Toen Kevin Eastman en Peter Laird op een novembernacht in 1983 in hun krappe huurhuis in New Hampshire dolden met een snel neergekrabbelde schets van een gemaskerde schildpad met nunchaku’s, had niemand kunnen voorspellen tot welke grootse dingen dat verwaarloosbaar stukje papier zou leiden. Deze rangschikking van 8 belabberde tot ronduit meesterlijke Turtlesfilms, bijvoorbeeld!
In mei 1984 bracht het duo ‘Teenage Mutant Ninja Turtles #1’ uit op 3250 exemplaren. De door Mirage Studios – wat eigenlijk niet meer dan hun woonkamer was – uitgegeven 40 pagina’s tellende zwartwitstrip sloeg meteen in als een splinterbom in het ondergrondse Amerikaanse comicswereldje.
Wat begon als een parodie op Frank Millers ‘Daredevil’-comics, groeide met hulp van de overambitieuze licentie-agent Mark Freedman razendsnel uit tot een wereldwijd popcultuurfenomeen. Op 14 december 1987 verscheen de eerste aflevering van de klassieke ‘Murakami-Wolf-Swenson’-cartoon op tv. 3 jaar later brulden meer dan 125 tv-stations ‘Cowabunga!’ en vlogen er in 1990 alleen al 100 miljoen Playmates Toys Turtles-poppetjes de deur uit. Dat jaar maakten Leonardo, Donatello, Michelangelo en Raphael ook hun glorieuze filmdebuut – toen de succesvolste onafhankelijke film ooit. Nog geen 12 maanden later slingerde de sequel ‘The Secret of the Ooze’ (1991) al als een shuriken door de zalen.
Even waren de door Meester Splinter in de Japanse Ninjutsu-vechtkunst geschoolde antropomorfe schildpadden oppermachtig. Niemand ontsnapte eind jaren 80 en begin jaren 90 aan de ‘Turtlemania’. Maar tegen dat ‘Teenage Mutant Ninja Turtles III’ (1993) uitkwam, dwarrelden de gemuteerde misdaadverspreiders alweer de dieperik in als een door Bebop & Rocksteady lekgeschoten ‘Turtle Blimp’.
Maar de ‘Heroes in a Half-Shell’ bleken verbazend veerkrachtig. Keer op keer keerden ze terug met nieuwe animatieseries, speelgoedlijnen, comics, videospelletjes en films. Van Jim Hensons old school schuimrubberen pakken tot Michael Bays bombastische CGI-reboot én een meesterlijk tekenfilmavontuur met Batman: hét tjokvol weetjes gepropt overzicht van de beste Turtlesfilms vind je hier.
8. Teenage Mutant Ninja Turtles III (1993)
Tegen de lente van 1993 was de Turtlemania alweer over haar hoogtepunt. De speelgoed- en stripboekenverkoop viel terug, het niveau van de tekenfilmserie ging opmerkelijk achteruit, en geestelijke vaders Kevin Eastman en Peter Laird groeiden almaar verder uit elkaar. Maar niets markeerde het einde van het eerste Turtles-tijdperk zo pijnlijk als ‘Teenage Mutant Ninja Turtles III’ (1993).
Het met een bescheiden budget van 21 miljoen dollar gemaakte 3de deel haalde wereldwijd nog 54,4 miljoen dollar op. Een habbekrats vergeleken met zijn 2 bioscoopkassa’s verbrijzelende voorgangers. Waar kinderen elkaar na ‘The Secret of the Ooze’ (1991) nog half beurs sloegen voor het laatste ‘Movie Stars’-poppetje, bleef de afgeleide merchandise nu troosteloos in de winkelrekken staan. Het zou 14 jaar duren voor de ‘Heroes in a Half-Shell’ terugkeerden naar het witte doek, met de geslaagde CGI-animatie ‘TMNT’ (2007).
Ook op creatief vlak stelde de film verschrikkelijk teleur. Filmreeksen als ‘Bill & Ted’, ‘Back to the Future’ en ‘The Terminator’ hadden voorheen bewezen dat het tijdreisthema vermakelijke prenten tot zelfs heuse meesterwerken kon opleveren. Regisseur Stuart Gillard en zijn vrekkige geldschieter Golden Harvest toonden nu de andere kant van de medaille.
