De jaren 2000-2009 waren een vreemde tijd. We vreesden dat de millenniumbug ons op 1 januari 2000 regelrecht terug naar de prehistorie zou zwiepen. Maar het met veel poeha aangekondigde Y2K-computergevaar bleek achteraf maar een onschuldig torretje. Niet veel later stopten de Spice Girls, tuimelden de Twin Towers tegen de grond en moesten we plots overal met die malle euro’s betalen.
TV-makers duwden volstrekt onbekenden in met duizend camera’s en micro’s volgestouwde huizen, bussen en tropische eilanden. Soms smeten ze er zelf wat wulpse verleidsters en opgepompte mannetjesputters bij. De CD-verkoop ging ondertussen rakelings de dieperik in, maar niet alvorens de muziekindustrie nog snel jacht maakte op ‘Idols’, ‘Popstars’ en andere vervolgens weer razendsnel in de vergetelheid verdwenen talenten met een ‘X Factor’.
Maar het was ook het plezierige decennium dat The Sims, de PS2 én de iPod lanceerde. SpongeBob woonde in een ananas diep in de zee, de Nokia 3310 bracht Snake II en Krezip zong ‘I Would Stay’. Er waren geen apps, maar wel Napster, MSN, Hyves, Redbox en MySpace. Achteraf gezien waren die gekke jaren 00 best wel elke dag een ‘Beautiful Day’.
Noem dat merkwaardige tijdvakje de ‘Nillies’, ‘Noughties’, ‘00ies’ of zelfs de ‘Aughts’ met een moddervet Kentucky accent: deze volstrekt overdadige 10 Weetjes over Jaren 00 Muziek maken elke Millennial sowieso compleet nostalgisch!
10. Onbegrijpelijke one-hit wonders & andere tijdloze liedjes
Het nieuwe decennium startte met verdacht veel eendagsvliegen en andere eigenaardigheden waar sindsdien weinig of zelfs helemaal niets meer van vernomen is. Waar is de internationale carrière van 3 Doors Down naar toe? Weggesukkeld ‘somewhere in the sands of time’? Maar ‘Kryptonite’, de eerste échte wereldhit van 2000 blijft wel een klepper van formaat. Bovendien scoorde de Amerikaanse rockgroep met ‘Here Without You’ 3 jaar later nog een aardige hit.
Wat niet gezegd kan worden van Wheatus. De band wapperde met tickets voor Iron Maiden en verkocht miljoenen singles van ‘Teenage Dirtbag’. Daarna verdween de Amerikaanse band compleet van de radar. Gevestigde muzieklegendes in je songs smokkelen, werkte ook wonderlijk goed voor Crazy Town. Het volstrekt ongevaarlijk raprockcollectief scoorde wereldwijd met ‘Butterfly’. Maar die 15 minuten roem hadden ze exclusief aan die Red Hot Chili Peppers-sample van ‘Pretty Little Ditty’ te danken!
Over samples gesproken. ‘F-f-f-f-f-freestyler, rock the microphone / Straight from the top of my dome!’ – Zowel de Finse breakbeats als de clip van ‘Freestyler’ blijven meesterlijk tijdloos. Maar wat spoken die Bomfunk MC’s vandaag eigenlijk nog uit?
Misschien kunnen de Baha Men het uitvlooien, zodra ze er eindelijk achter zijn ‘Who’ in godsnaam ‘Let The Dogs Out’?! Het nummer haalde de soundtrack van ‘Men in Black II’ (2002) en won zelfs de Grammy voor ‘Best Dance Recording’. Maar waar zitten die Baha Men nu? Aan het rentenieren op de Bahama’s, vermoedelijk. Waar ze een jointje draaien met Afroman. Want het one-hit wonder kreeg na zijn wereldhit ‘Because I Got High’ dan wel een platendeal voor 6 albums bij Universal, maar wie heeft er daar ooit ook maar eentje van beluisterd?
Dan bleek ‘It Wasn’t Me’ toch een betere carrièreplanning. Na Shaggy’s wereldhit vonden ook andere Jamaicaanse reggae- en dancehall-artiesten vanuit Kingston hun weg naar de internationale hitparades. Sean Paul met ‘Get Busy’, bijvoorbeeld. De Finnen van The Rasmus zitten daarentegen na hun wereldhit weer anoniem ‘In the Shadows’. Al kwamen ze er in 2022 eventjes uitgekropen voor een teleurstellende 21ste plaats op het Eurovisiesongfestival in Turijn.
Dichter bij huis volgden rond de eeuwenwisseling tal van tijdloze liedjes elkaar op. Within Temptation teleporteerde met ‘Ice Queen’ en Mother Earth’ magistraal vanuit het symfonische-metalwereldje naar de mainstream. Maar lang niet elke Megahit resulteerde in een succesvolle muzikale loopbaan als die van Sharon den Adel.
Een beetje zoals winst in een talentenjacht zelden een duurzaam carrière opleverde. Kelly Clarkson won het allereerste seizoen van ‘American Idol’ in 2002. De Amerikaanse werd vervolgens onsterfelijk met liedjes als ‘Since U Been Gone’, ‘Because of You’ en ‘Behind These Hazel Eyes’. Jamai won ‘Idols’ van Jim en kwam vervolgens pardoes op 1 binnen in de Nederlandse hitlijsten met ‘Step Right Up’. De Kempense diva Natalia werd datzelfde jaar 2de in het Vlaamse ‘Idool 2003’. Maar wie was de winnaar dat jaar alweer?
Al die talentenjachten moeten beslist nog andere namen opgeleverd hebben. Maar waar zijn ze naar toe? Aan het rondsnorren op een pizzabrommertje?
