Filmsnobs halen doorgaans hun edele reukorgaan op voor komedies. Maar afgelopen decennium verschenen er zoveel pareltjes dat zelfs de meest hautaine criticus voor de bijl ging. Gevestigde waarden als Martin Scorsese en Wes Anderson en nieuw bloed als Yorgos Lanthimos en Taika Waititi kregen zelfs de grootste droogstoppel aan het lachen.
De tsunami aan vrouwelijke leads die Paul Feigs ‘Bridesmaids’ ontketende, blies ondertussen een okselfris briesje in het door seksisme en verschaal bier gedomineerde komediegenre. Tegelijkertijd copuleren komedies hitsig met kostuumdrama’s (‘The Favourite’), waargebeurde feiten (‘The Death of Stalin’, ‘The Wolf of Wall Street’), hypergevoelige thema’s (‘Four Lions’), horror (‘Tucker and Dale vs Evil’) en superhelden (‘Deadpool’, ‘Thor: Ragnarok’).
Wie zijn humor liever op platvloerse ouderwetse wijze heeft, vindt bij het vulgaire ‘Ted’ en ‘This is the End’ ongetwijfeld zijn portie onderbroekenlol.
Benieuwd naar de beste komedies van 2010-2019? Zak dan lekker onderuit voor deze Top 20 Komedies van de Jaren 2010.
20. Ted (2012)
Na zijn bejubelde rol als Micky Ward in David O. Russells boksdrama ‘The Fighter’ (2010) was Mark Wahlberg even ongenaakbaar in Hollywood. Dus wat deed Marky Mark? Hij tekende voor ‘Ted’ (2012), een platvloerse komedie over John Bennett, een volwassen vent die samenwoont met zijn levende brassende en blowende, oversekste teddybeer (stem en ‘motion capture’ van Seth MacFarlane).
Leuk extraatje: Patrick Stewart levert de vertelstem van deze vuilgebekte volwassen update van Winnie de Poeh en Janneman Robinson. Seth MacFarlane’s (‘Family Guy’, ‘American Dad!’) eerste live-action uitstapje schurkte zich met 550 miljoen dollar meteen bij de grootverdieners van 2012. John (Mark Wahlberg) en Ted keerden in 2015 terug voor het inferieure vervolg. Mila Kunis, die hier de figuurlijke wig tussen knuffelbeer en man drijft, paste wijselijk voor de eer.
19. Tucker and Dale vs. Evil (2010)
Hilbillies en vakantie-uitjes? Dat loopt nooit goed af. Check: ‘Deliverance’ (1972), ‘The Texas Chain Saw Massacre’ (1974), ‘The Hills Have Eyes’ (1977) en ‘Wrong Turn’ (2003). Boezemvrienden Tucker (Alan Tudyk) en Dale (Tyler Labine) plannen een weekendje bier drinken en vissen. Onderweg naar hun vakantiehutje, stuit het aimabele duo op een stel van hersencellen verstoken studenten die hen verwarren met 2 moorddadige kettingzaag zwaaiende inteelt maniakken.
De confrontatie tussen de vooringenomen corpsballen en de aimabele plattelandskerels zorgt voor een spervuur aan bloederige en hilarische scènes waarin zowel de horror-, komedie- als romcomliefhebber ruimschoots aan zijn trekken komt. ‘Tucker and Dale vs. Evil’ passeerde in 2010 geruisloos langs de bios, maar geniet 10 jaar later al een heuse cultstatus.
18. Game Night (2018)
Jason Bateman heeft dé perfecte verbouwereerde kop voor komedies gefundeerd op compleet uit de hand lopende misverstanden. Zie ook: ‘Horrible Bosses’ (2011), ‘Identity Thief’ (2013) en ‘Office Christmas Party’ (2016). In deze overduidelijk op David Finchers’ topthriller ‘The Game’ (1997) geïnspireerde spelletjesavond van regietandem John Francis Daley & Jonathan Goldstein draait Batemans suffe kop dan ook weer overuren.
Voor Max (Jason Bateman) en Annie (Rachel McAdams) is hun vaste spelletjesavond met Max’ broer Brooks (Kyle Chandler) het hoogtepunt van de week. De goed in de slappe was zittende Brooks heeft deze keer een heuse valse kidnapping gearrangeerd voor het overcompetitieve stelletje. Dat wordt een nacht om nooit te vergeten, wanneer échte criminelen (Danny Huston en ‘Dexter’s Michael C. Hall) Brooks ontvoeren.