Leken verwarren dit slotstuk van de jaren 90-trilogie weleens abusievelijk met het briljante SNES-videospel ‘TMNT IV: Turtles in Time’ uit 1992. ‘Wretched reptiles!’, daar heeft dit zielloze onding nu eens hélemaal niets mee te maken. Waarmee dan wel? Nou.
Wanneer April O’Neil (Paige Turco) op de vlooienmarkt een oude Japanse scepter op de kop tikt voor Meester Splinter, belandt ze in het feodale Japan van 1603. De Turtles gaan uiteraard meteen op reddingsmissie. Maar wat zien ze er gek uit. Zou het kunnen dat de studio te krenterig was om Jim Henson’s Creature Shop te betalen? En dat ze daarom maar in zee ging met All Effects Company, die voor een prikje inferieure, in een vat bleekwater en mazelen gemarineerde Turtles-pakken en roestig krakende stuiptrekkende animatronics afleverde?
Enig lichtpuntje: de Turtles mogen na het flink gecensureerde ‘The Secret of the Ooze’ (1991) weer met hun wapens zwaaien. Niet dat die zo onontbeerlijk zijn. De speciaal voor deze film verzonnen booswicht, de Britse wapenhandelaar Walker is een lachertje. Moeilijk te geloven dat deze Stuart Wilson dezelfde acteur is uit ‘The Mask of Zorro’ (1998).
In een vlaag van pervers sadisme haalde regisseur Stuart Gillard ook Elias Koteas terug als Casey Jones om hem vervolgens een hele film lang in het huidige New York City met meester Splinter op 4 17de-eeuwe Japanse erewachten te babysitten. Daar bestaat een geleerd woord voor: blasfemie.
7. Teenage Mutant Ninja Turtles (2014)
Eind 2009 verpatste Peter Laird de Turtles-franchise voor 60 miljoen dollar aan Nickelodeon. Een historische gebeurtenis met grote gevolgen. Want enkele jaren na deze veelbesproken deal (waar de al in 2000 uitgekochte medebedenker Kevin Eastman overigens geen halve stuiver aan overhield) beleefden de Turtles een ongeziene revival. Augustus 2011 startte IDW Publishing een nieuwe maandelijkse stripreeks. Ironisch genoeg sleep uitgerekend Eastman zijn potlood voor deze sublieme terugkeer naar het medium waar het in 1984 allemaal begon.
Nickelodeon Animation Studios presenteerde ondertussen de alweer 3de tekenfilmserie (2012-2017), die in navolging van de geslaagde bioscoopfilm ‘TMNT’ (2007) geheel 3D-computergeanimeerd was. Playmates-action figures grijnsden in de speelgoedwinkelvitrines naar een nieuwe generatie kinderzieltjes. Kortom: 21 jaar na het genadeloos neergesabelde ‘Teenage Mutant Ninja Turtles III’ (1993) was de tijd rijp voor een live-action-reboot.
Wie anders dan Michael Bay was de geknipte beul om na ‘Transformers’ (2007) nu óók dit alom geliefde jaren 80 popcultuurfenomeen gruwelijk te mismeesteren op het witte doek? Bay zorgde voor de praktische omkadering met zijn productiebedrijfje Platinum Dunes. Het regisseren liet de gewetenloze producer over aan zijn protegé Jonathan Liebesman. Diens vorige lawaaierige prenten ‘Battle: Los Angeles’ (2011) en ‘Wrath of the Titans’ (2012) maakten duidelijk dat de Zuid-Afrikaanse filmmaker heel wat geks met zijn budget van 150 miljoen dollar zou aanvangen … maar een gedegen script bestellen? Dát zat daar alvast zeker niét bij.
Toen Michael Bay in de lente van 2012 aankondigde dat de gemuteerde reptielen in deze reboot voortaan door het leven gingen als aliens, daverde het internet als Krangs Technodrome in een plastic roodwangwaterschildpaddenbakje. Wijselijk verwezen Bay en zijn trawanten dit compleet van de ratten besnuffelde plan naar de prullenmand.
