht.

Wie liever zijn ogen uitkijkt bij priegelige stop-motion, wordt op zijn wenken bediend door huzarenstukjes als ‘Kubo and the Two Strings’, ‘Isle of Dogs’ en ‘Anomalisa’. Hun zegetochten door toonaangevende filmfestivals herinneren filmsnobs er fijntjes aan hoe volwassen het animatiegenre vandaag is.

Ja, de tekenfilmlichting van 2010-2019 stelde absoluut niét teleur. En wie na het spectaculaire ‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ iets anders beweert, heeft vast webvloeistof in zijn ogen kleven. Wrijf de prut snel weer uit die knikkers, of je mist heel wat moois in deze Top 20 Beste Animatiefilms van de jaren 2010!

20. Brave (2012)

In 2006 legde The Walt Disney Company 7,4 miljard dollar en een smak aandelen op tafel voor Pixar Animation Studios. Sceptici vreesden dat de overname geen goede zaak was voor de computeranimatiepionier die in 1995 met ‘Toy Story’ de tekenfilmwereld voorgoed op zijn kop zette. Ze kregen ongelijk.

Ook onder het Huis van de Muis hielden de computerwizards uit Emeryville de creatieve touwtjes stevig vast. ‘Brave’ (2012) bevatte dan wel klassieke Disney-elementen (een middeleeuwse prinses, uit de hand lopende hocus pocus) … maar zoals de Oscar voor Beste Animatie het jaar daarop nog eens fijntjes bevestigde, was dit overduidelijk een échte Pixar-prent.

De boogschietende 16-jarige roodharige krullenbol Merida (Kelly MacDonald verving op de valreep Reese Witherspoon) is allesbehalve een doorsnee Disneyprinses. Merida is wilder dan haar drie broertjes (overigens: ooit al een Disneyprinses gezien met broertjes?), ontketent niet te pas en onpas een uitzinnige musicalperformance en regelt perfect haar eigen zaakjes zonder hulp van een duffe prins.

19. Wreck-It Ralph (2012)

Opgegroeid in de jaren 80 of 90? En spendeerde je vroeger al je zuurverdiende stuivers in de arcadehal? Dan wordt ‘Wreck-It Ralph’ (2012) een hartelijk weerzien. Speelkasten zijn dan wel al lang verdrongen door de PS4’s en Nintendo Switchen van deze wereld, in dit Disneyavontuur herbeleven de retrovideospelletjes hun glorietijden.

Titelpersonage ‘Wreck-It Ralph’ (John C. Reilly) is sinds jaar en dag één van de vaste waarden van het kleurrijke na de speeluurtjes tot leven komende arcadewereldje. De gebouwen rammende brute kracht heeft genoeg van zijn werk als slopende slechterik. Hij zou liever zélf eens de populaire jongen zijn, zoals ‘Fix-It Felix’ – de held van zijn videospelletje.

Met de komst van de nieuwe first-person shooter ‘Hero’s Duty’ ziet de gameschurk zijn kans om een medaille te winnen. Maar Ralphs plannetje loopt helemaal mis en een legertje ‘cy-bugs’ dreigt de hele speelhal te overmeesteren. Wanneer het kamerbrede videospelfiguurtje vervolgens in de mierzoete graphics van het racespelletje ‘Sugar Rush’ belandt, moet hij met hulp van Vanellope von Schweetz (Sarah Silverman) de boel redden.

18. The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn (2011)

Geduld is een schone deugd. Steven Spielberg broedde al sinds 1983 op zijn ‘Kuifje’-film. Toch duurde het bijna 3 decennia voordat Hergé’s iconische Belgische reporter over het witte doek holde. Gelukkig was dat het wachten meer dan waard. Na Robert Zemeckis’ dubieuze ‘Beowulf’ (2007) en James Camerons miljardensucces ‘Avatar’ (2009), toonde nu ook Spielberg op meesterlijke wijze de kracht van ‘motion capture’.

Andy Serkis, de man die de revolutionaire ‘mo-cap’-techniek populariseerde als Gollum in Peter Jacksons ‘The Lord of the Rings’-trilogie, leende zijn edele gelaatstrekken dit keer aan de chagrijnige zuiplap Captain Haddock. Voormalig ‘Billy Elliot’-kindsterretje Jamie Bell verzorgde de gezichtsexpressie van de titulaire held.

