De jaren 90 waren een dolle tijd. De muziekindustrie barstte van het geld. Exorbitante miljoenencontracten, fotoshoots met Rolls-Royces in een zwembad, videoclips met het budget van een bescheiden Hollywoodfilm: het kon allemaal.
Smartphones, streaming en snelle internetverbindingen waren nog verre toekomstmuziek. De CD-verkoop beleefde zijn hoogtepunt. Jaarlijks vlogen er miljarden blinkende schijfjes over de toonbank. En in de hitlijsten viel er zelfs voor de meest kieskeurige kniesoor elke week wel weer wat nieuws te rapen. Tussen allerlei eclectische genres als Grunge, Britpop, Eurodance, Gangstarap, G-funk, Gabberhouse, Alternative Rock, Ska- & Skatepunk, R&B, Country en Nu Metal door, bood één muziekstijl koppig weerstand. POP!
Niet elke superster kwam ongeschonden uit de 80ies. Michael Jacksons fratsen overschaduwden steeds meer zijn muzikaal genie. Prince moest je voortaan aanspreken als ‘The Artist Formerly Known as Prince’. En had iemand eigenlijk Lionel Ritchie nog gezien? Andere artiesten als Madonna vernieuwden zich in een handomdraai en bewezen dat ze ook in de 90ies compleet incontournable waren. Whitney Houston zette de stap naar het witte doek en scoorde daar haar grootste hit met ‘I Will Always Love You’.
Maar er was ook nieuw bloed. Mariah Carey en Céline Dion zetten hun gouden keelgat open en tekenden als kersverse Pop Diva’s voor het ene succesalbum na het andere. Boysbands lieten een spoor achter van gillende tienermeisjes. De Spice Girls toonden dat meisjes ook gewoon lekker zelf het podium op konden springen. En voor je tot “Un, Dos, Tres!” kon tellen, werd Ricky Martin een wereldster.
Wie waren de ultieme supersterren van de 90ies? Wat waren hun grootste hits? Hoe bereikten ze hun wereldroem? En welke sappige weetjes wist je nog niet over hen? Dat ontdek je in deze Top 10 Popsterren van de Jaren 90!
10. Whitney Houston
Whitney Houston palmde als een van de eerste Afro-Amerikaanse vrouwen de cover van ‘Seventeen’ in. Maar de ranke schone bleek meer dan zomaar een mooi plaatje. Moeder Cissy Houston verdiende haar sporen als achtergrondzangeres voor legendes als Elvis, Mahalia Jackson en Aretha Franklin. Tegen die laatste mocht Whitney overigens petemoei zeggen. Haar oudere nicht was de wereldberoemde Dionne Warwick. En zelf kon Whitney als kind al een aardig stukje gospel zingen.
Het voormalige tienermodel loste op 22-jarige leeftijd haar debuutalbum ‘Whitney Houston’ (1985). Na de nummer 1-hattrick ‘Greatest Love of All’, ‘Saving All My Love for You’ en ‘How Will I Know’ kende heel Amerika haar magische stem.
Opvolger ‘Whitney’ (1987) bevestigde vervolgens haar status van absolute wereldster. ‘Didn’t We Almost Have It All’, ‘So Emotional’ ‘Where Do Broken Hearts Go’ én natuurlijk ‘I Wanna Dance With Somebody’ nestelden zich moeiteloos bovenaan de internationale hitlijsten. Eind jaren 80 was Whitney al met voorsprong een van de grootste sterren van het decennium.
Vele gevierde 80ies-artiesten beleefden een commerciële en creatieve dip na de decenniumwissel. Maar Whitney Houston? Die moest haar grootste successen nog verzilveren. In 1992, het jaar waarin ze in het huwelijk trad met R&B-zanger Bobby Brown, maakte de zangeres haar opgemerkt acteerdebuut.
‘The Bodyguard’ (1992) moest dat jaar enkel Disneys ‘Aladdin’ voorlaten aan de box-office. Het romantisch drama met Kevin Costner als Whitneys lijfwachtende love interest, kwam bovendien met een razend populaire soundtrack. ‘The Bodyguard: Original Soundtrack Album’ is met 45 miljoen exemplaren nog steeds het succesvolste schijfje filmmuziek ooit én het 3de best verkopende muziekalbum aller tijden.
Het van Dolly Parton geleende ‘I Will Always Love You’ zinderde 14 weken bovenaan de Billboard Hot 100. Ook in België en Nederland had het singletje wekenlang geen concurrentie voor de nummer 1-positie. De muzikale apotheose verkocht wereldwijd meer dan 20 miljoen singles. Daarmee heeft Whitney meteen ook het succesvolste filmliedje op haar palmares.
De krachtige soulballad won vanzelfsprekend enkele kruiwagens vol awards. Alsof de superster nog niet genoeg edelmetaal had. Guinness World Records prijst de superster als ‘most awarded female artist of all time’. Nog voor je de jaren 90 haalt, ben je al compleet duizelig als je door Whitneys digitale prijzenkast scrollt.
Ook haar soundtracks voor ‘Waiting to Exhale’ (1995) en ‘The Preacher’s Wife’ (1996) werden regelrechte bestsellers. Met haar langverwachte 4de studioalbum bewees de souldiva dat ze ook zonder het filmdoek nog steeds kon scoren. ‘My Love Is Your Love’ (1998) pakte heel Europa in en dropte met het Mariah Carey-duet ‘When You Believe’, ‘Heartbreak Hotel’, ‘It’s Not Right but It’s Okay’ en de glorieuze door Wyclef Jean gepende titeltrack de ene hit na de andere. De Europese platenboer wist het jaar daarop te vertellen dat enkel Chers ‘Believe’ meer CD-tjes had verkocht.
Zowel CDs als Whitneys wereldroem verdwenen het decennium daarop als een bakje sneeuw op een stoofkachel. Toen de nillies lonkten, kwam ‘The Voice’ steeds minder met haar vocaal talent in het nieuws. Manlief Bobby Brown had niet alleen losse handjes. Hij zadelde zijn echtgenote ook nog eens op met een knoert van een drank-, coke- én pillenverslaving.