Ook William Fichtner casten als de Shredder leek plots niet meer zo’n strak plan. In het haastig herschreven scenario speelde Fichtners personage Eric Sacks dan stroman voor de Japanse opperschurk (die in slordig gemonteerde reshoots nu vertolkt werd door Tohoru Masamune). Kennelijk hadden deze booswichten ‘The Amazing Spider-Man’ (2012) gezien, want hun duivels mutageen-infectieplannetje was rechtstreeks van The Lizard gepikt.
Grote hamvraag was hoe de Turtles dit keer uit de riool zouden kruipen. De special effects business had al die jaren namelijk niet stilgezeten. Het Nieuw-Zeelandse Weta Digital zette met ‘Rise of the Planet of the Apes’ (2011) een nieuwe ‘motion-capture’-standaard, waar Industrial Light & Magic nu gretig op voortbouwde met het speciaal voor deze film ontwikkelde ‘IML Muse’. 4 volstrekt onbekende acteurs (waarvan de Leonardo van dienst achteraf gedubd werd door ‘Jackass’-lolbroek Johnny Knoxville) hosten met geavanceerde supercamera’s door de straten van New York City in grappige zwartgrijze pakjes, incl. potsierlijk rugschild.
Na wat hi-tech CGI-magie verschenen er verdacht kogelvrije reuzenbodybuildersschildpadden met akelige nachtmerries triggerende neusgaten en dito lippen. Tot overmaat van ramp had een of ander designgenie ook een hoop overbodige rotzooi aan hun potige, opgepompte basten geduct-taped! Shredder liep er dan weer bij als een kruising tussen een afgekeurd ‘Transformers’-ontwerp en een Zwitsers zakmes met iets te veel snufjes. Kortom: het productieontwerp kon beter.
Maar goed. ‘De gustibus non disputandum est’, wisten de Romeinen al. Veel erger was de schamele schermtijd (nauwelijks 3 kwartiertjes!) die de Turtles kregen. Net als bij ‘Transformers’, ging alle aandacht naar de menselijke personages. Geen meesterzet, als je bedenkt dat Megan Fox de rol van Fox Channel 6 News Team reporter April O’Neil speelt.
6. Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadows (2016)
De filmkritische evaluatie van ‘Teenage Mutant Ninja Turtles’ (2014) was genadeloos. De bombastische reboot oogstte 5 Golden Raspberry Awards-nominaties – de officieuze Oscars voor slechtste Hollywoodfilms. En wel voor ‘Worst Picture’, ‘Director’, ‘Screenplay’, ‘Reboot’ en ‘Supporting Actress’. Megan Fox verzilverde uiteraard moeiteloos haar Razzie voor ‘Slechtste Vrouwelijke Bijrol’. Maar dat zou de boekhouders van Paramount Pictures en Nickelodeon Movies pepperoniworst wezen. De met 125 miljoen dollar gemaakte kaskraker leverde 493,3 miljoen dollar op aan de box-office. Een vervolg op dit met ruime voorsprong succesvolste deel in de franchise bleef niet uit.
‘Out of the Shadows’ (2016) bleek een verrassend aangename sequel. Dave Green loste Jonathan Liebesman af in de regiestoel en die had duidelijk heel wat zaterdagochtenden met de originele ‘Murakimi-Wolf-Swenson’-cartoon doorgebracht. Sterker nog, het onsterfelijke ‘Turtle Power!’-deuntje luistert de aftiteling op! Weliswaar in een hedendaagse versie van de Mexicaanse boysband CD9, maar je kan niet alles hebben in dit leven.
Terugkerende scenaristen Josh Appelbaum en André Nemec luisterden nederig naar de grieven van misnoegde fans en trokken dit keer een hele T.C.R.I.-mutageenslijmcilinder aan jeugdsentiment open. Baxter Stockman (Tyler Perry) bevrijdt de Shredder (nu gespeeld door Brian Tee) met een teleportaal. Dat draait uit op een dolle rit, want de Turtles-aartsvijand belandt in een andere dimensie waar hij kennis maakt met het buitenaardse megalomane uitgespuwd rimpelige roze kauwgumpje genaamd Krang.