Jason Bateman en Rachel McAdams delen een geweldige gevoel voor komische timing. Maar het onbetwiste hoogtepunt van ‘Game Night’ (2018) is Jesse Plemons, als Max en Annies akelige bemoeizuchtige buurman.
17. This is the End (2013)
Na het geweldige ‘Pineapple Express’ (2008) kropen Evan Goldberg en Seth Rogen opnieuw in de schrijfkamer voor het absurde ‘This is the End’ (2013). De Canadezen deelden ook de regiestoel, al moet je je daar bij niet te veel voorstellen: 85% van deze apocalyptische metafilm werd ter plekke geïmproviseerd.
Een kransje LA-habitués (Jay Baruchel, Seth Rogen, Danny McBride, Jonah Hill, Craig Robinson) verzamelt in James Franco’s gloednieuwe stulpje voor een gruwelijk uit de hand lopende housewarming. Terwijl de Hollywood Hills branden en de wereld naar de mallemoeren gaat, komt Rihanna snel nog even mee feesten, toont Channing Tatum dat hij zijn hand niet omdraait voor een dubieuze ‘WTF?’-cameo als seksslaaf en brengen de Backstreet Boys hun platinum 90ies hit ‘Everybody’. Bizar, hoogst bizar.
En de met veel poeha aangekondigde Emma Watson? Die verliet onthutst de set eens ze in smiezen had in welk wansmakelijk pandemonium ze nu eigenlijk verzeild was. Wie louter inprikt voor het minicameootje van de ‘Harry Potter’-ster zal zich achteraf aardig bekocht voelen. De amateurliefhebber van de betere goorheid en verbale smeerlapperij zit dan weer 107 minuten gebeiteld.
16. Four Lions (2010)
Voor humor is geen enkel heilig huisje veilig. Je mag met alles lachen, toch? Dus deed Chris Morris zijn stoute schoenen aan en draaide hij voor zijn filmdebuut een satirische jihadkomedie. Als je zo’n delicaat thema aansnijdt, kan je maar beter maken dat je film ook daadwerkelijk grappig is.
En dat ‘Four Lions’ (2010) op de lachspieren werkt, staat buiten kijf. En vakkundig gemaakt bovendien: het toonaangevende ‘Time Magazine’ nam de met handheldcamera geregistreerde zelfmoordmissie op in haar top 10 beste 2010 films. De BAFTAs, zeg maar de Britse Oscars voor entertainment, honoreerden ‘Four Lions’ op hun beurt met de award voor ‘Outstanding Debut’.
In het Engelse Sheffield koesteren 4 jonge Britse geradicaliseerde moslims een droom: het maken als zelfmoordterroristen. Al meteen tijdens hun bootcamp in Pakistaan blijkt dat ze een groter gevaar voor Al Quaida en zichzelf zijn dan hun Westers doelwitten. Toch grijpt deze zwarte komedie je in de 2de helft nog stevig bij je schabbernak.
Fijne opkomende cast ook. Riz Ahmed toont als de kritische Omar al een vroege flits van zijn acteertalent dat de Londense acteur enkele jaren later in megaprojecten als ‘Jason Bourne’, ‘Star Wars: Rogue One’ (2016), ‘Venom’ (2018) en de bejubelde HBO-miniserie ‘The Night Of’ (2016) loodste. Kayvan Novak, die Omars zwakzinnige neef Waj speelt, beleeft sinds 2019 de tijd van zijn leven als Nandor the Relentless, in de ‘FX’ tv-adaptie van ‘What We Do in the Shadows’.
15. Popstar: Never Stop Never Stopping (2016)
Kaartjesverkoop zegt niet alles. ‘Popstar: Never Stop Never Stopping’ (2016) zorgde voor een bloedrood tabelletje in Universal Pictures’ boekhouding. De film haalde nog niet de helft van zijn 20 miljoen dollar productiebudget op. Onbegrijpelijk.
Andy Samber, Akiva Schaffer, Jorma Taccone en Andy Samberg, samen bekend als het New Yorkse komedietriumviraat ‘The Lonely Island’, maakten misschien wel de grappigste muziekmockumentary sinds Rob Reiners ‘This Is Spinal Tap’ (1984). Nipt gevolgd door het al even schandalig genegeerde ‘Walk Hard: The Dewey Cox Story’ (2007).