Waar James Cameron vooral het publiek overdonderde met technisch 3D-vernuft ten nadele van zijn flinterdun en overduidelijk van ‘Pocahontas’ (1955) gejatte scenario, focuste Spielberg ook op een goed verhaal. Daarvoor puurde de verstokte ‘Kuifje’-fan uit de klassiekers ‘Het geheim van de Eenhoorn’ (1943), ‘De schat van Scharlaken Rackham’ (1944) en ‘De krab met de gulden scharen’ (1947). Alleen al met de heerlijke referenties en spitsvondige details in de opening credits zijn zelfverklaarde tintinologen uren zoet.

17. Rango (2011)

Na zijn uitmuntende ‘Pirates of the Caribbean’-trilogie, was Gore Verbinski toe aan iets nieuws: het Wilde Westen. Hij zadelde zijn paard, zwierde Johnny Depp mee achterop, en galoppeerde de prairie in. Toen Pixar weet kreeg van ‘Rango’, schrapte ze volgens de geruchten prompt haar ‘Newt’-project. Met een salamander een hagedis beconcurreren leek wat riskant.

‘Rango’ (2011) had de cowboytijdsgeest mee. Een jaar voorheen maakten de Coen Brothers het superieure ‘True Grit’, in 2012 volgde Quentin Tarantino’s übercoole ‘Django Unchained’. Wie dacht dat de western kadavervlees voor de aasgieren was, had het mooi mis.

Het spaghettiwesternavontuur van de snoeverige antropomorfe kameleon Rango (stem van Johnny Depp) snoepte voor het eerst sinds Animal Logics ‘Happy Feet’ (2006) Pixars jaarlijkse Oscar voor Beste Animatiefilm-trofee af. Naast een piekfijne computeranimatie, is ‘Rango’ ook een feest van herkenning voor al wie het ooit zo glorieuze klappertjespistoolgenre van Sergio Leone een warm hart toedraagt.

16. Anomalisa (2015)

Een beetje filmkenner kent Charlie Kaufman natuurlijk als de fantasierijke pen achter ‘Being John Malkovich’ (1999), ‘Adaptation’ (2002) en ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’ (2004). In 2008 kroop de eigenzinnige scenarist met ‘Synedoche, New York’ voor het eerst zelf achter de camera. 7 jaar en een ‘Kickstarter’-crowdfundingcampagne later volgde ‘Anomalisa’ (2015), met stop-motion meesterbrein Duke Johnson als coregisseur.

En hemeltje. Dat animatie niet alleen voor kinderen is, weet ondertussen zelfs elke hond met een hoedje op. Maar dat stop-motion zo’n gloedvolle en tegelijkertijd sombere plaatjes kon opleveren? Hoofdpoppetje Michael Stone (David Thewlis) mag dan wel een succesvolle spreker en auteur zijn met vrouw en kind, zelf baggert hij troosteloos door zijn grijs leventje. Een ontmoeting met de jonge Lisa (Jennifer Jason Leigh) in het Fregoli Hotel zet Michaels misantropisch wereldbeeld op kop. Maar voor hoe lang?

Duke Johnson verklapte dat er maar liefst 6 maanden werk in dié fameuze hotelscène kroop. Welbesteed. ‘Anomalisa’ oogstte niets dan lof en won de Grand Jury Prize op het Filmfestival van Venetië: een unicum voor een animatiefilm!

15. Frozen (2013)

Eind jaren 80 was Disney een schim van zichzelf. Toen kwam ‘The Little Mermaid’ (1989) en veranderde alles. Tijdens zijn ‘renaissance’ was Disney 10 jaar lang heer en meester over de animatiewereld met mijlpalen als ‘Beauty and the Beast’ (1991), ‘Aladdin’ (1992) en ‘The Lion King’. Rond de eeuwenwisseling bereikte de magische sterrenstofbus de bodem. Wie kan zich met de beste wil van de wereld ‘Treasure Planet’ (2002), ‘Home on the Range’ (2004) of ‘Bolt’ (2008) herinneren?

Gelukkig is dat verloren decennium al lang goed gemaakt. ‘Wreck-It Ralph’ (2012), ‘Big Hero 6’ (2014), ‘Zootopia’ of ‘Vaiana’ (2016): Disney kroop afgelopen decennium uit de vergeetput, en hoe.