De veelbelovende comeback die was ingezet met ‘I Look to You’ (2009) loste nooit helemaal zijn belofte in. Op 11 februari 2012 werd de 48-jarige zangeres bewusteloos aangetroffen in de badkuip van Suite 434 van het Beverly Hills Hotel. Haar verdrinkingsdood was een ongelukkige samenloop van cocaïne, hartfalen en de tol van een bijzonder getroebleerd privéleven.
Nog geen 3 jaar later ontdekten bezorgde vrienden Bobbi Kristina Brown in haast exact dezelfde omstandigheden in haar bad thuis in Atlanta. Enkele maanden later begrepen de artsen dat de 22-jarige vrouw niet meer uit haar coma zou komen. Whitney Houstons enige dochter vervoegde haar moeder op 26 juli 2015 naar ‘A City Called Heaven’.
9. Ricky Martin
Eind jaren 90 gingen de temperaturen van de hitparade plots gevoelig omhoog. Woodstock-veteraan Santana keerde terug uit het verborgene met zijn monsteralbum ‘Supernatural’. Gloria Estefan luisterde de Super Bowl met ‘Oye! ’ op en blikte een liedje in met de jongens van *NSYNC. Jennifer Lopez debuteerde als zangeres met ‘On the 6’ en smokkelde meteen wat salsa in ‘If You Had My Love’.
Shakira oefende ondertussen alvast ijverig haar Engels om na de Amerikaanse continenten nu ook de rest van de wereld te veroveren met ‘Whenever, Wherever’. Zangers als Marc Anthony en Enrique Iglesias lieten miljoenen vrouwen smachten. Vanuit Latijns-Amerika veroverden nog tig andere Latino-artiesten de internationale hitlijsten. 1999 werd het jaar van de ‘Latin explosion’.
Eén man nam het voortouw. Midden jaren 90 bewees hij al met verve dat zwoele zuiderse Latin een bestaansrecht had in de mainstream. Zijn naam is uiteraard Ricky Martin. Met wereldwijd meer dan 70 miljoen verkochte albums staat de kroon van ‘The King of Latin Pop’ stevig op zijn onberispelijke geknipte kruin. Hoewel Anna Kournikova en andere devote Enrique Iglesias-aanhangers daar beslist anders over denken.
‘(Un, Dos, Tres) María’ werd dé signatuursong waarmee Ricky Martin internationaal doorbrak. Het had niet veel gescheeld of we hadden nooit van dat succesvolste Latin-nummer allertijden gehoord. Voorheen waren gezapige ballads namelijk Ricky’s handelsmerk. Toen hij fier de flitsende single van zijn derde album ‘A Medio Vivir’ (1995) aan een platenlabelonderbaas voorstelde, reageerden de hoge pief in kwestie furieus: “Are you crazy? You have ruined your career! I can’t believe you are showing me this. You’re finished — this is going to be your last album.” – Want ja, in de jaren 90 schopten amuzikale heikneuters het wel vaker tot belangrijke managementposten in de muziekindustrie.
Maar de Puerto Ricaanse zanger zette door. En hoe. Opvolger ‘Vuelve’ (1998) bevestigde Ricky Martins felbevochten superstatus. De leadsingle leverde pardoes een nieuwe wereldhit op. In de VS stootte hij er zelfs Céline Dions ‘My Heart Will Go On’ mee van de nummer 1-positie. Dat jaar vroeg de FIFA of de Latino-popster een liedje wou componeren voor het voetbaltoernooitje dat de ze die zomer in Frankrijk organiseerde. ‘La Copa de la Vida’ oogstte lyrische kritieken. Vele voetbalfans prijzen de energieke sambabom als hét ultieme WK-anthem.
Toen de zanger het jaar daarop een legendarische uitvoering van ‘The Cup of Life’ op de Grammy Awards bracht besefte iedereen dat de ‘Latin explosion’ feit was. En dat Ricky Martin de lont eigenhandig had aangestoken. De ‘Latin Pop God’ sloot het decennium in stijl af met zijn eerste Engelstalige album ‘Ricky Martin’ (1999). ‘Livin’ La Vida Loca’ werd zijn grootste hit en het nieuwe millennium knipoogde al verleidelijk met nieuwe triomfen.
Vind je dit artikel interessant, dan wil je ook zeker onze Jaren ’90 Muziek weetjes lezen!
8. Mariah Carey
“Baby All I Want For Christmas Is You, YOU!” – Nou, geef ons dan maar mooi die miljoenen royalty’s die dat kerstliedje je jaarlijks opleveren, Mariah! De heren van ‘The Economist’ berekenden dat het singletje uit 1994 de Amerikaanse popdiva ieder jaar nog steeds 2,5 miljoen dollar rijker maakt. Volgens de pennenlikkers van de ‘New York Post’ loopt de jaarlijkse cheque zelfs op tot 3 miljoen! En wees maar zeker dat daar een bloedernstig onderzoek aan vooraf ging. In Amerika geniet Mariah Carey namelijk een absolute godinnenstatus! Billboard riep haar niet voor niets uit tot ‘Artist of the Decade of the 1990s’.
Als prille twintiger toonde de toekomstige ‘Queen of Christmas’ al meteen op haar debuutalbum ‘Mariah Carey’ (1990) haar hoogst uitzonderlijk stembereik van 5 octaven. De popster haalt zelfs moeiteloos het fluitregister. Het wat? Een buitenaards hoog menselijk zanggeluid. Ze kan je trommelvlies doen knappen als een elastiekje met één welgemikte melismatische notentros uit haar stembanden.
Geen nood als je geen snars van die muziektermen snapt. Ze staan hier vooral om je duidelijk te maken dat Mariah een van de indrukwekkendste zangtalenten uit het popwereldje is. Dat heeft ze van geen vreemden. Moeder Carey was stemcoach én voormalige operazangeres. En van tijd een verschrikkelijk kreng ook, als je de memoires ‘The Meaning of Mariah Carey’ mag geloven.