Het is al lang verleden tijd dat Abel begin 2000 6 weken op 1 stond in de Nederlandse Top 40 met ‘Onderweg’. In Vlaanderen strandde het liedje op de 2de plaats. Daar zouden de Fixkes 7 jaar later een nog veel straffer record zetten. Al hadden die geen Birgit Schuurman, maar een breiende Urbanus in hun videoclip. Het Stabroekse popgroepje bleef in 2007 16 weken op 1 in de Vlaamse Ultratop 50 met ‘Kvraagetaan’.
9. Zomerhits, knap irritante ringtones & ‘a good, good night’
Ook Twarres kampeerde wekenlang met een verterend mooi liedje in de hitlijsten. Des te bijzonder was dat ‘Wêr Bisto’ in Nederland, Vlaanderen én Suriname de eerste én enige Friese nummer 1-hit ooit was. Zelfs in Franstalig België gingen de luisteraars overstag voor. Het Friestalige liedje uit 2000 bereikte een onverwachte 6de plaats in de Waalse hitlijsten. En wie had destijds durven voorspellen dat barman Jop na ‘De Bus’ 4 weken op 1 in de Nederlandse Top 40 zou bivakkeren met ‘Jij ben de zon’?
Die ‘Sonne’ scheen in de Zeroes ook nog op een aangenaam aanvaardbaard niveau. Jongeren spijbelden nog niet voor het klimaat. Ze hadden wel wat anders te doen. Dansen op ‘Summer Jam 2003’ en duizend keer online & offline gaan op MSN, bijvoorbeeld. Terwijl het broeikaseffect elk jaar meer van jetje gaf, volgende een merkwaardige sliert zomerhits elkaar op. Jody Bernals ‘Que sí que no’ knikkerde Bon Jovi’s ‘It’s My Life’ uit de hitlijsten.
Las Ketchup claimde de zomer van 2002 met een dansje en de op niets slaande gibberish ‘Aserejé ja deje /Dejebe tu dejebe / Sebi unuova majabi’ van ‘The Ketchup Song (Aserejé)’. 4 jaar later ging de Spaanse meidengroep roemloos ten onder op het Eurovisiesongfestival in Athene. De meisjes waren geen partij voor Lordi. De Finse monsters verzamelden 292 punten voor ‘Hard Rock Hallelujah’, toen in 2006 een record.
Dan maakte t.A.T.u. een betere beurt. Na ‘All the Things She Said’ trok het lesbische stel in 2003 naar het Eurosongfestival met ‘Ne Ver, Ne Boysia, Ne Prosi’. De meisjes werden 3des in Letland. Volgens het Russische duo hadden ze zelf moeten winnen, als de Ierse telecom tijdens de puntentelling niet was in slaap gedommeld. Enkele maanden later brak een heus schandaal rond toen bleek dat die rosse en zwartharige hélemaal geen lesbiennes waren. Had de Russische-Orthodoxe Kerk blijkbaar voor niets nachtenlang wakker gelegen!
Er zijn natuurlijk altijd ergere dingen om je slaap voor te laten. Crazy Frog, om maar meteen met de deur in huis te vallen. ‘A RING DING DING DING!’ – De razend irritante ringtone-kikker was in 2005 alomtegenwoordig met ‘Axel F’. Nauwelijks waren de oren van de mensheid eventjes gestopt met bloeden, of er volgde als ‘More Crazy Hits’ als ‘Popcorn’ en de gruwelijke Queen-verkrachting ‘We Are the Champions (Ding a Dang Dong)’.
En zeggen dat we nog maar net van Snappie verlost waren. En nog steeds onverklaarbare oorsuizingen hadden. Wacht. Die waren niet zo onverklaarbaar. Dat waren gewoon de ‘Ma-i-a ha-ha’-naweeën van ‘Dragostea Din Tei’, de zomerhit waar het Moldavische O-Zone in 2004 het hele Europese continent mee teisterde.
Nee, de Nillies waren beslist niet altijd vrolijk fluiten met de ‘Young Folks’ van Peter Bjorn and John. Of meebrullen met Mumford & Sons ‘Little Lion Man’. Laat staan ‘feesten met z’n allen’ in je ‘hele splinternieuwe boot’. Soms was het zoals de in de nevelen der tijd verdwenen Daniel Powter zou beamen, zelfs een regelrechte ‘Bad Day’. Zeker wanneer je kroost tot vervelens toe Tokio Hotel draaide.
En dan kwamen de lichtekooien van The Pussycat Dolls nog wat zout in de wonde gooien met ‘Don’t Cha’. Gnarls Barkley draaide voor minder ‘Crazy’. Maar dan zei iemand als Mika wel nét op het juiste moment ‘Relax, Take It Easy’! En anders bliezen Fergie en de Black Eyed Peas het dak er wel af met ‘Boom Boom Pow’ en ‘I Gotta Feeling’.
8. Sk8er Bois, POPPUNK & de terugkeer van GREEN DAY
Na Blink-182’s ‘Enema of the State’ (1999) was er geen ontsnappen meer aan poppunk. Het Californische poppunktrio keerde in 2001 triomfantelijk terug uit de studio met ‘Take Off Your Pants and Jacket’. ‘First Date’ en ‘The Rockshow’ waren vrolijk catchy als vanouds. Op ‘Stay Together for the Kids’ toonden Tom DeLonge en Mark Hoppus dat ze als kinderen van gescheiden ouders wisten waarover ze zongen.
Het volgende titelloze album (2003) presenteerde een band die de puberale poppunkstempel helemaal ontgroeid was. De prachtliedjes ‘Feeling This’, ‘I Miss You’ en ‘Always’ kregen plots een andere betekenis toen de band in februari 2005 hun afscheid aankondigde. Maar kijk eens aan! Welke oude bazen gaan daar plots weer als jonge snaken tekeer met ‘What’s My Age Again’ op Coachella 2023?