Maar hoe leuk deze vernieuwende Disneyfilms ook zijn, ze verbleken als de sneeuwwereld van Arendelle bij ‘Frozen’ (2013). Wat begon als een doorslagje op Hans Christian Andersens ‘De Sneeuwkoningin’, werd een ongezien cultuurfenomeen en een onstuitbare, miljarden cashende geldmachine.

Broodtrommeltjes, prinsessenjurkjes, dekbedovertrekken, pyjamabroeken en Chuck Taylors: je kan het zo gek niet bedenken of Anna, Elsa, Kristoff en Olaf staan er op. Met al die slinkse aanslagen op het ouderlijke gezinsbudget, zou je je oprecht durven afvragen of de film zélf dan wat waard is. Nou. ‘Frozen’ is goed. Sprookjesachtig goed zelfs!

14. The Red Turtle (2016)

Michael Dudok de Wit was al 52 toen hij in mei 2016 zijn langspeeldebuut voorstelde op het Filmfestival van Cannes. ‘The Red Turtle’ (‘La Tortue Rouge’) won er meteen de ‘Prix spécial du certain regard’ en sleepte een Oscarnominatie voor Beste Animatiefilm in de wacht. Dat verbaasde niemand. De Wits woordeloze korte film ‘Vader en Dochter’ kreeg 15 jaar geleden tenslotte de Academy Award voor Beste Animatiekortfilm, een BAFTA en pronkt sinds 2007 in de Canon van de Nederlandse film.

Maar de mooiste erkenning ontving de Utrechtse tekenfilmmaker per e-mail. Of Studio Ghibli ‘Vader en Dochter’ mocht distribueren? Oh, en of meneer de Wit toevallig geen zin had om een film voor het wereldvermaarde Japanse animatiebedrijf te maken?

Dat werd dus ‘The Red Turtle’ (2016). Een prachtig gestileerd verhaal over een schipbreukeling op een onbewoond eiland (uitgezonderd de lokale fauna: zijnde vogels, een verzameling grappige krabjes en schildpadden). In poëtische ‘Cast Away’-modus houdt de gestrande drommel het hoofd recht en bouwt hij een vlot. Maar dat is buiten een bemoeizuchtige mysterieuze rode schildpad gerekend.

13. Vaiana (2016)

Wanneer Amerikaanse films de plas oversteken, doen ze dat al eens onder een andere naam. Zo verscheepte Disney in 2015 ‘Tomorrowland’ als ‘Project T’, om het kransje advocaten van een welbekend elektronicafeestje in het Belgische Boom niet voor het hoofd te stoten. Het jaar daarop herverpakte de studio ‘Moana’ (2016) voor de Europese markt als ‘Vaiana’.

Want stel je voor dat het jonge grut al googlend op plaatjes van Moana Pozzi zou stuiten: de alweer in 1994 overleden maar nog steeds razend populaire Italiaanse pornoster. Al beweerde de zedige animatiereus dat het louter een onschuldige rechtskwestie op de naam betrof. ’t Zal wel.

Hoe dan ook. ‘Moana’ / ‘Vaiana’ mocht er zijn. Terwijl Pixars ‘Coco’ (2017) de Mexicaanse dodencultuur aanboorde, nam deze 56ste Disneytekenfilm de Polynesische cultuur als uitgangspunt. Dwayne Johnson is hilarisch als de legendarische halfgod Maui. Nochtans was de potige acteur vooraf heel onzeker over zijn inspreekkunsten. Nergens voor nodig. Johnsons dochtertje is gek op Maui’s rap ‘You’re Welcome’ en heeft nog steeds niet door dat haar beroemde vader de stem achter het personage is!

12. The Wind Rises (2013)

1 september 2013, het Filmfestival van Venetië. Een droeve dag voor de animatiewereld: Hayao Miyazaki kondigt zijn pensioen aan. ‘The Wind Rises’ (‘Kaza Tachinu’) (2013) wordt na 11 films zijn zwanenzang. Voor zijn afscheidswerk koos Miyazaki dit keer een opvallend realistisch thema: het leven van Jiro Horikoshi – het brein achter de Japanse WO II-vliegtuigen. Eigenlijk wou de ingenieur zelf door het luchtruim klieven. Door zijn slecht zicht beleefde Jiro zijn droom dan maar aan de tekentafel.