“… you should only hope that one day you become half the singer I am!”, snauwde Patricia Carey haar dochtertje ooit toe. Nou, nou. Maar kijk. Vastberaden fladderde de 21-jarige Mariah meteen naar de hoogste positie van de hitlijsten met haar eerste single ‘Vision of Love’. Het publiek was nauwelijks bekomen van haar vocale capriolen, of nummer 1-hits als ‘Love Takes Time’, ‘Someday’, ‘I Don’t Wanna Cry’, ‘Emotions’ en de MTV Unplugged-triomf ‘I’ll Be There’ volgden elkaar op in de Amerikaanse Billboard Charts.
En dat waren enkel nog maar de beginjaren! Dan moesten de internationale successen ‘Hero’, ‘Without You’, ‘Always Be My Baby’, ‘Dreamlover’, ‘Fantasy’, het Boyz II Men-duet ‘One Sweet Day én uiteraard haar kerstalbum ‘Merry Christmas’ nog komen! Nadat de zangeres Tommy Mottola, de 21 jaar oudere Columbia Records-baas met wie ze in 1993 trouwde, had buiten gekegeld, lonkte de toekomst meer dan ooit.
Op ‘Butterfly’ (1997) matte de suikerzoete zangeres zich een nieuw imago aan. Ze kroop zelfs in de studio met stoute jongens als Puff Daddy, Q-Tip en Bone Thugs-n-Harmony! Dat leverde fonkelend nieuw spul als ‘Honey’, ‘Butterfly’ en ‘Breakdown’ op. Mariahs charmes misten hun uitwerking niet. Rapper Krayzie Bone omschreef de popster als “very laidback and like one of the homies”. De ‘Songbird Supreme’ is dan ook niet zomaar een passieve performer. De popdiva schreef mee aan maar liefst 18 van haar 19 Amerikaanse nummer 1-hits!
2001 zou het jaar van Mariah worden. Ze ruilde het platenlabel van haar ex in voor Virgin Records. Aan die veelbesproken transfer bengelde een prijskaartje van 100 miljoen dollar. Careys filmproject ‘Glitter’ en de bijbehorende soundtrack zouden bewijzen dat ze dat vette contract meer dan waard was. Het werd een complete ramp.
Het album verscheen op 11 september 2001 in de Verenigde Staten. De film volgde 10 dagen later. Je kan je wel inbeelden dat die timing een beetje ongelukkig was. De plaat verkocht 2 miljoen stuks. Een peulschil voor een wereldster als Mariah. De film werd neergesabeld als een van de affreuste dingen die ooit het zilveren scherm haalde. De hoofdrolspeelster won een Golden Raspberry als ‘Slechtste Actrice’. Het arme kind stortte vervolgens volledig in.
Een einde in mineur? Welnee! 4 jaar later maakte Mariah Carey een glorieuze comeback met ‘The Emancipation of Mimi’. (2005). Het werd haar grootste succes in 10 jaar tijd. ‘It’s Like That’ en ‘We Belong Together’ werden moddervette wereldhits. Met opvolger ‘E=MC2’ (2008) en ‘Merry Christmas II You’ (2010) bewees de ‘Songbird Supreme’ nogmaals dat ze nog lang niet uitgezongen is.
7. Michael Jackson
Wat zouden de 90ies brengen voor Michael Jackson? ‘The King of Pop’ had er tenslotte net een wonderlijk decennium op zitten. Met ‘Thriller’ maakte hij in 1982 hét succesvolste muziekalbum ooit. De geschatte verkoopcijfers variëren van 70 tot zelfs 110 miljoen exemplaren, naar gelang de bron die je geloven wil! Opvolger ‘Bad’ (1987) kletterde nummer 1-hits als ‘Man in the Mirror’, ‘Dirty Diana’,’ ‘The Way You Make Me Feel’ en ‘Smooth Criminal’ in de internationale hitparades.
De toen 28-jarige artiest trok bovendien anderhalf jaar de wereld rond voor maar liefst 123 shows. Jacksons’ eerste soloconcerttour was goed voor bijna 4,5 miljoen toeschouwers. Een lucratieve krachttoer waarvoor Guinness World Records maar al te graag wat witruimte in zijn recordboek vrijmaakte.
Eind november 1991 verscheen ‘Dangerous’. En kijk eens aan. Michael Jackson was voortaan een man met een missie. Op ‘Black or White’ kaartte hij racisme aan. Hij bleek ook nog steeds dé artiest die boven de tijdsgeest stond. Guns N’ Roses-gitarist Slash kneep de intro uit zijn Gibson Les Paul en de videoclip met ‘Home Alone’-sterretje Macaulay Culkin zorgde voor flink wat controverse. Jacksons 8ste studioalbum werd met de glitterhandschoenvingers in de al iets afbrokkelende neus vlotjes de best verkopende plaat van 1992.
Maar terwijl MJ met ‘Heal the World’ de aardbol probeerde op te lappen, incasseerde zijn excentrieke imago steeds meer rake klappen. De eigenaardigheidjes die zich eind jaren 80 voor het eerst manifesteerden, gingen nu compleet in crescendo. Wat was er met dat schattig jongetje van The Jackson 5 gebeurd? Bezoekjes aan de plastische chirurg volgden elkaar op. Had de superster zijn huid laten bleken, of leed-ie echt aan vitiligo? En wat spookte de man met het Peter Pan-syndroom daar allemaal uit met jonge fans op zijn Neverland Ranch? In 1993 kwamen de eerste beschuldigingen van kindermisbruik.
De roddelpers had een vette kluif aan het uitspitten van Jacksons dagelijkse strapatsen. Sliep hij écht in een hyperbare zuurstofkamer? Had hij daadwerkelijk de botten van Joseph ‘The Elephant Man’ Merrick in zijn salon staan? Tussendoor trouwde het popicoon op 26 mei 1994 in de Dominicaanse Republiek met Lisa Marie Presley. 18 maanden later vroeg het enige kind van Elvis alweer de scheiding aan. Er was het merkwaardige gezinsleventje met Debbie Rowe, de verpleegster die hem de kinderen Paris en Prince schonk. En laten we vooral Bubbles niet vergeten, de huischimpansee die zelfs mee aan tafel mocht. En volgens de huishoudsters ook geregeld wat apenpoep tegen de slaapkamermuren kletste.