De Canadezen van Sum 41 klutsten een scheutje hiphop en wat heavy metal riffs van hun meestergitarist Dave Brownsound in hun rondstuiterende hitsingle ‘Fat Lip’ en het platinameesterwerkje ‘All Killer, No Filler’. Op ‘Does This Look Infected?’ (2002) trapten ze het distortionpedaal flink op zijn staart. Dat resulteerde in brute songs als ‘The Hell Song’ en ‘Still Waiting’. De videoclip waarin de Canadezen als ‘The Sums’ de toen alomtegenwoordige garagerockrevivalbandjes persifleren blijft goud.
Uit datzelfde land van rode esdoornbladeren en bebloede ijshockeysticks kwam een balorig 17-jarig pubermeisje met baggy pants en een gestreepte stropdas dat in de zomer van 2002 wel 16 miljoen exemplaren van haar debuutalbum ‘Let Go’ verkocht. Daarop stelde Avril Lavigne zich diepgaande levensvragen als ‘Why’d you have to go and make things so complicated?’ en analyseerde ze op ‘Sk8er Boi’ als een door de wol en zwart oogpotlood geverfde liefdestherapeute de onmogelijkheid van relaties tussen skaters en ballerina’s.
Het lieve kind trouwde in 2006 met Sum 41-frontman Deryck Whibley. Nauwelijks 3 jaar later vroeg de ‘Pop-Punk Queen’ alweer de scheiding aan. Om later nog te trouwen met Chad Kroeger. Je weet wel. De verguisde Nickelback-zanger die de wereld ongevraagd in 20001 met ‘How You Remind Me’ opzadelde.
Ondertussen zagen old school punks met lede ogen aan hoe het muzikaal gedrocht genaamd Good Charlotte een hele generatie ‘Boys and Girls’ als de rattenvanger van Hamelen op sleeptouw nam, terwijl ze in ‘The Anthem’ met hun fietsjes naar een gevaarlijk straatfeestje reden. Iets verontrustender was dat de 25-jarige zanger Joel Madden het in 2004 aanlegde met het toen amper 16-jarige ‘Lizzie McGuire’-sterretje Hilary Duff.
Joels eeneiige tweelingbroer, de immer boos kijkende gitarist Benji, dompelde zich ondertussen royaal onder in de ‘Lifestyles of the Rich & Famous’ met veelbesproken relaties met o.a. playmate Holly Madison, Paris Hilton én het Australische fotomodel Sophie Monk. Later trouwden de broers respectievelijk met Nicole Ritchie en Cameron Diaz. Slechte zielen zouden haast durven beweren dat Good Charlotte de immense media-aandacht eerder dankten aan het saillante spoor van celebrity gossip dat de Maddens zaaiden, dan hun muzikale verdiensten.
Tussen al deze nieuwe poppunknamen door, bereiden drie Californische veteranen uit het Gouden Punkrock Jaar 1994 hun glorieuze terugkeer voor. Met ‘American Idiot’ maakte Green Day najaar 2004 een van de onwaarschijnlijkste én succesvolste comebacks in de muziekgeschiedenis. De punkrockopera over de antiheld ‘Jesus of Suburbia’ knalde hits als ‘Holiday’ en ‘Wake Me Up Before September Ends’ in de internationale hitlijsten.
Het conceptalbum sleet 16 miljoen exemplaren en won de Grammy Award voor ‘Best Rock Album’. Boulevard of Broken Dreams’ was goed voor ‘Record of the Year’ én de groep graaide 7 MTV Video Music Awards mee. Geruggensteund door een gloednieuwe generatie Green Day-fans begon de herboren band vervolgens een glorieus tweede leven als een van de grootste poprockacts van de 21ste-eeuw.
7. Het valt niet mee om (g)een EMO te zijn
Terwijl Billie Joe Armstrong en zijn gabbers de Stars and Stripes onder plenzen met groene erwtensoep, grijpen miljoenen jongeren naar zwarte haarverf, eyeliner, moeders stijltang, skinny jeans en bands die allemaal verdacht goed naar Jawbreaker, Sunny Day Real Estate en Weezers ‘Pinkerton’ (1996) hadden geluisterd. Jimmy Eat World breekt door met ‘Bleed American’ (2001) en liedjes als ‘The Middle’ en ‘Hear You Me’ geven iedereen broodnodige aai over hun met een zorgvuldige schuin geknipte pony bedekte puberbol.
De horrorpunkers van AFI leveren met ‘Sing the Sorrow’ (2003) een onbetwiste muzikale mijlpaal af die zich niet zomaar in één hokje laat duwen. ‘Girl’s Not Grey’, ‘The Leaving Song Pt. II’ en ‘Silver and Cold’ geven het Californische kwartet een miljoenenpubliek waar ze in hun East Bay hardcore beginjaren nooit van durfden dromen. Wanneer leadsingle ‘Miss Murder’ de opvolger ‘Decemberunderground’ (2006) aankondigt, bereikt de emocultuur zijn hoogtepunt. Fans rollen over de internetvloer en slaan elkaar op MySpace de kop in om te beslechten welke band nou wél en niét het labeltje ‘emo’ verdient.
Panic! at the Disco scoort met de emo-operette ‘I Write Sins Not Tragedies’, maar sleurt ook synths en drumcomputers aan op zijn debuutalbum ‘A Fever You Can’t Sweat Out’ (2005). Pete Wentz en die drie volstrekt anonieme andere dudes van Fall Out Boy zetten zich na ‘Dance, Dance’ en ‘Sugar, We’re Goin’ Down’ keihard af tegen de emocultuur met de woorden ‘This Ain’t a Scene, It’s an Arms Race’. Als goedmakertje sturen ze nog snel het SMS-je ‘Thnks fr th Mmrs’.