Maar Miyazaki zou Miyazaki niet zijn als hij geen loopje met de werkelijkheid nam. In ‘The Wind Rises’ spookt de Italiaanse vliegtuigontwerper Giovanni Caproni in Jiro’s stratosferische dromerij. Niet iedereen was blij met deze gefictionaliseerde biopic. In thuisland Japan topte de ingetogen film de box-office van 2013, maar uit sommige politieke rechtse hoeken klonk luid protest. Japan en de Tweede Wereldoorlog: ‘t blijft gevoelige materie.

Overigens viel het achteraf behoorlijk mee met Miyazaki’s pensioen. In 2016 was de animatiegrootmeester al weer vol aan de bak met ‘Boro the Caterpillar’ (‘Kemushi no Boro’) en zijn ‘How Do You Live?’ (‘Kimi-tachi wa Dō Ikiru ka’) staat alweer enkele jaren in de steigers.

11. The Lego Movie (2014)

Een film over Legoblokjes? Wat zou dat geven? Eén van de leukste films van 2014 en een oorwurm van jewelste (‘Everything is Awesome’ verloor de Oscar voor Beste Song nipt aan ‘Selma’s ‘Glory’). Phil Lord en Christopher Miller toonden al met ‘Cloudy with a Chance of Meatballs’ (2009) en ’21 Jump Street’ (2012) dat ze een gouden duo waren. Met ‘The Lego Movie’ (2014) zat de regietandem voorgoed gebeiteld – 4 jaar later vermeldde de aftiteling van ‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ (2018) hen als producers.

Het Australische animatiebedrijfje Animal Logic wist perfect wat de fans verwachtten. De houterige filmstijl rolde dan wel uit de computer, het eindresultaat voelde als dé ultieme fanmade ‘Brickfilm’ – de minutieus gemaakte stopmotionfilmpjes waarin Legofanaten sinds jaar en dag hun verbeeldingskracht en engelengeduld ontbolsteren.

‘The Lego Movie’ swingt visueel en verhaaltechnisch als een jazzorkest in de jaren 30. Chris Pratt spreekt de stuntelige Emmet Brickowski in, die het samen met de stoere Wyldstyle (Elizabeth Banks) en de ouwe gekke tovenaar Vitruvius (Morgan Freeman) opneemt tegen de boosaardige Lord Business (Will Ferrell). Het bijrolletje van Will Arnetts snoeverige Batman viel zo in de smaak, dat het personage in 2017 zijn eigen succesvolle spin-off ‘The Lego Batman Movie’ kreeg.

Toch is speelgoed geen garantie op succes. ‘Playmobile: The Movie’ tekende in 2019 voor het slechtste Amerikaanse filmopeningsweekend ooit en werd één van de grootste flops van het decennium.

10. Isle of Dogs (2018)

Het zit onze trouwe viervoeters niet mee, in Wes Andersons ‘Isle of Dogs’ (2018). In een dystopisch futuristisch Japan verbant de nare burgemeester van de fictieve metropool Megasaki na een uitbraak van de hondengriep alle harige mensenvrienden naar ‘Trash Island’, dat zo een nieuwe leven krijgt als ‘Isle of Dogs’.

Ook Spots, het geliefkoosde huisdier van de 12-jarige Atari Kobayashi (die toevallig ook het neefje van de nare burgemeester is), ontsnapt niet aan zijn droef lot. 6 maanden onderneemt zijn baasje een reddingsactie, incl. gestolen vliegtuig.

Verwacht geen keurig gestroomlijnde 3D-beelden. Zowel het kwispelstaartende schorriemorrie van ‘Isle of Dogs’ als de gebruikte stop-motiontechniek zijn een heerlijk ongeregeld zootje. Tussen het hondengeblaf hoor je Brian Cranston, Edward Norton, Bob Balaban, Jeff Goldblum en uiteraard Bill Murray in zijn alweer 8ste Wes Anderson-film.

Wes Anderson, de regisseur achter wonderlijk filmescapisme als ‘Moonrise Kingdom’ (2012) en ‘The Grand Budapest Hotel’ (2014), was met ‘Isle of Dogs’ niet aan zijn proefstuk toe. In 2009 verbaasde de visionair al met de Roald Dahl-verfilming ‘Fantastic Mr. Fox’. Weet je meteen wat te kijken als je na deze ‘Isle of Dogs’ nog zo’n prachtig stop-motionfilmpje lust.