Op ‘HIStory: Past, Present and Future, Book I’ (1995) toonde Jackson voor het laatst overtuigend waarom zoveel hedendaagse artiesten hem roemen. In ‘Scream’ schreeuwde de zanger zijn onschuld uit. De visionaire zwartwit videoclip met zusje Janet werd met een prijskaartje van 7 miljoen dollar de duurste muziekclip ooit.
Singles als ‘Earth Song’, ‘They Don’t Care About Us’ en ‘You Are Not Alone’ zijn vandaag niets van hun kracht verloren. Die laatste, door R. Kelly neergepende ballade werd zijn 13de en laatste nummer 1 hit in Amerika. Op muzikaal vlak zou de ‘Moonwalker’ het monstersucces van de jaren 80 nooit meer evenaren. Remixalbum ‘Blood on the Dance Floor’ (1997) bleek een laatste creatieve stuiptrekking. Michaels laatste studio-album ‘Invincible’ (2001) loste de hooggespannen verwachtingen niet in.
Terwijl de ster van Michael uitdoofde, lichte die van zijn 10 jaar jongere zusje net op als een supernova. Janet Jackson zette begin jaren 80 haar eerste stapjes in de showbusiness. Met haar baanbrekende 6de album ‘The Velvet Rope’ (1997) én haar astronomische Virgin Records-deal ter waarde van 80 miljoen dollar – toen het prijzigste platencontract ooit – toonde ze wie nu de succesvolste Jackson-telg was.
In de lente van 2009 kondigde Michael Jackson zijn comeback aan. De ‘This It Is’-concertenreeks markeerde zijn eerste échte terugkeer naar het podium sinds de ‘HIStory World Tour’ in 1997. Het publiek was hem duidelijk niet vergeten. In nog geen 2 uur tijd waren er al 1 miljoen kaartjes de deur uit.
Zo ver kwam het helaas niet. Op 25 juni 2009, nog geen 3 weken voor de aftrap van het spektakel in de Londense O2 Arena, stopte Michaels hart voorgoed met kloppen. Het grootste popfenomeen ooit werd 50 jaar oud.
6. Céline Dion
Céline Dion maakte al op 13-jarige leeftijd haar eerste plaatje. ‘Ce n’était qu’un rêve’ werd een bescheiden hitje in haar thuisland Canada. De legende wil dat haar manager daarna een hypotheek op zijn huis nam om Dions debuutalbum ‘La voix du bon Dieu’ (1981) te financieren.
Die manager was de 26 jaar oudere René Angélil, waarmee de Frans-Canadese 7 jaar later een relatie begon. De liefde startte officieel op de nacht waarin de toen 20-jarige zangeres met ‘Ne partez pas sans moi’ het Eurosongfestival 1998 voor Zwitserland won. Een editie die bekend staat als de meest bloedstollende puntentelling in de geschiedenis van de ‘Eurovision Song Contest’. Pas bij de allerlaatste jurering van Joegoslavië, won Dion met één minipuntje verschil van Scott Fitzgeralds ‘Go’.
Come again, voor Zwitserland?! Jazeker. Eén van de eigenaardigheden van deze jaarlijkse guilty pleasure-hoogmis is dat een land eender welke nationaliteit mag uitsturen. Zo komt bijvoorbeeld geen enkel van Luxemburgs 5 winnaars uit het Groothertogdom!
Céline en René’s liefde overleefde alles, behalve keelkanker. Toen Angélil op 14 januari 2014 bezweek, bleef zijn protégée en echtgenote verslagen achter met 3 kinderen en een onverwoestbare reputatie als een van de grootste popdiva’s ooit. Die status dankte ze evenzeer aan haar unieke krachtige stem als aan de gewiekstheid waarmee haar man tot aan zijn dood haar zaakjes behartigde.
Het was Angélil die de zangeres overtuigde om in 1997 toch maar nóg eens een filmliedje in te zingen. Céline was daar niet meteen voor te porren. Ze had toch al een Oscar en een Grammy gewonnen met Peabo Bryson voor hun duet ‘Beauty and the Beast’ (1991)? En het romantische drama ‘Up Close & Personal’ (1996) leverde haar nog maar net de wereldhit ‘Because You Loved Me’ op.
Als drievoudige ‘World’s Best-selling Female Recording Artist of the Year’ had de zangeres het bovendien al druk genoeg met haar eigen albums. Sinds haar eerste Engelstalige plaat ‘Unison’ (1990) ging het hard. ‘The Colour of My Love’ (1993) en ‘Falling into You’ (1996) behoren nog steeds tot de succesvolste albums ooit. Met ‘The Power of the Dream’ opende Céline Dion op 19 juli 1996 de Olympische Spelen in Atlanta.
Maar vooruit dan maar. Dan was ze tenminste meteen van haar hubby’s vervelende gedram af. ‘My Heart Will Go On’ stond in enkele minuten al op tape. Het rendement van één kwartiertje studiotijd was immens. De dramatisch aangezette powerballad stond in meer dan 20 landen op 1 (incl. België en Nederland) en graaide het jaar daarop elke mogelijke muziekonderscheiding mee. Naast de Oscar en Golden Globe voor ‘Best Original Song’, vond de Canadese ook nog plaats in haar prijzenkast voor de Grammy Awards voor ‘Record Of The Year’, ‘Best Female Pop Vocal Performance’, ‘Song Of The Year’ en ‘Best Song for a Motion Picture’.
Na een kort huismoederintermezzo keerde de ‘Priestess of Pop’ terug naar de schijnwerpers met ‘A New Day Has Come’ (2002) en ‘One Heart’ (2003). De astronomische monsterverkoop van midden jaren 90 zat er niet meer in. Maar elke mindere god(in) zou nog steeds zijn grootje onder een auto duwen voor een fractie van Célines 00ies verkoopcijfers. Bovendien had de popdiva al een nieuw projectje op ’t oog: Las Vegas.