Ook My Chemical Romance wuift het emo-label vriendelijk maar kordaat weg. Het houdt de muziekpers anders beslist niet tegen om de Amerikaanse band al sinds zijn debuutalbum ‘I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love’ (2002) willens nillens onder emo te catalogiseren. Net als ‘Three Cheers for Sweet Revenge’ (2004). Of tracks als ‘Helena’ en ‘I’m Not Okay (I Promise)’ nu Russische polka, boze rock of emo zijn: de tijd zal leren dat het meer dan puike songs waren voor bosjes onbegrepen pubers. Met ‘The Black Parade’ (2006) maken Gerard Way en zijn neerslachtige fanfare vervolgens hun magnum opus.
Wanneer de invloedrijke Amerikaanse groep op 22 maart 2013 hun afscheid aankondigt, loopt er heel wat mascara uit van de vloeiende tranen. Maar kijk eens aan. Een decennium later toert MCR weer de wereld rond met nillies-klassiekers als ‘Welcome to the Black Parade’, ‘Famous Last Words’ en ‘Teenagers’ op de setlist.
Maar wat was emo nou eigenlijk? Daar breken muziekkenners zich tijdens de grote emo-heropleving van 2022-2023 nog steeds de kop over. ‘And emo has changed so much throughout the years. But one thing that’s never changed from day one: people are confused about what the fuck emo is.’ –
Was getekend: Hayley Williams. Ook wel gekend als de Paramore-zangeres die het geknipte antwoord geeft op de vraag wie nu de alternatieve heldin van de nillies was. Luister gerust nog eens naar ‘Misery Business’, ‘Crushcrushcrush’ en ‘Decode’. Maar opgelet voor de lang vergeten demonen die loeren in de duisternis van je trip down memory lane. Filmscènes uit ‘Twilight’, bijvoorbeeld.
6. De groezelige GARAGE ROCK REVIVAL van begin jaren 00
Het Britpop-rijk was uit. Grunge was dood. Punkers polijsten hun songs tot gladde popdeuntjes. Nu Metal was beslist niet aan te raden als je gruwde van rapvocalen en bassisten met geverfde, of erger nog, gevlochten sikjes. Waar moest de doorsnee gitaarliefhebber zijn redding zoeken? Alvast niet bij Nickelback, Puddle of Mud, Creed of Staind.
Maar geen nood. In New York stond iets op til. Een nieuwe geluid. Nou, een nieuw geluid dat verdacht vertrouwd klonk wel. Begin 2001 brachten The Strokes hun eerste EP’tje ‘The Modern Age’ uit. Het kleinood telde amper 3 liedjes. Maar meteen verdrongen alle grote platenlabels elkaar om het bandje te tekenen. ‘Is This It’ verscheen datzelfde jaar nog bij RCA Records. De impact was waanzinnig. Gitaarmuziek was gered. En hoe!
Goed. Julian Casablancas & zijn trawanten waren stiekem allemaal verwende rijkeluiszoontjes. Frontman Casablancas ouweheer is de stichter van Elite Model Management. Moeder Jeannette Christiansen is een voormalige Miss Denemarken. En de poepsjieke Upper East Side van Manhattan waar gitarist Nick Valensi en bassist Nicolai Fraiture opgroeiden is nou niet bepaald een achterstandswijk.
Gitarist Albert Hammond Jr. had het als zoon van songwriter Albert Hammond en een Argentijnse schoonheidsprinses beslist ook slechter kunnen treffen. De jongens ontmoeten hun drummer Fabrizio Moretti ook niet in een vies kraakpand, maar op hun prestigieuze privéschool.
Dat zou je niet zeggen, als je ziet hoe The Strokes erbij lopen in de videoclips van ‘Last Nite’, ‘Hard To Explain’ en ‘Someday’. Maar wat bromt het, als de muziek maar goed is. En die was ronduit meesterlijk! Opvolger ‘Room On Fire’ (2003) gooide nog met lekker snoepgoed als ‘12:51’, ‘Reptilia’ en ‘The End Has No End’. Nadien verloren de bandleden zich te veel in het consumeren van ander snoepgoed. Compleet onverwacht bewees het vijftal in 2020 dat ze met het Grammy winnende ‘The New Abnormal’ dan tóch nog een meesterwerk in zich hadden.
Rewind naar 2001. The Strokes zijn even de hipste band in het universum. Casablancas & co poken eigenhandig het vuur van een heuse garagerock revival op. The White Stripes laten al gauw hele sportstadia mee scanderen met ‘Seven Nation Army’.
De Black Rebel Motorcycle Club blaas moddervette logge mastodonten van riffs als ‘Whatever Happened to My Rock ‘n’ Roll’ en ‘Spread Your Love’ uit hun versterkers. De Nieuw-Zeelanders van The Datsuns kunnen Metallica-drummer Lars Ulrich en Led Zeppelin-bassist John Paul Jones tot hun fanbase rekenen na scheurende kopstoten als ‘MF From Hell’ en ‘In Love’.
De immer onberispelijk in het pak zittende Zweden van The Hives spelen elk festival plat met kleppers als ‘Hate to Say I Told You So’ en ‘Main Offender’ van hun superieure doorbraakplaat ‘Veni Vidi Vicious’ (2000). Vanuit Australië spuugt het ongeleid projectiel Craig Nicholls met The Vines ‘Get Free’ en ‘Outtathaway!’ in de micro. De Britten van NME kronen ‘Highly Evolved’ vervolgens tot 2de beste album van 2002, na Coldplays ‘A Rush Of Blood To The Head’.
Niet dat ze in de UK om eigen bandjes verlegen zitten. The Libertines werpen zich op als de vaandeldragers van de Britse garage- en indierock-revival. Pete Doherty en Carl Barât geven het startschot met ‘Up the Bracket’ (2002). De rauwe productie van The Clash-gitarist Mick Jones zit liedjes als ‘Time for Heroes’ en ‘I Get Along’ gegoten als een vintage leren jasje. Single ‘Don’t Look Back into the Sun’ is een meer dan geslaagde amuse voor het fel geanticipeerde 2de album ‘The Libertines’ (2004).