Het huwelijksaanzoek waar frontman Conner4Real (Andy Samberg) zijn vriendin Ashley (Imogen Poots) en zanger Seal door een roedel ‘fucking wolves’ wordt aangevallen, is goud waard. Naast de honingzoete soulzanger, waren ook Justin Timberlake, Mariah Carey, Ringo Starr, DJ Khaled, Adam Levine, Questlove en Usher niet te beroerd voor een hilarische bijdrage.
14. Scott Pilgrim vs. the World (2010)
De niet bijster ambitieuze Scott Pilgrim (Michael Cera) slijt zijn dagen als bassist van het indiegaragebandje ‘Sex Bob-omb’. Na een ontmoeting met Amazon-bezorgster Ramona V. Flowers (een purper en blauw geverfde magnetische Mary Elizabeth Winstead), ziet de tot over zijn oren verliefde slacker plots het licht. Maar voor de liefde moet je wat over hebben. Of in Scott Pilgrims geval: het opnemen tegen Ramona’s ‘7 Evil Exes’.
Tussen de boosaardige ex-vriendjes spot je een hoogst kwaadaardige Chris Evans als Ramona’s celebrity-ex, Brandon ‘Superman Returns’ Routh als ‘supervegan’ (heb je hem?), een knorrige lesbische ninja (Mae Whitman) en Jason Schartzman als eindbaas Gideon Graves die toevallig ook als platenbaas Scott Pilgrims garagebandje maakt of kraakt.
Edgar Wrights hyperactieve adaptatie van Brian Lee O’Malleys gelijknamige graphic novel groeide in een mum van tijd uit tot een cultfilm. Zelf als je de film nooit zag (in de jaren 2010 flopten merkwaardig veel komedies aan de box-office), spotte je sowieso al een ‘Scott Pilgrim’-meme op je tijdlijn.
Nu Chris Evans en Brie Larson (die Scotts jaloerse ex ‘Envy’) supersterren zijn, word je helemaal nostalgisch van hun absurde vertolkingen. Hoofdrolspeler Michael Cera daarentegen, moet 10 jaar later genoegen nemen met bijrolletjes en een occasionele animatieschnabbel.
13. Easy A (2010)
Elk decennium verdient zijn high school klassieker. Na de door John Hughes gedomineerde jaren 80, volgden de zorgeloze 90ies op een soundtrack van altrock, skatepunk, ‘Clueless’ (1995) en ‘American Pie’ (1999). De jaren 00 openden het nieuwe millennium met ‘Mean Girls’ (2004) en geinige buitenschoolse fratsen als ‘EuroTrip’ (2004) en ‘Superbad’ (2007). Die laatste introduceerde een rist supersterren in wording, met Emma Stone als onbetwiste supernova. 3 jaar later had de roodharige met ‘Easy A’ (2010) haar eerste hoofdrol beet.
De onberispelijke Olive Penderghast (let op die pientere anagrammen van ‘I love’ en ‘pretend shag’) beheerst na een onschuldig onenightstand leugentje om bestwil de schoolganggesprekken. Olive (Emma Stone) benut op gewiekste wijze haar nieuwe reputatie als promiscue bimbo, tot afgrijzen van de puriteinse Marianne (Amanda Bynes in haar laatste rol voor ze de pedalen kwijt raakte).
High school komedies gedijen uiteraard bij de aanwezigheid van immorele volwassenen: Lisa ‘Phoebe Buffay’ Kudrow spant de kroon als chlamydia verspreidende schoolcougar.
12. 21 Jump Street (2012)
De casting van Jonah Hill en Channing Tatum voor deze losjes op de gelijknamige 80ies tv-serie met Johnny Depp gebaseerde buddycopfilm bleek een schot in de roos. Dat Jonah Hill een vrolijke frans was, wist iedereen al die de man 5 seconden aan het werk zag in ‘Superbad’ (2007). Maar Channing Tatum bleek warempel heel wat grappiger dan zijn ‘Step Up’-verleden ooit liet vermoeden.
Ordehandhavers Schmidt (Jonah Hill) en Jenko (Channing Tatum) hebben het aardig verpest tijdens een routineklus. Hun overopgefokte chef Captain Dickson (een subliem gecaste Ice Cube) geeft hen een herkansing: een undercoveroperatie op de lokale high school waar de synthetische drug H.F.S. hoge topen scheert. Die middelbare school kennen nog donders goed, want ze liepen er jaren geleden door de gangen als schoolnerd en jock van dienst.