Dat klopt. Lang voor Britney Spears, Elton John, Billy Joel, Jennifer Lopez en Lady Gaga neerstreken in de gokstad, effende Céline Dion al het pad met haar ‘A New Day…’-concertresidentie op de Las Vegas Strip. De Canadese superster lokte tussen maart 2003 en december 2007 bijna 3 miljoen mensen naar 717 shows. Het Caesars Palace metselde speciaal een peperduur nieuw theater voor de zangeres. Het mocht wel wat kosten, met Cirque du Soleil-brein Franco Dragone achter de regieknoppen. Na Céline smeekte elke artiest van betekenis voor zo’n lucratief onderonsje in de Zondestad. Maar 2 decennia later blijft Dion met voorsprong de énige echt ‘Queen of Las Vegas’.
5. Robbie Williams
Elke boysband heeft een ‘bad boy’ nodig. In Take That was dat Robbie. De stokebrand uit Stoke-on-Trent was met zijn 16 lentes het jongste groepslid toen hij in 1990 inging op Nigel Martin-Smiths zoekertje voor een nieuwe Britse boysband. Zijn jeugdigheid compenseerde hij met zijn geweldige stem. Hij nam overtuigend de leadzang voor zijn rekening op hits als ‘Could It Be Magic’ en ‘Everything Changes’. Maar hij marineerde die stem maar al te graag in cocaïne, alcohol, sigaretten en ander lekkers. De nacht voor Take Thats doortocht op de MTV Europe Music Awards van november 1994 ontsnapte het ongeleide projectiel nipt aan een overdosis.
Het charmante boefje had ook een broertje dood aan repetities. Hij ging liever feesten met Oasis op Glastonbury. – “I set off with [a] flute full of champagne and a pocket full of cocaine, ready to get insane in the membrane!” – Zijn bandleden en manager zagen het ondertussen met lede ogen aan. Zeker toen Robbie voorstelde om de vertrouwde ballads in te ruilen voor hiphop- en rapinvloeden.
Toen Robbie Williams in juli 1995 Take That verliet, vloeiden er miljoenen meisjestranen. En grootmoederstranen. En waarschijnlijk pinkten zelfs de wachters voor Buckingham Palace stiekem een traantje weg. Want het ging volgens de BBC tenslotte om “the most successful British band since The Beatles in the UK, beloved of young and old alike”.
Na Robbies vertrek ploeterde Take That nog even voort als viertal. Op 13 februari 1996, uitgerekend dé dag waarop Williams 22 werd, trok de groep er alsnog de stekker uit. Perfecte timing. Allerlei kleine lettertjes in zijn contract schreeuwden namelijk dat Robbie geen eigen muziek mocht uitbrengen zolang Take That bestond. Want je moest die 90ies-managers niet leren hoe dubieuze wurgcontracten op te stellen. Daar was hij nu mooi vanaf. Toen Robbie zich later in het nummer ‘The 90s’ verbaal wreekte op zijn ex-manager, sleepte de man hem voor de High Court.
https://www.youtube.com/watch?v=eZ05LV-EKY
Op 29 juli 1996 vierde Robbie zijn debuut als soloartiest met de veelbetekenende George Michael cover ‘Freedom’. Het nummer strandde op de 2de plaats in de ‘UK Singles Charts’. Daar zou ook ‘Old Before I Die’ pieken. In september 1997 gooide de bevrijdde zanger met ‘Life Thru a Lens’ zijn eerste soloalbum in de platenrekken. Maar de singles ‘Lazy Days’ en ‘South of the Border’ brachten niet de verhoopte werelddominantie. Dat laatste nummer haalde in zijn thuisland niet eens de Top 10. Tot zover Williams’ succesvolle solocarrière.
Toen kwam ‘Angels’. – ‘… And through it all she offers me protection / A lot of love and affection …” – En wees maar zeker dat ‘Angels’ dat deed. Het in nog geen half uur tijd met Guy Chambers gepende liedje katapulteerde Robbie Williams plotsklaps naar het absolute sterrendom. Opeens konden muziekwinkels de bestellingen voor ‘Life Thru a Lens’ niet meer bijhouden.
‘Let Me Entertain You’, vraagt Robbie het publiek vervolgens. En of het publiek dat wil. Robbie’s 2de album, ‘I’ve Been Expecting You’ (1998) lost alle verwachtingen in. Met ‘Millennium’ heeft de ex-Take That-ster nu ook zijn eerste Britse nummer 1-hit als soloartiest beet. Want geloof het of geloof het niet. ‘Angels’ raakte in zijn thuisland destijds niet verder dan de 4de plaats in de ‘Singles Charts’! Zoals wel vaker bij tijdloze liedjes het geval is. Een decennium later, op de BRIT Awards 2005 verkiezen de Britten de onsterfelijke ballad tot beste Britse liedje van de afgelopen 25 jaar.
Hits als ‘No Regrets’, ‘Strong’ en het verterende ‘She’s the One’ volgen elkaar moeiteloos op. De 1999 BRIT Awards worden een Blitzkrieg. De zanger wandelt de London Arena buiten met de beeldjes voor ‘British Male Solo Artist’, ‘Single’ én ‘Video of the Year’.
Het jaar daarop zet Robbie meteen zijn tanden in de noughties. In de zomer van 2000 heeft iedereen het over ‘Rock DJ’. De sublieme clip waarin Williams zich letterlijk compleet bloot stript, zorgt wereldwijd voor controverse. Het houdt het nummer niet tegen om een rist prijzen te winnen, waaronder de vanzelfsprekende ‘MTV Video Music Award for Best Special Effects’. De zanger vervolgt zijn pikante wereldhit met ‘Kids’, een heerlijk knetterend duet met de Australische popprinses Kylie Minogue. Robbie is duidelijk helemaal klaar voor het nieuwe decennium.
De successen van ‘Sing When You’re Winning’ (2000), de Frank Sinatra-hommage ‘Swing When You’re Winning’ (2001) en het rockende ‘Escapology’ (2002) vinden hun apotheose in augustus 2003. Dan treedt de popster in 3 opeenvolgende avonden op voor 375.000 mensen. Robbie’s Knebworth-shows staan sindsdien bekend als het “biggest music event in British history”. Maar vertel dat vooral niet aan Liam en Noel Gallagher.