Tegen dan ruilt Doherty zijn talent en passie in voor crack en heroïne. De prijs daarvoor is hard. Op het trieste dieptepunt rooft de junk de flat van zijn bandgenoot leeg. ‘Have we enough to keep it together? Or do we just keep on pretending?’, vraag het enfant terrible aan zijn medefrontman op ‘Can’t Stand Me Now’. ‘What became of the dreams we had? Oh, what became of forever?’ zingen de twee vervolgens in het refrein van ‘What Became of the Likely Lads’. De vriendschap overleeft het niet. December 2004 is het zo mooi begonnen verhaal van The Libertines uit.
Pete Doherty’s nieuwe band Babyshambles imponeert vervolgens met liedjes als ‘Fuck Forever’, ‘Killamangiro’ en ‘Albion’. Maar de Britse pers is meer geïnteresseerd in zijn veelbesproken relatie met supermodel Kate Moss en hun gezamenlijk drugsgebruik. Carl Barât zoekt, maar vindt nooit helemaal een muzikale doorstart met zijn Dirty Pretty Things.
Maar kijk eens aan. Welke bloedbroeders kruipen daar voorjaar 2010 weer samen op het podium? The Libertines. En ‘The Good Old Days’ pronkt op de setlist tijdens hun reünieconcerten op Reading en Leeds.
5. Daverende DANCE-beats verdringen de festivalgitaar
Toen in 1994 The Orb op de affiche van Pinkpop stond was zoiets ongezien. Twee jaar later propte Jan Smeets de festivaltent vol met elektronische acts als Moloko, Leftfield, Orbital en DJ Dave Clarkte. Landgraaf was ook de plaats waar de gevaarlijk clownsrood geschoren hooligan Keith Flint een van de allereerste live-uitvoeringen van ‘Smack My Bitch Up’ bracht. Een elektronische band als The Prodigy op het hoofdpodium? In 1996 was zoiets nog wereldnieuws in de door gitaren gedomineerde festivalwereld. Diezelfde zomer menden Moby, The Chemical Brothers én Underworld het volk voor het zijpodium van Torhout-Werchter.
Rond de eeuwenwisseling ging het snel. Dance-acts als Faithless promoveerden moeiteloos met hits als ‘God is a DJ’ en ‘We Come 1’ van de dansvloeren naar de grootste zomerfestivals én de hoogste regionen van de hitparades.
Noem het elektro, house, trance, drum-‘n-bass, big beat of zelfs indietronica als je wil. Feit is dat elektronische muziek het nieuwe millennium op zijn grondvesten liet daveren. ‘Kernkraft 400’ van het Duitse Zombie Nation schopte het tot ultieme sportstadium-anthem. Laurent Garnier maakt met ‘The Man with the Red Face’ niet alleen een regelrechte klassieker. Hij behaalt er als een van de eerste techno-artiesten ooit zelfs kletterend commercieel succes mee. Een knappe prestatie, voor een nummer van haast 10 minuten met een jazz-saxofoon-solo op.
In de ‘French Touch’-housescene valt nog meer lekkers te ontdekken. Daft Punk serveert ‘Discovery’ (2001). Leadsingle ‘One More Time’ pakt heel Europa in. De jaren strijken voorbij en dancemuziek wordt almaar ‘Harder, Better, Faster, Stronger’. David en Stephen Dewaele reizen de wereld rond met 2 Many DJ’s. Na het sublieme knip-en-plakwerk ‘As Heard on Radio Soulwax Pt. 2’ (2002) verbasteren de Belgische broers met een batterij synthesizers hun Soulwax-plaat ‘Any Minute Now’ tot ‘Nite Versions’ (2005).
DJ Mag kroont Tïësto in 2002, 2003 én 2004 tot beste DJ ter wereld. De Duitser Paul Van Dyk verpest in 2005 het feestje. Vervolgens verkiest het toonaangevende Britse magazine tussen 2007 en 2010 Armin van Buuren 4 jaar op rij als opperdiscjockey.
Tussen het stemmen tellen door evolueert het elektronische genre met de creativiteit van een zeedier dat voor het eerst het vaste land ontdekt. Tegelijkertijd omarmen ook alternatieve rockbands bliepjes, samples, synths en andere grappige geluidjes.
Radiohead verbaasde vriend en vijand toen ze na de eeuwenwisseling ‘OK Computer’ (1997) opvolgden met de elektronische geluidsexperimenten van ‘Kid A’ (2000). Wie had in de nineties durven vermoeden dat hele festivalzeeën ooit zouden raven op nummers als ‘Idioteque’?
Tegen midden jaren 00 stond een compleet nieuwe lichting indierock- en postpunkbandjes op die het beste van ouderwetse rockmuziek en dansbare elektronica combineerden. En dat leverde meesterlijke festival-anthems op. Enkel The Darkness had zich met de campy hardrock van ‘I Believe in a Thing Called Love’ duidelijk van tijdperk vergist.
De Kaiser Chiefs brulden ‘Ruby, Ruby, Ruby, Ruby (ah-ah-ah-ah-ah-ah)’, The Killers schalden overal ter wereld uit de speakers met ‘Mr. Brightside’. De Schotten van Franz Ferdinand knepen werkelijk onweerstaanbare hypnotiserende riedeltjes als ‘Take Me Out’ en ‘The Dark of the Matinée’ uit hun instrumenten. De Editors krabbelden aan de deur met ‘The Racing Rats’ en ontpopten zich met ‘Papillon’ definitief tot de gedroomde festivalafsluiter.
Karen O. van de Yeah Yeah Yeahs pinkte een traantje weg in ‘Maps’ en lichtte daarna dansvloer op met ‘Heads Will Roll’. Bloc Party zweepte de boel op met energieke oplawaaien als ‘Banquet’ en ‘Helicopter’. De op MySpace ontdekte puisterige jochies van Arctic Monkeys gooien nog extra olie op ’t vuur met ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ en ‘When the Sun Goes Down’.