Dankzij hun jeugdige looks kunnen ze nog steeds perfect doorgaan voor scholieren, toch? Alleen belanden ze in de verkeerde klas. Geek Schmidt krijgt toneel en sport op zijn bord, terwijl de niet bijster snuggere Jenko moet overleven tussen de scheikundeproefbuisjes. 2 jaar later maakten regisseurs Phil Lord en Christopher het al even hilarische ’22 Jump Street’ (2014), waar het onwaarschijnlijke duo dit keer het campusleven infiltreert.
11. The World’s End (2013)
Na de geweldige zombiekomedie ‘Shaun of the Dead’ (2004) en de al even puike buddycopspoof ‘Hot Fuzz’ (2007) voltooide Edgar Wright in 2013 zijn ‘Three Flavours Cornetto-trilogie’ met ‘The World’s End’ (2013). Simon Pegg en Nick Frost zijn uiteraard weer van de partij. Bij het voltooien van hun ‘Golden Mile’ sleurt het duo Paddy Considine, Eddie Marsan en Martin Freeman tegen wil en dank mee op een drieste kroegentocht doorheen Newton Haven.
Het vijftal heeft nog een afspraak met de geschiedenis. Hun epische 20 jaar uitgestelde studentenbraspartij langs 12 pubs en evenveel ‘pints’ dit keer wél tot een goed einde brengen. Die nobele queeste blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Wanneer boosaardige buitenaardse androids het Britse stadje infiltreren, hebben de vrienden plots heel andere kopzorgen dan Gary’s midlifecrisis (Simon Pegg als overjaarse new waver incl. ‘The Sisters of Mercy’-shirt) en het eeuwige gekissebis om Olivers zus Sam (Rosamund Pike). Let ook op Pierce Brosnans sublieme bijrolletje als oude schoolmeester.
Tussen de grappen en grollen, ’12 pints of lager’ en nakende Apocalyps door, slaat ‘The World’s End’ je ook nog eens subtiel in je gezicht dat volwassen worden lang niet altijd een pretje is. Dus verspil je jeugd nu het nog kan. Voor je het weet staan de androids en het einde der tijden misschien wel voor de deur!
10. Thor: Ragnarok (2017)
Al meteen in de openingsscène waar Thor (Chris Hemsworth) omgekeerd vastgeketend bengelend in Muspelheim onderhandelt met de vuurreus Surtur (baritonstem van Clancy Brown) weet je: dit wordt géén standaard Marvel Cinematic Universe-ritje.
MCU-films mikken sowieso al meer op je lachspieren dan hun loodzware DC Comics-concullega’s. Maar zelf de meest rabiate superheldenfilmhater zal niet ontkennen dat Taika Waititi’s één van de grappigste films van 2017, wat zeggen we, afgelopen decennium was!
Zelden verschilde een film zo van zijn voorganger. Het belabberde ‘Thor: The Dark World’ (2013) betekende haast de doodsteek voor de Noorse dondergod zijn solocarrière. Met het aankomende ‘Thor: Love and Thunder’ (2022) is Chris Hemsworth de eerste MCU-acteur met 4 eigen films. En als we terugkerende regisseur Taika Waititi mogen geloven, wordt ‘Love and Thunder’ nog honderd keer doller (incl. ‘space sharks’!) dan het knotsgekke psychedelische proestfestijn ‘Thor: Ragnarok’ (2017).
Zoethouderje voor wie niet kan wachten tot 2022: onder de naam ‘Team Thor’ (2016) en ‘Team Thor: Part 2’ (2017) draaide de Nieuw-Zeelander 2 geniale clipjes waarin de blonde Avenger een flatje deelt met zijn onfortuinlijke huisgenoot Darryl (Daley Pearson).
9. Spy (2015)
2015 was een uitstekend jaar voor de spionnenfilm. Steven Spielberg voerde Tom Hanks op in ‘Bridge of Spies’, Johnny Depp voegde met ‘Mortdecai’ een nieuw dieptepunt aan zijn verramsjte acteercarrière, Guy Ritchie duwde Henry Cavill in het blitse pak van ‘The Man from U.N.C.L.E.’, en Paul Feig? Die zette na ‘The Heat’ (2013) zijn Melissa McCarthy-duet verder met ‘Spy’.