4. Madonna
Eind jaren 80 was Madonna de succesvolste, baanbrekendste, veelzijdigste én meest besproken vrouwelijke popster die ooit op dit blauwe wereldbolletje rondliep. Die reputatie zou ze in de jaren 90 met verve verdedigen. ‘The Queen of Pop’ zette voorjaar 1990 met ‘Vogue’ meteen dé nieuwe dance-standaard.
De door een piepjonge David Fincher geregisseerde zwartwitvideoclip verzilverde 3 van zijn 9 nominaties op de MTV Video Music Awards. Tijdens de ceremonie bracht de zangeres een werkelijk verbluffende versie van het succesnummer, verkleedt als de Franse koningin Marie Antoinette met een hele hofhouding homoseksuele dansers aan haar zijde. Want terwijl het achtergestelde puriteins Amerika nog in de middeleeuwen leefde, brak Madonna al een lans voor de New Yorkse gayscene.
Tussendoor reisde het popicoon ook de wereld rond in de beruchte door Jean Paul Gaultier ontworpen puntbeha. De ‘Blonde Ambition Tour’ was een ongeëvenaard spektakel waarin de Amerikaanse zoveel stoute dingen uitspookte dat Paus Johannes Paulus II haast een hartaanval kreeg en bezorgd opriep voor een boycot van “one of the most satanic shows in the history of humanity”. Eén Italiaanse show werd zo zelfs effectief gecancelled.
Later dat jaar weigerde MTV de aangebrande clip van ‘Justify My Love’ uit te zenden. Madonna bracht het lied dan maar als videosingle op VHS uit. Dat deden artiesten wel vaker, in het internet- en YouTube-loze tijdperk. ‘Justify My Love’ is nog steeds de best verkopende videosingle aller tijden.
Na haar eerste carrièreoverzicht ‘The Immaculate Collection’ trok ’s werelds best verkopende vrouwelijke solo-artieste het publiek mee onder de lakens met ‘Erotica’ (1992) en het weinig aan de verbeelding overlatende koffietafelboek ‘Sex’. Had Johannes Gutenberg toen hij in 1450 de boekdrukkunst uitvond durven vermoeden dat uitgerekend Madonna het succesvolste koffietafelboek allertijden zou maken? Fans leggen vandaag met plezier een fortuin neer voor een origineel exemplaar van dit grensverleggend papieren verzamelobject.
Tegen ‘Bedtime Stories’ (1994) leek Madonna’s sensuele toverkracht uitgewerkt. Dat bleek slechts schijn. De immer transformerende popster beraamde namelijk haar glorieuze wederopstanding voor! Tim Rice en Andrew Lloyd Webber stuurden de ‘Material Girl’ op zanglessen voor de filmmusical ‘Evita’ (1996). En dat wierp duidelijk de vruchten af. ‘You Must Love Me’ won de Oscar voor Beste Filmsong en Madonna kweelde zo overtuigend ‘Don’t Cry for Me Argentina’ op het balkon van het Casa Rosada dat het Argentijnse volk haar prompt alles vergaf en ze de Golden Globe voor Beste Actrice kreeg.
Ondertussen had de rioolpers losgepeuterd dat de zangeres zwanger was van haar fitnesstrainer, Carlos Leon. Na de geboorte van Lourdes verdween de toen 38-jarige kersverse moeder eind 1996 even achter de schijnwerpers. Om voorjaar 1998 weer te verschijnen met ‘Ray of Light’. Madonna’s zevende studioalbum werd een terugkeer door de grote poort.
Een poort die naar patchoeli, zegingsamuletten en etherische olie rook, bovendien. Want Madonna was helemaal herboren nu ze de Kabbala had ontdekt. Die joodse mystiek legde haar beslist geen windeieren. Zelfs de grootste Madonna-hater moet toegeven dat het door William Orbit geproduceerde ‘Ray of Light’ een meesterwerk is. Leadsingle ‘Frozen’ werd een wereldhit en het album zelf was goed voor 16 miljoen verkochte exemplaren én nummer 1 in maar liefst 17 landen.
Nadat Madonna haar 4 gewonnen Grammy Awards en 6 VMA’s Moonmannetjes in haar prijzenkast had gezet, eindigde de popkoningin het decennium in schoonheid. ‘Beautiful Stranger’ bleek opnieuw een gouden samenwerking met Orbit. Het liedje uit de film ‘Austin Powers: The Spy Who Shagged Me’ (1999) leverde Madge nóg een Grammy op. Een Golden Globe was beslist ook gelukt, had Phil Collins dat jaar niet net zijn ontroerende ‘You’ll Be in My Heart’ voor Disneys ‘Tarzan’ op zijn piano gepingeld.
3. Britney Spears
Hoe word je de ‘Princess of Pop’? Hoe scoor je als tienermeisje een wereldhit en blijf je je vervolgens vernieuwen met nummers als ‘I’m a Slave 4 U’, ‘Toxic’, ‘Womanizer’ én verkoop je 4 jaar lang moeiteloos een Las Vegas Residency uit?
Door vroeg op te staan, schrale batser! Terwijl haar leeftijdsgenootjes nog vrolijk hun luiers volscheten, zong en danste de 2-jarige Britney Spears alsof ze nooit iets anders had gedaan. De eerste talentenshows volgde niet veel later. Het lieve kind was amper 8 toen ze haar kans waagde bij ‘The All New Mickey Mouse Club’. Talentvol, maar te jong – klonk het op de auditie.
Britney bleef niet bij de pakken zitten. Haar zomervakanties reserveerde ze voor de Professional Performing Arts School. Al snel had haar New Yorkse agent haar eerste reclamespotjes beet. In 1993 vervoegde het vastberaden meisje zich alsnog bij ‘The Mickey Mouse Club’, het razend populaire Amerikaanse kinderprogramma waar andere 90ies popiconen als Justin Timberlake, Christina Aguilera, ‘Felicity’-ster Keri Russell én Hollywoods blonde hartendief Ryan Gosling de klappen van de showbusiness-zweep leerden kennen.