En dan zou je haast nog vergeten dat dit ook de gouden festivaljaren waren waarin LCD Soundsystem de feesttent opleukte met ‘Losing My Edge’ en ‘Daft Punk is Playing at my House’; en MGMT de grassprietjes overal plat stampte met de electropop van ‘Electric Feel’ en ‘Kids’.
4. LINKIN PARK & De Vroegtijdige NU METAL Dood
Een boze kruisbestuiving van rap, hiphop, metal en hier en daar wat grappig dj-gescratcht waaide eind jaren 90 van Amerika naar de Europese hitlijsten. NU METAL. Het genre werd al eens meewarig bekeken door oudere metalheads en mensen die beweerden dat ze ’s morgens klokslag 10u00 op de eerste rij stonden toen Nirvana onverwacht op Pukkelpop 1991 inviel voor de Limbomaniacs. Ook wel bekend als de Belgische passage waar die iconische posterfoto van Kurt Cobain met zijn ‘Vandalism: Beautiful As A Rock In A Cop’s Face’-stratocaster getrokken werd.
Dát was nog eens muziek. De vreugde was groot toen in 2002 plots met ‘You Know You’re Right’ een onuitgegeven Nirvana-parel opdook. Maar dat agressieve geram dat Korn en Limp Bizkit op hun laag gestemde instrumenten produceerden? Ammehoela, vond de volwassen geworden alternatieveling.
Een hele generatie jongeren dacht er duidelijk heel anders over. Voor hen was Nu Metal een uitlaatklep die hun tienerjaren mee vorm gaf. 2 decennia later blikken ze met heimwee terug op de dagen waarin zware gitaren voor de laatste keer in de muziekgeschiedenis de commerciële hitlijsten domineerden.
Je 12-jarig buurjongetje had misschien ook wel een exemplaar van Papa Roachs ‘Infest’ (2000). ‘Hopelijk is het maar een fase’, prevelde zijn oudjes dan elke keer ‘Last Resort’, ‘Broken Home’ en ‘Between Angels and Insects’ door de speakers van de stereoketen dreunde.
Oversized T-shirts van Korn doken op in het straatbeeld alsof het de nieuwste hippe merkkledij betrof. De Nu Metal-pioniers weerden eind met ‘Issues’ (1999) zowel Dr. Dre als Céline Dion van de Amerikaanse Billboard-koppositie. Maar ook op TMF was er geen ontsnappen aan de clips van ‘Falling Away from Me’, ‘Make Me Bad’ en ‘Somebody Someone’.
Limp Bizkit was alomtegenwoordig sinds ‘Significant Other’ (1999). Frontman Fred Durst bracht een duet met Christina Aguilera op de MTV Video Music Awards en figureerde met een opblaaspop in Eminems ‘The Real Slim Shady’. Het haastig in elkaar geflanste ‘Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water’ (2000) bleek een teleurstelling na zijn superieure voorganger. De lezers van ‘Kerrang!’ kroonde de zanger met het omgedraaide rode Yankee-petje tot ‘Arse of the Year’ en de plaat tot slechtste album van het jaar.
Dat belette singles als ‘Take a Look Around’, ‘My Generation’, ‘Rollin’’ en ‘My Way’ beslist niet om de internationale hitlijsten te enteren. Een jaar later verliet gitarist Wes Borland de groep. Al snel werd duidelijk wie al die tijd het werkelijke brein van het Amerikaanse raprockkwintet was.
Zeker in Amerika werden ouders al eens in het holst van de nacht badend in het angstzweet wakker dat hun kroost hun Backstreet Boys- en Britney Spears-CD’s zouden omruilen voor een steevast van een ‘Parental Advisory – Explicit Content’-stickertje vergezelde Nu Metal-schijfje zou inruilen.
En dan moest de échte Apocalyps nog beginnen. De brute 9-koppige schuimbekkende gemaskerde Halloween-verkleedpartij genaamd Slipknot! In vergelijking met de mokerslagen ‘Wait and Bleed’, ‘Spit it Out’, ‘My Plague’ en ‘People = Shit’ die het gezelschap uit Des Moines, Iowa op het podium uitdeelde, was Limp Bizkits setlist ‘Kinderen voor Kinderen’.
‘I tried so hard and got so far / But ‘In the End’, it doesn’t even matter …’ – Eén band stond torenhoog boven de andere qua verkoopcijfers. Linkin Park leverde met ‘Hybrid Theory’ (2000) het best verkopende debuutalbum af sinds Guns N’ Roses in 1987 ‘Appetite for Destruction’ op de wereld losliet. Het zestal tekende meteen ook voor het bestverkopende rockalbum van de 21ste-eeuw. ‘Hybrid Theory’ sleet wereldwijd meer dan 32 miljoen stuks. Daar waren nummers als ‘One Step Closer’, ‘Crawling’ en ‘Papercut’ niet vreemd aan.
De band dreef de populaire mix van metal en hiphop naar vocale hoogtepunten. De hoge oerschreeuw van Chester Bennington verraadde jaren van drugsmisbruik en genoeg jeugdtrauma’s om een dubbeldekker zielenknijpers even mee zoet te houden. Mike Shinoda’s lage raps boden Benningtons striemende lyrics altijd een geruststellend tegengewicht.
Opvolger ‘Meteora’ (2003) ging 16 miljoen keer over de toonbank. Daarmee is het nog steeds het 8ste bestverkopende album van de 21ste-eeuw. Want rond die tijd sloegen de illegale muziekdownloads de clandestiene CD-verkoop al aardig beurs. De band bewees bovendien nog steeds de gouden toverformule te beheersen om met Nu Metal-deuntjes het hele universum in te palmen. Luister maar naar ‘Somewhere I Belong’, ‘Faint’, ‘Numb’. Daarna verkende Linkin Park plaat na plaat andere wegen. Want je kan niet altijd puberaal boos blijven.