Stephen Amell zet het ijshockeymasker van Casey Jones op. En laat het vervolgens samen met zijn wapens voor de rest van de film in zijn sportrugzak beschimmelen, want de studio heeft tenslotte exclusief voor het knappe kortgeschoren kopje van de ‘Arrow’-tv-ster betaald.
Waren de Turtles in de eerste reboot nog edelfiguranten voor Megan Fox en Will Arnett, dan kruipen ze dit keer letterlijk én figuurlijk uit de schaduwen. De leukste aanwinsten van deze beduidend betere sequel zijn de in intellect noch subtiliteit grossierende cartoonlievelingen Bebop (Gary Anthony Williams) & Rocksteady (Stephen Farrelly – beter bekend als de rosse helmboswuivende viervoudige WWE World Heavy Weight Champion ‘Sheamus’).
Eindelijk! Peter Laird en Kevin Eastman stelden destijds hun veto tegen de opname van Shredders gemuteerde goons in ‘The Secret of the Ooze’ (1991) – wat tot de creatie van Tokka en Rahzar leidde. Een kwarteeuw later werden de antropomorfe witte neushoorn en het knobbelzwijn het hoogtepunt in hun live-actiondebuut.
Het publiek dacht er duidelijk anders over. ‘Out of the Shadows’ haalde met 245,6 miljoen dollar nog niet de helft van zijn voorganger op. Paramount Pictures telde een verlies van 75 miljoen dollar en verbande het geplande 3de deel onverbiddelijk naar Dimension X.
Wie daar alvast niet rouwig om was, was Alan Ritchson. De acteur onder Raphs rode ‘mo-cap’-bandana beschreef de Bay-films als ‘the worst production experience I’ve ever had’. Als je die arme Ritchson mag geloven, knalde de zweep op de set en waren de Turtles achteraf niet eens welkom op de
persinterviews en filmpremières. ‘It’s not easy bein’ green’, kermde Kermit de Kikker ooit.
5. TMNT (2007)
Eind jaren 90 zag het er niet goed uit voor onze gemuteerde schildpadden. De animositeit tussen bedenkers Kevin Eastman en Peter Laird bereikte een triest dieptepunt. En toen gaf uitgerekend Saban Entertainment, het productiebedrijf achter de concurrerende ‘Power Rangers’, een laatste dolkstoot met het erbarmelijke tv-kostuumvehikel ‘Ninja Turtles: The Next Mutation’ (1997-1998). De onenigheid over Venus de Milo, de nieuwe 5de vrouwelijke Turtle, maakte de breuk tussen de geestelijke vaders compleet.
In 2000 scheidden de creatieve en zakelijke wegen van Eastman en Laird. Terwijl Eastman zich op passieprojecten als ‘Heavy Metal 2000’ stortte, reanimeerde Laird de franchise op het kleine scherm. Vanaf 2003 veroverden de Turtles een nieuwe generatie met de 2de animatiereeks (2003-2009).
Kortom: 14 jaar na het abominabele ‘Teenage Mutant Ninja Turtles III’ (1993) lag de weg naar het witte doek weer open. Dit keer zou Peter Laird een oogje in ’t zeil houden als ‘executive producer’. Na een eerste ontmoeting met regisseur Kevin Munroe krabbelde de Turtle-bedenker een Raphael in diens originele ‘TMNT #1’-exemplaar die gromde ‘Dear Kevin, Make a good movie, or else! Grrr …’.
Een aansporing die duidelijk werkte. Dit eerste computergeanimeerde filmavontuur voerde vlotjes de Amerikaanse box-office aan tijdens zijn openingsweekend. Het met 34 miljoen dollar gemaakte ‘TMNT’ (2007) haalde bijna 100 miljoen dollar op. Ook op creatief vlak zette deze CGI-prent een prima prestatie neer. De kinderlijke slapstick van de jaren 90-trilogie maakte plaats voor behoorlijk volwassen gemuteerde tienerschildpadden.