9. Zootopia (2016)

Voor zijn 55ste langspeler trok Disney de kaart van de gouwe ouwe ‘buddy cop movie’. Tegenpolen die willens nillens samenwerken om een schurk te vatten? Dat doet het altijd goed op het zilveren scherm. Zeker als de tegenpolen in kwestie het ambitieus meisjeskonijn Judy Hopps (ingesproken door ‘Once Upon a Time’-Sneeuwwitje Ginnifer Goodwin) en de lepe vos Nick Wilde (stem van Jason Bateman) zijn.

Disney zou natuurlijk Disney niet zijn als er geen moraliserend lesje over vooroordelen bijzat. Tel daarbij nog een inventief uitgewerkte antropomorfe dierenmetropool bevolkt door harige en pluizige personages om van te smullen (J.K. Simmons als doortrapte burgemeester Lionheart, Idris Elba’s potige buffel Chief Bogo en Shakira die als Gazelle ook het themaliedje ‘Try Everything’ inzong) … en die Oscar voor Beste Animatiefilm was best wel verdiend, toch?

Opvallend: door juridisch geharrewar liep ‘Zootopia’ (2016) in onze contreien als ‘Zootropolis’ in de zalen. Geen unicum. Ook ‘Moana’ kreeg dat jaar met ‘Vaiana’ een nieuwe naam voor de Europese markt.

8. Toy Story 4 (2019)

De jaren 2010 waren op zijn zachtst gezegd wisselvallig voor Pixar. De Amerikaanse animatiestudio huppelde het nieuwe decennium in met het ijzersterke ‘Toy Story 3’ (2010). Over de meerwaarde van een affreuze ‘Cars 2’ (2011), het lauw onthaalde ‘Monsters University’ (2013) en Pixars pijnlijke eerste flop ‘The Good Dinosaur’ (2015) waren critici minder overtuigd. Wat een verschil met het onberispelijk parcours dat de computeranimatiepionier rond de eeuwenwisseling reed.

Met het kraakverse ‘Coco’ (2017) en het langverwachte ‘Incredibles 2’ (2018) stelde Pixar iedereen gerust. Er vloeide nog magie door de pijplijn. Hele liters, zelfs. ‘Toy Story 4’ (2019) zwaaide het decennium uit met een heerlijke, door Randy Newman opgeluisterde road trip. Onderweg pikte de film 1,073 miljard dollar en de Academy Award voor Beste Animatiefilm op.

9 jaar na het weergaloze ‘Toy Story 3’ hebben Woody (Tom Hanks), Buzz (Tim Allen) en Jessie (Joan Cussack) het nog meer dan behoorlijk naar hun zin bij hun nieuwe baasje Bonnie. Wat niet kan gezegd worden van Forky (Tony Hale): een gepimpt speelgoedlepelvorkje met een kanjer van een existentiële crisis.

Naast de wonderlijke terugkeer van Bo Beep (Annie Potts), haalde ‘Toy Story 4’ ook de stem van Don Rickles terug. Dankzij archiefopnamen was de op 6 april 2017 overleden Amerikaanse komiek nog één keer te horen als publieklieveling Mr. Potato Head. En als je dacht dat de 3de film al een bitterzoet kantje had, houd je voor deze rit beter een familieverpakking zakdoeken klaar.

7. How to Train Your Dragon (2010)

Terwijl Pixar de eerste jaren van het nieuwe decennium maar wat aanmodderde, vond DreamWorks in de jaren 2010 net haar toverkracht terug. De animatiestudio zette zichzelf weer op kaart met haar ‘Kung Fu Panda’-franchise, introduceerde de oergezellige familie ‘The Croods’ (2013) en sleet bakken afgeleide ‘Trolls’ (2016) parafernalia. DreamWorks’ beste visitekaartje heette echter ‘How to Train Your Dragon’ (2010).

De schriele maar pientere Hiccup Horrendous Haddock III (Jay Baruchel) voelt zich niet meteen op zijn plaats tussen de stoere macho’s van zijn Vikingdorp. Leuk is anders, als de ruige stamleider Stoick the Vast (Gerard Butler) je vader is. Alles verandert wanneer Hiccup beste maatjes wordt met Toothless, een draak. Een vriendschap die zijn op schubben jagende clangenoten allesbehalve goedkeuren.