Op 20 juli 2017 wrong Chester Bennington een eindstrop rond de demonen die hij al 41 jaar met zich meedroeg. ‘Who cares if one more light goes out? Well I do’, klonk het in de postume afscheidssingle ‘One More Light’. En voor miljoenen fans deed dat er beslist óók evenzeer toe.
Nu Metal heerste kort maar krachtig. Zoals elke stijlstroming die even de tijd stopzet. Tegen 2002-2003 was het genre alweer zijn momentum kwijt. De vaste waarden verbrokkelden, verdwenen in de anonimiteit of zochten andere muzikale oorden op. Evanescence ritste haar gothic-baljurk aan op ‘Bring Me To Life’ en ‘My Immortal’. Een band als Deftones fulmineerde destijds terecht met ‘White Pony’ dat ze altijd al boven de stijlstroming stond. Slipknot werd dan weer een onnavolgbare metal-oerkracht zonder weerga.
System of a Down bewees op het hoogtepunt van de Nu Metal-rage al dat er zoveel meer mogelijk was. Het Amerikaans-Armeense kwartet tekende op ‘Toxicity’ (2001) voor een knotsgekke eclectische smeltkroes van genres en instrumenten. ‘Chop Suey!’, ‘Toxicity’ en ‘Aerials’ blijven vandaag even waanzinnig als onovertroffen.
3. Gevoelige, geile & groovende jongens
De Zeroes waren niet alleen voor emo’s en met Linkin Park meebrullende alto’s een bewogen tijdperk. Ook de doorsnee popliefhebber kon de radio of TMF niet opzetten zonder dat de een na andere dramatische song voorbijkwam.
Zodra Robbie Williams zijn tijgerslip uit ‘Rock DJ’ weer had aangetrokken, zong hij ‘Something Stupid’ met Nicole Kidman. Vervolgens galoppeerde de Britse popartiest op zijn paard naar Daryl Hannah om allerlei onkuise dingen met de ‘Kill Bill’-actrice uit te spoken. Zelf hield Robbie het op een zedige ‘I just wanna Feel real love.’
Privé zat het die arme jongen dan ook niet echt mee, te horen aan de publieke boetedoening ‘Come Undone’. BBC Radio 2 weigerde de schunnige lyrics af te spelen. Natuurlijk moest de zanger ook nog even de muziekzenders op stang jagen met een om censuur schreeuwende videoclip waarin de getroebleerde popster een triootje had met 2 pornosterren.
Bevrijd van het boyband-juk, tastte Justin Timberlake ook uitvoerig de dunne lijn tussen zijn emotionele en lichamelijke noden af. De ex-*NSYNC-ster zong de breuk met Britney Spears van zich af in ‘Cry Me a River’. Met ‘FutureSex/LoveSounds’ (2006) werd de zanger vervolgens definitief een wereldster. Tal van gerenommeerde muziekbladen prezen de blijvende invloed die het nummer ‘SexyBack’ op het hedendaagse muzieklandschap drukte. Nou, met hulp van Timbaland die in de studio op de knopjes drukte dan.
Outkast excuseerde zich ‘a trillion times’ bij ‘Ms. Jackson’, de moeder van André 3000’s ex Erykah Badu. Want Big Boi’s gabber ‘Never meant to make your daughter cry’. Het Amerikaans hiphopduo schudde vervolgens de wereldhit ‘Hey Ya!’ als ‘a Polaroid picture’ uit de mouw van hun Grammy winnende dubbelalbum ‘Speakerboxxx/The Love Below’ (2003).
James Blunt wisselde ondertussen zijn Britse legeruniform in voor een akoestische gitaar en piano. Het kleffe ‘You’re Beautiful’ werd een monsterhit. Daarmee was de Engelse songwriter nog lang niet uitgespeeld. Hij perste er met ‘Goodbye My Lover’ een mogelijk nóg kleffere smartlap uit. Minder bekend is dat de muzikant een geweldig gevoel voor humor én zelfspot heeft. Zijn hilarisch Twitter-account zou verplicht studiemateriaal moeten zijn voor elke aspirerende stand-up comedian en cabaretier.
Nadat de 2de jaargang van ‘Grey’s Anatomy’ eindigde met een hartverscheurende seizoenfinale waarvan menig doorgewinterde ‘dokter’-serialist nog steeds van moet bekomen, rees de ster van Snow Patrol naar ongekende hoogtes. Allicht omdat iedereen toen voor het eerst ‘Chasing Cars’ van het Noord-Ierse groepje hoorde.
Een goede soundtrack kan wonderen doen. Zelfs met een beetje vertraging. Vraag maar aan Gary Jules en Michael Andrews die eind 2003 even de aardbol stil zetten met hun Tears for Fears-cover ‘Mad World’ uit de film ‘Donnie Darko’ (2001).
Oasis gaf op de aftiteling van ‘The Butterfly Effect’ (2004) iedereen een stevige pakkerd met ‘Stop Crying Your Hear Out’. Liam Gallagher strumde onder een boom in Hyde Park ‘Songbird’ voor zijn missus, All Saints-zangeres Nicole Appleton. Want ‘It’s not all dark in Liam World. I take me shades off every now and again and have a look at the world and see some nice things.’
Mike Skinner van The Streets reikte zijn mates ondertussen een zakdoekje aan met ‘Dry Your Eyes’. Want er was tenslotte ‘plenty more fish in the sea’. De Kings of Leon lieten najaar 2008 het hele nachtleven ‘Sex on Fire’ brullen. Na die bronstige wereldhit kreunde zanger Caleb Followill op ‘Use Somebody’ een indrukwekkend assortiment ‘oooah-woooah’s’ uit.