Op 15-jarige leeftijd zette het puberende kindersterretje haar handtekening onder een contract met Jive Records. Het platenlabel stuurde Spears voorjaar 1998 naar Zweden. Want daar excelleren ze niet alleen in gehaktballetjes, houten blokken gooien en betaalbaar design met ondoorgrondelijke montage-instructies ontworpen in de achtste cirkel van de hel. Oh, nee. De Zweden schrijven ook verdomd aanstekelijke popliedjes. Ze leven dan ook in de ongerepte natuur waar artiesten als ABBA, Roxette, Ace of Base en Robyn gewoon aan de bomen groeien. Echt.
Max Martin, het brein achter Ace of Base’s succesalbum ‘The Bridge’, componeerde op verzoek ook weleens een liedje voor Amerikaanse acts in zijn Stockholmse muziekstudio. Zo schudde hij bijvoorbeeld zowat alle Backstreet Boys-hits uit de mouw van zijn Filippa K-overhemd. Maar Nick Carter & co waren in 1998 niet te porren voor Martins laatste pennenvrucht. Ook de dames van TLC hoorde niet meteen gouden ‘Waterfalls’ kletteren in het hen aangeboden liedje. De toen 16-jarige Britney hoorde het wel: “It all just came together and felt right. In my opinion Max is the greatest songwriter of all time.”
Op 18 september 1998 gebeurde het. De met voorsprong succesvolste debuutsingle in de geschiedenis van de popmuziek plofte tevoorschijn in Amerika. De Europese release volgt voorjaar 1999. De impact op het popuniversum is ongezien. De meteoriet die de dinosaurussen uitroeide, is er niets bij. ‘…Baby One More Time’ verkoopt meer dan 10 miljoen stuks en haalt in wel 22 landen nummer 1! De wereldhit wordt verpakt in een instant-iconische videoclip. Zou de muziekbusiness vandaag nog wegkomen met dat lolita-schooluniform? De popster was amper 16 tijdens de opnames.
Met haar gelijknamige album schrijft Britney meteen geschiedenis. Haar debuut komt hatseflats uit het niets binnen op 1 in de Amerikaanse Billboard 200. Meer dan 25 miljoen mensen hollen naar de winkel voor een exemplaar. Nooit deed een debuterende artieste beter. Het met hoogst dansbare teen & bubblegum pop pareltjes als ‘(You Drive Me) Crazy’, ‘Born to Make You Happy’ en de ballad ‘Sometimes’ volgestouwde plaat zal een hele generatie beïnvloeden. Vraag je je af waar rond de eeuwenwisseling plots die hele teen pop revival vandaan kwam? Het poepsimpele antwoord: “It’s Britney, Bitch!”
Het popicoon opende de 21ste-eeuw vervolgens op glorieuze wijze. ‘Oops!… I Did It Again’ en het bijbehorende strakke rode lederen pakje maakten definitief de bestverkopende tienerster ooit van Britney Spears. En ze blijkt live bovendien ook nog eens een eersteklas performer! Later zal blijken dat zoveel astronomische roem op zo’n belachelijk jonge leeftijd niet zonder gevolgen blijft. En dat de hele van sappige, saillante roddels smullende wereld daar een bijdrage aan had. Na de onthullende docu’s ‘Framing Britney Spears’ en ‘Controlling Britney Spears’ (2021) klonk het unisono ‘We are sorry Britney’ en #FreeBritney op de social media.
2. Backstreet Boys
In 1992 plaats Lou Pearlman een oproep voor een nieuwe boysband in de Orlando Sentinel. Het krantenzoekertje mikt op een “New Kids on the Block look with a Boyz II Men Sound”. Vele Amerikaanse tieners en prille twintigers voelen zich geroepen. Op 20 april 1993 is het zaakje beklonken. Pearlman doopt zijn bedenksel ‘Backstreet Boys’, naar een lokaal vlooienmarktje in het subtropische stadje Orlando waar bosjes jongeren rondhangen. Wat moeten ze anders doen? Windows 95 is nog niet eens uitgevonden!
Het kwintet vormt opvallend allegaartje. Het jongste lid, Nick Carter, is nog maar net 13 geworden. Kevin Richardson nadert als oudste alweer de 22 lentes. Hij kent de showbusiness als zijn broekzak. Of toch de laatste treden ervan. De jongeman werkt in Disney World als Aladdin. En soms ook als Sebastiaan de Krab. Want voor niets gaan de zon op in het keiharde entertainmentwereldje.
Tel daarbij nog Richardsons 18-jarige neefje, de diepgelovige koorzanger Brian Littrell. Plus de vaak vergeten 19-jarige Howie Dorough. Ook wel bekend als de Backstreet Boys wiens opgenomen scheet later nog zal verwerkt worden in de ritmetrack van ‘The Call’ op het 4de studioalbum ‘Black & Blue’. Echt waar. AJ McLean heeft het zelf gezegd. Die notoire ‘bad boy’ was nauwelijks 14 toen hij eind 1992 deelnam aan de eerste audities. Zijn veelvuldig drugs- en drankmisbruik bezorgde McLean later een levenslang abonnement op de afkickkliniek.
De megastadions vol krijsende bakvissen kwamen niet uit de lucht gevallen. De jongens moesten hard werken voor die roem. Zo gaven ze hun allereerste optreden ooit in SeaWorld. Dat klopt. Niet alleen moesten die orka’s daar in gevangenschap kunstjes opvoeren. De arme zwaardwalvissen werden voor hun show ook nog eens vocaal geteisterd door de Backstreet Boys.