De Shredder is verslagen, en zo ook het doel dat de Turtles samenhield. Meester Splinter kijkt hoofdschuddend toe naar zijn verdwaalde zonen. Mikey klust bij op kinderfeestjes als ‘Cowabunga Carl’, Donnie vergooit zijn talent als IT-helpdeskmedewerker. Leo heeft de riool ingeruild voor training en bezinning in Centraal-Amerika. En Raph, immer het lijden van de wereld op zijn brede schildpaddenschouders torsend, schuimt ’s nachts de straten van New York City af als de gemaskerde vigilante ‘Nightwatcher’.
Wat kan de ingedommelde broers wakker schudden? Misschien een schimmige industrieel met de stem van Patrick Stewart die een gecombineerde bedreiging van Karai en haar Foot Clan, 13 monsters en een kwartet ‘Stone Generals’ ontketent? Maar de grootste dreiging komt vanbinnen. Hoogtepunt van dit door het Hong Kongse Imagi Studios verzorgde CGI-avontuur is uiteraard het verbluffend dakgevecht in de ongure regen tussen Leonardo en Raphael. De blauwe en rode Turtle liggen wel vaker dwars, maar nooit ging het er zo grimmig aan toe.
Tussen het sai- en katanagekletter door, hoor je ook nog de stemmen van verteller Laurence Fishburne, Chris Evans (als een opvallend gedomesticeerde Casey Jones), Sarah Michelle Gellar (die als April O’Neil aardig overweg kan met een Japans zwaard), en de Japans-Amerikaanse filmlegende Mako Imawatsu in wat zijn laatste rol werd als Splinter.
Na een box-office van 95 miljoen dollar droomde Kevin Munroe al luidop van een trilogie. Even lag er zelfs een filmadaptatie van de alom geprezen ‘City at War’-verhaallijn uit de originele Mirage strips op tafel. Maar zover kwam het nooit.
In 2009 verpatste Peter Laird voor 60 miljoen dollar zijn geestenkind aan Viacom, de moedermaatschappij van Nickelodeon. Opnieuw verdwenen Leonardo en co als volleerde ninja’s voor 7 lange jaren van het witte doek. Toen ze in 2014 terugkeerden, zagen ze er niet langer uit als elegante computergeanimeerde personages. Het tijdperk van Michael Bays potsierlijke Paramount Pictures live-actionbombast was aangebroken.
4. Batman vs. Teenage Mutant Ninja Turtles (2019)
Nauwelijks 2 jaar na de commerciële flop van ‘Out of the Shadows’ (2016) was de franchise alweer springlevend. In 2018 gaf Nickelodeon Animation Studios de schildpadden een 4de animatiereeks met het handgetekende ‘Rise of the Teenage Mutant Ninja Turtles’. Zoals altijd hadden fans van het eerste uur heel wat op te merken over deze drastische make-over. Geen gemakkelijk volkje, die Turtlesfans. Het kransje nieuwe booswichten telde nochtans een gargantuesk gemuteerd varken genaamd ‘Meat Sweats’ met de stem van Johnny Rotten en Lena Headeys gangster-matrone ‘Big Mama’.
Nee, geef die ouderwetse schildpadden-aficionado’s dan maar ‘Batman vs. Teenage Mutant Ninja Turtles’ (2019). De Turtles en de Caped Crusader kenden elkaar al van het videoknokpartijtje ‘Injustice 2’ (2017) en de door DC Comics en IDW Publishing gecureerde cross-over stripreeks. In het jaar van hun 35ste jubileum troffen Leonardo & co nu de gefortuneerde vleermuis in een ronduit geweldig ‘direct-to-video’-avontuur.
Shredder en zijn Foot Clan denken wat technologie in Gotham City te ontvreemden, maar dat is buiten de Turtles gerekend. Doch hulp van Batman, Robin en Batgirl is meer dan welkom. De menselijke kaasrasp heeft namelijk een verbond gesloten met Ra’s al Ghul en zijn League of Assassins. Hun duivels plan bestaat erin de burgers van Gotham City te infecteren met een weinig aanlokkelijke cocktail van mutageen en Joker Venom.
Laat je niet in de luren leggen door die Nickelodeonstempel. Dit is volwassen spul, en meteen ook de eerste geanimeerde Turtles-incarnatie met een PG-13 rating. De actiescènes spatten met flink wat slow-motion van het scherm. Batman en Shredder beuken op elkaar in alsof dit geen tekenfilm, maar het ‘Ultimate Fighting Championship’ betreft. Leonardo demonstreert ondertussen dat Ra’s al Ghuls eeuwenlange training geen match is voor een welgemikte Turtle-trap in het kruis.