Susan Cooper (Melissa McCarthy) leidt een anoniem bestaan in de CIA-vertrekken. Wanneer de CIA-kopmannen (een duidelijk door James Bond geïnspireerde Jude Law en opgefokte alfaman Jason Statham) één voor één uitvallen, moet het kantoorkneusje tegen alle verwachtingen het veld in.
McCarthy is vanouds haar vrolijke onbeholpen zelf. Maar het zijn Rose Byrne (als wapenhandelaar Rayna Boyanov) en vooral Jason Statham (na al zijn actieflicks zou haast je vergeten hoe hilarisch de Brit was in zijn vroegere films ‘Snatch’ (2000) en ‘Lock, Stock & Two Smoking Barrels’ (1998)) die de speekselvlokken oogsten.
8. The Death of Stalin (2017)
Moskou, 1953. Vadertje Stalin (Adrian McLoughlin) gaat na een plotse beroerte de pijp uit. Wie moet de dictator opvolgen? De Sovjet-Unie Ministerraad zit met de handen in het uitdunnend haar. Een hilarische machtsstrijd begint, nog voor Stalins lijk goed en wel koud is. Geen Russische tongval te bespeuren in deze satire van Armando Iannucci (die je na ‘Veep’, ‘The Thick of It’ en ‘In the Loop’ niet meer moet vertellen hoe je politieke satire maakt).
Wel de dik aangezette anglicaanse accenten van Steve Buscemi (als Nikita Krushchev), Jeffrey Tambor (Georgy Malenkov), Michael Palin (Vyacheslav Molotov) en Simon Russell Beale als Lavrenti Beria, het gevreesde hoofd van de geheime dienst. De absurde wanorde berust overigens op meer waarheid dan je denkt. Toen de echte Stalin neerviel in zijn datsja, bleef hij naar verluidt uren op het tapijt liggen omdat niemand de communistenleider mocht storen!
De Russen konden minder lachen met ‘The Death of Stalin’ (2017). De film belandde nauwelijks 2 dagen voor de Russische première op de banlijst.
7. Deadpool (2016)
Ryan Reynolds maakte geen mooie beurt als Deadpool in ‘X-Men Origins: Wolverine’ (2009). Hoe hard kan je het verpesten? 20th Century Fox slaagde er zelfs in om de ‘Merc with a Mouth’ in de climax letterlijk monddicht te maken. Wade Wilsons potsierlijke filmdebuut was dan ook een regelrechte aanfluiting. Dat wist niemand beter dan zijn vertolker Ryan Reynolds zelf.
Maar iedereen verdient een tweede kans. Of in het geval van Reynolds, die na DC Comics’ ‘Green Lantern’ (2011) opnieuw een onfrisse superheldenadaptie op zijn naam had, een derde. Maar driemaal is scheepsrecht. Nadat in juli 2014 een testfilmpje lekte van de Canadese acteur in al zijn Deadpool-glorie zoals fans de antiheld kenden uit hun geliefde comics, ging het internet uit zijn dak.
‘Deadpool’ kreeg terstond groen licht én een riskante R-rating. Toen Ryan Reynolds op 1 april 2015 grapte dat het project alsnog PG-13 werd, ging de niet al even snuggere twittergemeenschap over de rooie tot de acteur hen geruststelde dat het maar een prank was.
‘Deadpool’ zou ook zonder kinderzieltjes de bioszalen uitverkopen. En hoe. Fox zette het marketingbudget op water en brood, maar Ryan Reynolds warmde het publiek al maanden vooraf op als een eenmanspromomachine. Nadat de compromisloze superheldenfilm het zilveren scherm enterde (neem dat gerust letterlijk, het bijdehand titelpersonage doorbreekt voortdurend de ‘vierde wand’), draaiden de wasserettes overuren. Kwamen kijkers niet klaar in hun broek van de flitsende actie (alleen al die intro met Juice Newtons ‘Angel of the Morning’), dan bepisten ze zich wel van het lachen.
6. The Favourite (2018)
Als je het hedendaagse filmlandschap een beetje volgt, kan je niet om Yorgos Lanthimos heen. Zelfs in de sardonische horror van ‘The Killing of a Sacred Deer’ (2016) smokkelde de eigenzinnige regisseur pure slapsticks. Dat je je daarbij achteraf afvroeg of je er wel luid mocht om lachen, bewijst wat voor een inventieve vakman er in de Athener schuilt. In ‘The Lobster’ (2015) focuste Lanthimos meer dan ooit op de onderbuik, en maakte hij tegelijkertijd een behoorlijk onbehaaglijk filmpje.