Na een ellenlange rist schnabbels in shoppingscentra, scholen en gala’s, ging het plots snel. ‘We’ve Got It Goin’ On’ brak in Amerika geen potten. Maar in Europa gingen de luisteraars meteen overstag. De debuutsingle palmde vlotjes de hitparades van België, Nederland, Duitsland en nog een hoop landen waar je vandaag met euro’s kan betalen in. In Duitsland haalde de jongens in 1996 zelfs hun eerste platinaplaat. Het jaar daarop ging eindelijk ook hun thuisland overstag voor suikerzoete liedjes als ‘Quit Playing Games (with My Heart)’ en ‘As Long as You Love Me’.
htttps://youtu.be/4fndeDfaWCg
Met het succes en de posters op miljoenen meisjesslaapkamers kwam natuurlijk ook de hoon. Maar zelfs de grootste masculiene Backstreet Boys-hater moet toegeven ‘I Want It That Way’ en ‘Show Me the Meaning of Being Lonely’ meer dan aardige popnummers zijn. De hoogst vermakelijke videoclip van ‘Everybody (Backstreet’s Back)’ staat vandaag nog steeds als een halloweenhuis. En de leden hebben meer humor en zelfspot dan je zou vermoeden. In 2013 maakten de BSB een hilarische cameo in de Seth Rogen-komedie ‘This Is The End’.
Dé succesvolste boysband allertijden sleet meer dan 100 miljoen platen. Volgens het gezaghebbende Billboard zijn het er zelfs 130 miljoen! Geen boysband deed ooit beter. Bovendien verzamelden ze hun triomfen in 3 opeenvolgende decennia. En ze trekken nog steeds de wereld rond. Verbazend, als je beseft dat Kevin Richardson en Howie D ondertussen vijftigers zijn. Het gegil van miljoenen bakvissen en huismoeders werkt kennelijk als een soort auditief levenselixir.
Sinds de terugkeer van Richardson (de verloren zoon verliet tussen 2006 en 2012 de band) blijken de jongens zelfs virieler dan ooit. Of beter gezegd mannen. Hun toenmalige fans hebben nu zelf kinderen. Die kunnen ze mooi meenemen naar de ‘Backstreet Boys: Larger Than Life’-residentie in Las Vegas en de ‘DNA World Tour’. Of tijdens de feestdagen terroriseren door loeihard de kerst-CD ‘A Very Backstreet Christmas’ (2022) door de huiskamer te laten schallen.
1. Spice Girls
“I wanna, I wanna, I wanna / I really, really, really wanna zigazig ah!” – Het in nauwelijks 30 minuten opgenomen ‘Wannabe’ sprong in 1996 naar nummer 1 in maar liefst 37 landen. Nog dat zelfde najaar verscheen ‘Spice’. De plaat verkocht wereldwijd meer dan 23 miljoen exemplaren. Daarmee hebben de Spice Girls nog steeds het succesvolste album van een meidengroep op hun naam staan. Het debuut katapulteerde ook nog de wereldhits ‘Say You’ll Be There’, ‘2 Become 1’ en de dubbele A-kant ‘Who Do You Think You Are’/ ‘Mama’ naar de hoogste positie van de hitlijsten.
Het was een dolle tijd. Victoria Beckham, Emma Bunton, Melanie Brown, Melanie Chisholm en Geri Halliwell veroverden giechelend de hele wereld onder hun alter ego’s Posh, Baby, Scary, Sporty en Ginger Spice. Het Britse vijftal wond zelfs moeiteloos de overzeese muziekmarkt rond hun vingers.
Het was alweer van The Beatles geleden dat een Britse band zo in het hart gesloten werd door het Amerikaanse publiek. De okselfrisse dance-popsongs waren dan ook een verademing tussen alle groezelige grunge en gevaarlijk stoere hiphop. Een cruciale assist voor ‘teen pop’. Ná de Spice Girls sierden posters van meidengroepen, boysbands en allerlei poplolita’s plots miljoenen tienerkamers.
De meisjes hadden bovendien nog iets te zeggen ook: ‘GIRL POWER!’ – Dat imago van meisjesemancipatie werd weliswaar minutieus gekneed door hun manager Simon Fuller, maar toch. Die man wist wel wat van marketing. Hij zou enkele jaren later het hele wereldwijde ‘Idols’-tv-circus uit de grond stampen.
Toen in oktober 1997 de hitsingle ‘Spice Up Your Life’ het tweede album ‘Spiceworld’ gangmaakte, was de ‘Spicemania’ helemaal op haar knotsgekke hoogtepunt. Het waren de dagen waarin Ginger Spice Prince Charles in zijn koninklijke kont kneep, Pepsi en Polaroid met lucratieve sponsorcontracten zwaaiden, speelgoedmaker Galoob Toys met kerst wel 11 miljoen Spice Girls-poppen verpatste, hun kleien stopmotion versies de Hanson-slungels bij hun blonde haren door de boksring van MTV’s ‘Celebrity Deathmatch’ sleurden en de meiden zelfs The Fab Four achterna holden met ‘Spice World – The Movie’ (1997).
Maar na de top kan je enkel nog naar beneden. Op 31 mei 1998, negen dagen voor de start van hun Amerikaanse toer, kondigde Geri Halliwell haar afscheid aan. Zonder de vurige Ginger ging het snel bergaf. Victoria, Emma, Mel B en Mel C probeerden nog een schamele poging tot een comeback als viertal. ‘Forever’ (2000) raakte zelfs niet voorbij de koorknapen van Westlife in de UK Album Charts. Nog diezelfde winter trok de groep er de stekker uit.
Tijdelijk, weten we ondertussen. Op de afsluitceremonie van de Olympische Spelen in Londen 2012 demonstreerden de Spice Girls met verve waarom zij het belangrijkste popfenomeen van de 90ies waren. Najaar 2018 kondigden de dames hun 2de reünie aan. Nostalgie verkoopt. De groepsleden kregen naar verluidt elk 12 miljoen pond voor 13 optredens in de UK en Ierland.
Victoria Beckham paste evenwel voor de ‘Spice World – 2019 Tour’. Geen erg. Posh Spice heeft vele kwaliteiten, maar toonvast zingen zat daar nooit bij. Zaken doen, daarentegen. Het afwezige groepslid verdiende een slordige 1 miljoen pond door lekker thuis te zitten. De sponsordeals, licenties en merchandise leveren namelijk nog steeds een fortuin op.