Wat kan een Batman en Turtles-fan nog meer wensen? Een vervolg? Check daarvoor zéker die verontrustend schaterlachende post-credits scene!
3. Turtles Forever (2009)
In 2009 kwam er na 7 seizoenen en 156 afleveringen een einde aan de 2de animatiereeks die de Turtles in 2003 nieuw leven gaf na de affreuze poppenkast van ‘Ninja Turtles: The Next Mutation’ (1997-1998). Het was mooi geweest. Een nieuwe generatie kinderen was ondertussen opgegroeid met deze door het Zuid-Koreaanse Dong Woo Animation getekende tv-avonturen van Leo, Raph, Donnie en Mikey. Dankzij de inbreng van Peter Laird leunde deze ‘4Kids Entertainment’-adaptatie dichter bij de donkere en ruwere oorspronkelijke Mirage-comics dan de jolige eerste tekenfilmserie uit 1987.
2009 markeerde ook een belangrijke mijlpaal: het 25-jarige bestaan van de Turtles! Ter ere van dat zilveren jubileum verrasten Mirage Studios en 4Kids Entertainment 3 generaties Turtles-fans met ‘Turtles Forever’ (2009). Zonde dat deze ‘direct-to-video’-animatiefilm hier amper te vinden is. Want ruim een decennium voor het gelauwerde ‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ (2019) gaf dit onderhoudend animatiewerkje al een antwoord op de vraag: ‘Wat als de Turtles uit verschillende dimensies elkaar tegen ’t lijf lopen?’
Antwoord: dan krijg je een nostalgische hoogmis vol geniale, heerlijk aangedikte verwijzingen naar de eerste tekenfilmreeks en de notoir gewelddadige zwartwit strips waarmee het in 1984 allemaal begon. De Turtles uit de 1987-cartoon belanden in het universum van hun ruigere opvolgers uit de 2003-tekenfilmserie. Shredder en Krang volgen met de Technodrome – en uiteraard gaat Shredder meteen op zoek naar zijn ‘Utrom Ch’rell’-tegenhanger. Het feest is pas compleet als ook de woeste zwartwitgetekende ‘Prime Turtles’ uit de oorspronkelijke Mirage comics opduiken.
Let ook op die hartverwarmende hommage aan Kevin Eastman en Peter Laird voor de aftiteling. Ondanks dat hun vriendschap in 2009 compleet onder het vriespunt zat, bleek Eastman bereid om enkele lijntjes tekst in te spreken. Sindsdien is er gelukkig veel veranderd. De Netflixdocu ‘The Toys That Made Us’ kreeg de ex-boezemvrienden in 2019 weer samen aan de tekentafel. Met succes. Najaar 2020 verbaasde het duo de wereld met het epische ‘The Last Ronin’, hun eerste gezamenlijke Turtles-strip in 27 jaar tijd. ‘Turtles Forever’, zeg dat wel!
2. Teenage Mutant Ninja Turtles II: The Secret of the Ooze (1991)
Na het onaardse monstersucces van de eerste Turtlesfilm – toen dé succesvolste onafhankelijke film allertijden, aarzelde het Hongkongse productiehuisje Golden Harvest niet om als de wiederweerga een sequel in te blikken. Dat werd het aan Jim Henson opgedragen ‘The Secret of the Ooze’ (1991). De legendarische poppenspeler, die enkele weken na de première van ‘Teenage Mutant Ninja Turtles’ (1990) overleed, was niet te spreken over het buitensporige geweld van de eerste film.
Hij was niet de enige: onder druk van overbezorgde ouderlobbygroepen ruilde de studio de donkere atmosfeer van de Mirage comics in voor de slapstickkolder van de zaterdagochtendcartoon.