6. Kubo and the Two Strings (2016)

Tussen reuzen als Disney, Pixar en DreamWorks, blijven ook kleinere animatiestudio’s dapper overeind. Denk maar aan Laika, verantwoordelijk voor de stop-motionwondertjes ‘Coraline’ (2009), ‘ParaNorman’ (2012) en ‘The Boxtrolls’ (2014). In haar 4de langspeler, ‘Kubo and the Two Strings’ (2016), voert Laikia-chef Travis Knight je mee naar het feodale Japan.

Daar speurt Kubo (Art Parkinson), een 12-jarige held met een ooglapje, naar het magische harnas van zijn verloren gewaande vader Hanzo, een legendarische samoeraikrijger. Tijdens zijn zoektocht krijgt Kubo gezelschap van Monkey (een Japanse makaakaap met de zoete stem van Charlize Theron), en een vliegend hertkever die een vorige leven samoerai was (Matthew McConaughey in zijn eerste animatierol).

Alleen al voor het verbluffende monnikenwerk is ‘Kubo and the Two Strings’ je volle 101 minuten aandacht waard. De animatie van het inmiddels beruchte skeletmonster leverde de studio slapeloze nachten op. Het gevaarte was zo’n 5 meter hoog en woog een kleine 200 kg: met voorsprong het grootste stop-motionfiguurtje ooit.
De Academy gaf Laika een schouderklopje met een Oscarnominatie voor Beste Visuele Effecten. Het was nog maar de 2de keer dat een animatiefilm die eer kreeg – de primeur was voor ‘The Nightmare Before Christmas’ (1993).

5. Your Name. (2016)

Van een Japanse kaskraker gesproken. Sinds jaar en dag gold Hayao Miyazaki’s ‘Spirited Away’ (‘Sen to Chihiro no Kamikakushi’) (2001) als de succesvolste animefilm ooit. Of toch tot 2016, toen Makoto Shinkai’s ‘Your Name.’ (‘Kimi no Na Wa.’) met 359,9 miljoen dollar de internationale bioscoopkassa’s liet rinkelen.

Wereldschokkend vernieuwend kan je het verhaal anders niet noemen. De premisse van een lichaamsverwisseling is wel vaker gedaan. Denk maar aan de Tom Hanks’ klassieker ‘Big’ (1988), ‘Freaky Friday’ (2003), ’13 Going on 30’ (2004), ‘17 Again’ (2009) en ‘The Change-Up’ (2011). Maar ‘Your Name’ (2016) verheft het uitgangspunt tot een unieke romantische komedie, met een zinderende plotwending zoals je ze zelden ziet.

De prachtige anime waarin stadsjongen Taki (Ryûnosuke Kamiki) en plattelandslandsmeisje Mitshuha (Mone Kamishiraishi) ongevraagd van lichaam ruilen, ontging ook Hollywood niet. Marc Webb (‘500 Days of Summer’ (2009), ‘The Amazing Spider-Man’ (2012)) schaaft aan een live-action remake, die zich deze keer in Chicago afspeelt.

4. Inside Out (2015)

De films van Pixar zijn altijd visueel overdonderende meesterwerkjes. Ja, zelfs in het verguisde ‘Cars 2’ (2011) spot je een hoop geinige ‘easter eggs’ naar andere films van de ‘A113’-alumni. Toch is Pixars grote kracht niet de spectaculaire 3D-computeranimatie. Het kloppende hart zijn de emoties. Met ‘Inside Out’ (2015) gaf Pete Docter, de man achter ‘Monsters, Inc.’ (2001) en ‘Up’ (2009), die emoties nu ook een gezicht.

De 11-jarige Riley (Kaitlyn Dias) beleeft niet haar leukste tijd na haar verhuizing van Minnesota naar San Francisco voor haar vaders (Kyle McLachlan) nieuwe baan. In het meisje haar hoofd probeert de sprankelende Joy (comédienne Amy Poehler) de boel draaiend te houden.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, als je weet dat daar ook minder aangename gevoelsbeestjes als Fear (Bill Hader), Sadness (Phyllis Smith), de ontvlambare Anger (Lewis Black), en Disgust (Mindy Kaling) rondhossen.