Met ‘The Favourite’(2018) leverde de meester zijn voorlopige magnum opus af. De zwarte kostuumkomedie was goed voor 10 Oscarnominaties – waarvan ie er om onbegrijpelijke reden maar ééntje kon verzilveren (voor Olivia Colmans meer dan verdiende vertolking van Queen Anne) en zowat alle toonaangevende Europese filmprijzen. Emma Stone is heerlijk op dreef als de vileine Abigail, die Sarahs precieuze positie als Queen Anne’s lievelingshofdame bedreigt.
5. The Grand Budapest Hotel (2014)
Wes Anderson geldt al jaren als de lieveling van de alternatieve filmpers. Want wie zou een kwaad woord durven schrijven over averechtse juweeltjes als ‘The Royal Tenenbaums’ (2001), ‘The Darjeeling Limited’ (2007) en ‘Moonrise Kingdom’ (2012)? In 2014 werd de Texaanse regisseur nu ook salonfähig in het commerciële filmcircuit. ‘The Grand Budapest Hotel’ voerde samen met ‘Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)’ de Oscarrace aan met 9 nominaties.
Grote concurrent Alejandro G. Iñárritu snoepte Wes Anderson de beeldjes voor Beste Film en Regie af. De Oscars voor Beste Kostuum- en Productieontwerp, Originele Muziek en Grime & Haarstijl waren verdienstelijke troostprijzen. Want wat een kleurrijk boeltje, schuilt er achter de pastelgevel van dit hotel in de fictieve nazistaat Zubrovka.
Terwijl de moffen hun greep over het Europese continent versterken, neemt de innemende conciërge Gustave H. (Ralph Fiennes boort met verve zijn komisch talent aan) de jonge liftboy Zero Moustafa (Tony Revolori) onder zijn vleugels. De mysterieuze moord op de rijke hotelgaste Madame D. (Tilda Swinton onder 10 kg make-up) start een kettingreactie waar niets is wat het lijkt.
Alleen al een blik op de ensemblecast doet elke cinefiel kwijlend naar adem happen. En natuurlijk is Bill Murray van de partij – het was alweer zijn 7de Wes Anderson-samenwerking.
4. The Nice Guys (2016)
Eén van de grootste misdaden in de recente filmgeschiedenis? Het lauwe applaus waarmee de wereldbevolking Shane Blacks sublieme stijloefening ‘The Nice Guys’ (2016) onthaalde. De filmpers begreep gelukkig wél meteen dat de man achter ‘Lethal Weapon’ (1987) en ‘Kiss Kiss Bang Bang’ (2005) opnieuw een instant classic afleverde.
De plot? De moord op pornoster Misty Mountains (Murielle Telio) en verdwijning van een meisje (Margaret Qualley) dat meer weet, koppelt de aan lager wal geraakte privédetective Holland March (een mistroostige Ryan Gosling) aan de brute krachtpatser Jackson Healy (een gevaarlijk grommende Russel Crowe). Bij de les blijven wel. Als je even met je ogen knippert, ben je de draad van het warrige verhaal meteen kwijt.
Maar dat is allemaal bijzaak. ‘The Nice Guys’ scoort met het heerlijk samenspel van de beklagenswaardige Gosling & de lichtgeraakte Crowe, tegen de achtergrond van het in sigarettenrook en designlicht badende Los Angeles anno 1977.
3. Bridesmaids (2011)
Als je even die verschrikkelijke ‘Ghostbusters’-reboot uit 2016 wegdenkt, was het afgelopen decennium een ware triomftocht voor Paul Feig. Zijn partner in crime daarbij heette Melissa McCarthy. De joviale actrice moest in ‘Bridesmaids’ (2011) nog genoegen nemen met een bijrol. Na de lyrische recensies belde de regisseur haar voor de hoofdrollen in ‘The Heat’ (2013) en ‘Spy’ (2015).