Tot grote frustratie van Turtles-bedenkers Peter Laird en Kevin Eastman moest de rebelse Steve Barron zijn regiestoel afstaan aan de familievriendelijkere Michael Pressman. Wel konden ze nog net hun veto stellen tegen Bebop en Rocksteady – al is de inspiratie voor de alligatorchelydra Tokka en grijze wolf Rahzar als gemuteerde surrogaatschurken overduidelijk.
In Pressmans haastig – ‘Back By Bodacious Demand!’ – gemaakte sequel was geen plaats voor Casey Jones. Een vigilante die ijshockeysticks, golfclubs, cricketbats en ander vlotjes voorhanden zijnde sportgerief gebruikt om bij nacht en ontij het schorriemorrie van New York City beurs te slaan, daar zit je als ouder niet bepaald op te wachten. In de plaats daarvan demonstreerde Ernie Reyes Jr. zijn martial arts kunstjes als pizzakoerier Keno. Opmerkelijk. De toen amper 18-jarige stuntman zat in de eerste film nog in het pak van Donatello! De makers waren zo onder de indruk van Ernies kunstjes, dat ze hem nu met plezier een zichtbare rol schreven als Turtles-sidekick.
Judith Hoag schitterde dan weer door afwezigheid. Kennelijk mekkerde de eerste April O’Neil de hele opnames door over het overdreven geweld en de helse slopende zesdaagse draaiweken, dat Golden Harvest haar zonder verpinken hercaste met Paige Turco. Toch kijkt Hoag vandaag liefdevol terug op haar April-ervaring. In ‘Out of the Shadows (2016) maakte ze een (helaas gesneuvelde) cameo als Megan Fox’ Channel 6-baas Rita.
Ook de karakteristieke Japanse wapens kregen huisarrest. Dat valt meteen op in het avondlijk openingsgevecht in het winkelcentrum: de nunchaku’s en katana’s blijven braafjes in de holsters, terwijl de Turtles het geboefte te lijf gaan met worstjes, jojo’s, broeksriemen en andere gelegenheidsattributen. Mocht Leonardo nog inhakken op de Shredder in het finalegevecht van de eerste film, dan wordt de miraculeus verrezen booswicht hier verslagen door een keytar.
Die climax speelt zich uiteraard af in een havennachtclub waar niemand minder dan Vanilla Ice ter plaatse de ‘Ninja Rap’ uit zijn oversized mouw schudt en samen met de Turtles het volk ment in een van de merkwaardigste filmdanschoreografieën sinds de gebroeders Lumière op 22 maart 1985 hun cinématographe Parijs binnenrolden.
Een groot deel van het 25 miljoen tellende budget ging dit keer naar de soundtrack. Het strikken van de gevaarlijk gekuifde Vanilla Ice ging overigens verbazend vlot. ‘Ice Baby’-ster was een grote Turtlesfan en koestert nog steeds warme gevoelens aan de opnames. Wie anders dan de man achter het onsterfelijke ‘Go Ninja, Go Ninja, Go!’ kan beter verwoorden waarom deze behoorlijk cheesy, door tal van productieproblemen geplaagde en tegelijkertijd heerlijk nostalgische sequel toch zo geliefd blijft? – ‘It was part of pop culture. I love it.’
1. Teenage Mutant Ninja Turtles (1990)
In de zomer van 1989 bedreigde een andere gemaskerde misdaadbestrijder het lucratieve Turtles-imperium. Tim Burtons ‘Batman’ ontketende een ware ‘Batmania’. Het zwart-gele Bat-Signal was werkelijk overal. De nieuwe filmster sleet dat jaar aan 750 miljoen dollar merchandise. Wouden de Turtles overeind blijven tussen dat vleermuisgeweld, dan moesten ze ogenblikkelijk hun eigen live-actionfilm hebben.
Gek genoeg wou geen enkel grote Hollywoodstudio groene briefjes in de film pompen. Het fiasco van ‘Masters of Universe’ (1987), de genadeloos geflopte ‘He-Man’-verfilming met Dolph Lundgren en een piepjonge Courteney Cox lag nog kakelvers in het geheugen. Om nog maar te zwijgen van de Marvel-miskleun ‘Howard the Duck’ (1986).