3. Coco (2017)

De dood is maar zo akelig als je hem zelf maakt. In ‘Coco’ (2017) voert Pixar je in het voetspoor van de 12-jarige Miguel Rivera (Anthony Gonzalez) naar het Mexicaanse hiernamaals. En daar is het allesbehalve een doodse boel!

Toch is het kereltje niet van plan om lang in de dodenwereld te blijven. Hij heeft maar tot zonsopkomst om zijn muzikale betovergrootvader op te snorren om zo een oude familievloek te verbreken. Muziek is namelijk taboe in de Rivera-clan, en daar wil de aspirant-muzikant verandering in brengen. Gelukkig stuit Miguel op de beste gids ooit: de overenthousiast rond stuiterende beentjesverzameling Héctor (Gael García Bernal).

‘Coco’ leest als een hartstochtelijke liefdesbrief aan de kleurrijke Mexicaanse muziekcultuur en de ‘Día de los Muertos’. Met een productiebudget van 175 miljoen dollar was de animatiehit meteen ook het grootste filmproject met een volledige Latino-cast.

Onnodig om te zeggen dat ‘Coco’ de Oscar voor Beste Animatiefilm en Liedje won. Robert Lopez & Kristen Anderson Lopez weten ondertussen wel hoe ze een deuntje moeten componeren. 4 jaar voor ‘Remember Me’ schreven ze tenslotte al het onweerstaanbare ‘Let It Go’ voor ‘Frozen’ (2013).

2. Toy Story 3 (2010)

Een filmtrilogie tot een goed einde brengen is geen eitje. ‘The Godfather: Part III’ (1990), iemand? Van overacting en miscasting had ‘Toy Story 3’ (2010) gelukkig geen last. Het 3de deel sloot het verhaal van de inmiddels flink opgeschoten Andy (John Morris) en zijn trouwe speelgoedsheriff Woody (Tom Hanks) op een meer dan ontroerende manier af.

Wanneer Andy inpakt voor de universiteit, sukkelen zijn speelgoedvrienden per ongeluk bij het vuilnis in plaats van de veilige opbergzolder. Woody en co kiezen eieren voor hun geld en springen in een donatiedoos richting kinderdagverblijf Sunnyside. Daar ontdekken ze al snel dat het idyllisch speelparadijs van beer Lotso (Ned Beatty) een gruwelijk geheim verbergt.

‘Toy Story 3’ breidde een ontroerend slotakkoord aan het avontuur van Woody & co dat in 1995 de tekenfilmgeschiedenis voorgoed veranderde. In 2019 volgde dan toch een beetje onverwachts ‘Toy Story 4’. En hoewel dat deel zijn plaatsje in de tabellen zeker verdiende, staat dit weergaloos mooie sluitstuk van de originele trilogie op eenzame hoogte.

1. Spider-Man: Into the Spider-Verse (2018)

Je kan hele bibliotheken vullen met de lovende recensies die ‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ eind 2018 bij elkaar scharrelde. En het leuke: ze zijn allemaal waar. Tobey Maguire, Adrew Garfield en Tom Holland persten zich afgelopen jaren in het blauwrode spandex van de alom geliefde muurkruiper. Dat leverde meerdere geweldige superheldenfilms op, maar ze moeten allemaal hun meerdere erkennen in dit ambitieuze animatiewonder.

‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ (2018) breidt het bekende New York van Peter Parker uit met collega-webslingeraars uit parallelle werelden, terwijl Peter Parker (Chris Pine) het masker doorgeeft aan Miles Morales (Shameik Moore). Nicolas Cage zet een geweldig melodramatische Spider-Man Noir neer, terwijl Hailee Steinfelds pittige Gwen Stacy mijlenver verwijderd ligt van haar ‘damsel-in-distress’-voorgangsters uit Spider-Mans vroegere filmuitjes.

En wat ziet dit superheldenspektakel er gelikt uit. 180 animatoren wisselden de laatste hightechcomputersnufjes af met ouderwetse ambachtelijke tekenarbeid. Het resultaat is niets minder dan adembenemend.

Doodjammer dat tekenaar Steven Ditko en Marvel-meesterbrein Stan Lee – samen Spider-Mans geestelijke vaders – het niet meer mochten meemaken. Beide comicsreuzen overleden kort voor de baanbrekende animatiefilm in de zalen kwam.

Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.