Paul Feig maakte niet alleen een A-lister van Melissa McCarthy. Hij gaf meteen ook de aanzet voor een salvo aan vrouwenkomedies zoals ‘Trainwreck’, ‘Sisters’ (2015), ‘Bad Moms’ (2016), ‘Girls Trip’, ‘Rough Night’ (2017) en ‘The Spy Who Dumped Me’ (2018) in de jaren daarop. Ja, zelf die verguisde ‘Ghostbusters’-reboot was ondenkbaar zonder het monstersucces van ‘Bridesmaids’.
Maar genoegen pluimen voor de regisseur. Dat ‘Bridesmaids’ zo’n laaiend succes werd, was evenzeer de verdienste van Kirsten Wiigs en Annie Mumolo’s scenario. De dames pende een hilarische huwelijksfilm, waarin Kirsten Wiig meteen ook de hoofdrol van Annie, de door de Wet van Murphy belaagde bruidsmeid, voor haar rekening nam.
2. The Wolf of Wall Street (2013)
Er zijn kenners die beweren dat ‘The Wolf of Wall Street’ (2013) geen échte komedie is. Ze dazen. Martin Scorsese kruidde zijn gangsterfilms (denk maar aan de hilarische dinerscène in ‘Goodfellas’ (1990) of Joe Pesci’s ongecontroleerde ‘Casino’ (1995) woedeaanvallen) altijd al met een royale scheut humor. Voor zijn 5de samenwerking met Leonardo DiCaprio trok de Italiaans-Amerikaanse cineast nu alle registers open.
Van Matthew McConaughey sublieme cameo als beursmakelaarmentor Mark Hanna tot Leonardo DiCaprio’s destructieve autoritje op een portie lang vervallen Quaaludes en Jean Dujardins schlemiele interpretatie van een frauderende Zwitserse bankier: ‘The Wolf of Wall Street’ gooit je bruut over zijn rug voor een 180 minuten durende lachstuip en laat je onderweg enkele keren hard op de grond smakken.
Zoals gebruikelijk in een Scorsese-prent, volgt na het uitzinnige bacchanaal de pijnlijke ontnuchtering. En maar goed ook, of je zou je nog dood lachen waar je bij staat.
1. What We Do in the Shadows (2014)
Later zullen filmkomediehistorici terugkijken op de jaren 2010 als ‘De Opkomst van Taika Waititi’. Geen idee welke stimulerende middelen de Nieuw-Zeelander ’s morgens tussen zijn havermout giet, maar het zou zijn uitzinnige werklust alvast verklaren. Hollywoods nieuwste wonderkind maakte 5 films op 10 jaar tijd, en het scheelde geen haartje of ook ‘Boy’ (2010), ‘Hunt for the Wilderpeople’ (2016) en ‘Jojo Rabbit’ (2019) pronkten ook in deze Top 20.
Lucasfilm ronselde de regisseur voor een ‘The Mandalorian’-episode, Marvel Studios laat het chaotische genie momenteel helemaal vrij op de set van ‘Thor: Love and Thunder’. Half Hollywood solliciteerde voor een rolletje in Waititi’s nazisatire ‘Joyo Rabbit’ en alleen al met de geruchten over ’s mans aankomende projecten kan je een nieuwsredactie weken voeden.
En toch springt er één film bovenuit: ‘What We Do in the Shadows’ (2014). De weergaloze mockumentary die de kiwi met ‘Flight of the Conchords’-oudgediende Jemaine Clement draaide. Viago (Taika Waititi kan bovendien nog een aardig potje acteren), Vladislav (Jemaine Clement), Deacon (Jonny Brugh) en de 8.000 jaar oude Petyr (Ben Fransham) delen een flat in het Nieuw-Zeelandse Wellington.
Het bloedzuigende viertal mag dan wel ondood zijn, ook vampieren ontsnappen niet aan de waan van de dag. Je hoeft geen horrorfan zijn om krom te liggen bij deze knotsgekke mockumentary. Maar wie klassieke vampierenfilms als ‘Bram Stoker’s Dracula’ (1992), ‘Nosferatu’ (1992) en ‘Interview with the Vampire’ (1994) zag, gaat pas helemaal uit zijn dak.
Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.
Meer beste films van het laatste decennium (2010s)
- 20 Beste Actiefilms van het decennium
- 20 Beste Animatiefilms van de laatste 10 jaar
- 10 Beste Romantische Komedies van de laatste 10 jaar
1 reactie
What we do in the shadows heb ik ook gezien en deze film vond ik echt geweldig. Maar aan de andere kant ook heel erg raar