Voorbarig. Het door het Hongkongse Golden Harvest en Limelight Entertainment geproducete ‘Teenage Mutant Ninja Turtles’ (1990) kostte amper 13,5 miljoen dollar (een peulschil in vergelijking met het op 35 miljoen dollar begrote ‘Batman’!) en graaide wereldwijd wel 202 miljoen dollar aan de bioscoopkassa. Tot de komst van ‘The Blair Witch Project’ (1999) stond deze sublieme eerste Turtleslangspeler bekend als de succesvolste onafhankelijke film allertijden. Goede reclame voor het toen onbeduidende New Line Cinema, die als enige distributeur de ballen had om de film te verdelen. 11 jaar later zette het inmiddels door Time Warner overgenomen bedrijfje haar naam onder ‘The Lord of the Rings’-trilogie.
Pizza Hut bedankte enkele maanden daarvoor nog voor product placement. In de legendarische ‘forgiveness is divine, but never pay full price for late pizza’-scène marchanderen Mikey en Don een onfortuinlijke Domino’s-koerier. Tegen dat in oktober 1990 de film op VHS verscheen, had Pizza Hut plots wél 20 miljoen dollar te veil voor een exclusieve marketingcampagne.
Hoe werd een project waar vooraf geen enkele grote studio in geloofde de beste Turtlesfilm ooit? Dankzij het ambachtelijk vakmanschap van Jim Henson. De Jim Henson’s Creatures Shop in Londen knutselde in amper 10 weken tijd de nu zo iconische schuimrubberen pakken en animatronics in elkaar. Een lust voor het oog, maar niet voor de acteurs.
Stuntmannen uit Hong Kong zweetten zich 6 dagen per week verrot in de ‘Stunt Turtles’-kostuums. Close-ups en dialogen gebeurden met de ‘Hero Turtles’-pakken. Hiervoor moffelden de Creature Shop-tovenaars wel 30 motortjes in één 25 kilo zwaar pak om ogen en snuiten te bewegen. Deze baanbrekende ‘Henson Performance Control System’-technologie kwam later nog goed van pas in de hilarische prehistorische poppensitcom ‘Dinosaurs’ (1991 -1994).
De geweldige praktische effecten verklaren natuurlijk maar deels het succes. De film had ook een hart. Een hart dat terugging op de originele 1984 Mirage-comics. Want meer dan een Turtlesfilm, maakte Steve Barron ook een van de beste stripverfilmingen tout court. De Iers-Britse filmmaker, die onsterfelijke videoclips als A-ha’s ‘Taken on Me’ en Michael Jackson ‘Billie Jean’ op zijn palmares heeft, distilleerde het perfecte oorsprongsverhaal uit de eerste Mirage-run, mét genoeg luchtige knipogen naar de populaire 1987-cartoon.
De ontmoeting tussen Casey Jones (Elias Koteas blijft voor altijd de beste filminterpretatie van de vigilante sportfreak) en Raphael is goud. De gevechtsscènes met de Foot Clan overklassen moeiteloos alle vervolgen. De verslagenheid van de Turtles op April O’Neils familieboerderij is tastbaar. Er mag nog ouderwets gevloekt worden. En, ‘Oops!’, wordt daar een Shredder (James Saito) tussen de afvalpers geplet? ‘Hey dude, this is no cartoon’, kopte de toenmalige filmposter. Dat klopt. Dit is een onweerlegbaar meesterwerk. Wie dat ontkent verdient een harde plets van Casey Jones’ Jose Canseco baseball bat.
Dit artikel is geschreven door Matthias Van de Velde. Hij komt uit de verguisde carnavalsstad Aalst en studeerde Klassieke Geschiedenis en Europese Politiek aan UGent. Hij is nog steeds boos dat hij als 6-jarige dreumes niet mee mocht toen ‘Bram Stoker’s Dracula’ en ‘Jurassic Park’ in de bios draaide. Hij schrijft nooit een woord te veel, tenzij hij zich laat gaan.
Lijstjes van andere film franchises
- 10 Beste Spider-Man Films
- Top 10 Beste Batman Films
- Top 10 Beste Fast and the Furious Films
- Top 10 Beste Harry Potter Films
- Beste Transformers films
- Top 10 Beste James Bond films
- 10 beste Superman films
- Top 6 Beste Terminator films