Eén groepje stak al deze sentimentele knapen evenwel allemaal naar de kroon. Met fluokleuren, confetti, reuzeballonnen, genoeg lasers en pyrotechnics om de volledige ‘Star Wars’-Saga te overtreffen, oplichtende polsbandjes én zorgvuldig ingestudeerde bindteksten in de landstalen waar ze ook maar hun reizend popcircus neerplanten. Maar voor de mannen van Coldplay hét kleurrijke livefenomeen werden dat ze vandaag zijn, waren het gewoon 4 schuchtere bleke jongens uit Londen.
Chris Martin & co dropten in 2000 ‘Parachutes’. De leadsingle daarvan, ‘Shiver’ sloop geruisloos voorbij. Maar ‘Yellow’ nestelde zich meteen in iedereens hart. Coldplay eerste album kwam meteen binnen op 1 in de ‘UK Album Charts’. De rest van de wereld volgde razendsnel. Opvolger ‘A Rush of Blood to the Head’ (2002) strooide instant-klassiekers als ‘The Scientist’ en ‘Clocks’ uit voor wie zijn muziek graag met wat tandglazuuraanslag had.
De sullige Chris Martin transformeerde pijlsnel in een volksmenner van formaat. De Engelsman trouwde in december 2003 met de Hollywoodster Gwyneth Paltrow, die hem de kinderen Apple en Moses schonk. In ‘Speed of Sound’ mijmerde de zanger over het nieuwe vaderschap. Na de dood van Paltrows vader pingelde Martin ‘Fix You’ op zijn volgekliederde Yamaha-pianootje. En tegen ‘Viva La Vida’ (2008) was Coldplay compleet ongenaakbaar.
2. Razend populaire AMERIKAANSE RAP & kiemende NEDERHOP
Rap en hiphop waren tegen midden jaren 90 een miljoenenbusiness geworden in de VS en ver daarbuiten. De Zeroes zouden de geldkraan beslist niet dichtdraaien. Integendeel. Hele hordes met meer juwelen dan Mr. T in alle seizoenen van ‘The A-Team’ zwaaiende nieuwe rappers zagen begin jaren 2000 het levenslicht. ‘Medallion iced up, Rolex bezelled up / And my pinky ring is platinum plus / Earrings be trillion cut / And my grill be slugged up’, pochte B.G. in ‘Bling Bling’.
Maar tussen al dat patserig diamantengefonkel en gangen graven in dollars door, werd er gelukkig ook nog steeds verdomd goede rapmuziek gemaakt. Jay-Z maakte met ‘The Blueprint’ (2001) zowat de blauwdruk van alle hiphop die daarna kwam. Achter de producerknoppen in de studio zat o.a. een 23-jarige knul uit die Chicago die op zijn beurt later ook wat bescheiden succesjes zou scoren als soloartiest en sportschoenenventer. Kanye Omari West heette die jongen. Of was het nu Ye, Yeezy, of volslagen doorgedraaide knotsgekke Koekoek?
Hoe dan ook. Op dit baanbrekende hiphopalbum was ook nog een andere jonge snaak te horen. Geboren als Marshall Bruce Mathers III. Voorbestemd om als bleekscheet een van de grootste rappers ooit te worden. Dé bestverkopende artiest die in de noughties de Amerikaanse hitlijsten op stelten zette. En tevens de man die de pen en mic. vasthield van ‘Lose Yourself’, ’s werelds eerste rapsong die een Oscar voor ‘Best Original Song’ in ‘8 Mile’ (2002) won. Zijn naam is uiteraard ‘Chika-chika / Slim Shady’ … EMINEM.
Met ‘The Marshall Mathers LP’ (2000) dropte Eminem zijn magnum opus. Er was geen ontsnappen aan singles als ‘The Real Slim Shady’ en ‘The Way I Am’. De platinablonde rapper joeg heel conservatief Amerika op stang met zijn verheerlijking van drugs en geweld op gitzwarte tracks als ‘Kill You’, ‘Kim’ en ‘Drug Ballad’. Maar zelf zijn grootste critici moesten na de sublieme Dido-samenwerking ‘Stan’ beamen dat hij de grootste én creatiefste verzenbakker van begin jaren 2000 was.
‘Guess who’s back?‘ – Eminems zegevierende 4de album ‘The Eminem Show’ werd het bestverkopende schijfje van 2002 én het succesvolste hiphopalbum ooit. En hij was na ‘Sing for the Moment’ en ‘Cleanin’ Out My Closet’ nog lang niet uitgespit. – ‘Till I Collapse I’m spilling these raps long as you feel ‘em’.
De ‘Rap God’ verloor daarna zijn Detroitse jeugdmakker Proof en overleefde wonderwel een methadonoverdosis. Met hulp van Elton Johns wekelijkse telefoontjes sloeg de rapper in de lente van 2008 eindelijk zijn drugsdemonen tegen het canvas. Daarna maakte de herboren hiphopster nog snel aan het einde van het decennium zijn glorieuze comeback met ‘Relapse’ en de single ‘We Made You’ (2009). Vervolgens kroonde de ‘Artist of the Decade’ zich met opvolger ‘Recovery’ meteen tot succesvolste artiest van 2010.
In de laatste jaren van de Zeroes kreeg het Amerikaanse rapgenre een nieuwe smoel. Het mocht allemaal wat artistieker zijn. Het ‘Get Rich Or Die Tryin’’-spierballengerol van 50 Cent leek uitgewerkt. Hiphopfans wouden niet langer ‘In Da Club’ of naar de ‘Candy Shop’ met de G-Unit-rapper. Op 11 september 2007 wachtte de hele rapwereld gespannen af op de laatste verkoopcijfers. 50 Cent duelleerde met zijn 3de album ‘Curtis’ tegen Kanye Wests op dezelfde dag uitgebrachte ‘Graduation’.
Het was zowat de meest besproken muzikale boksmatch sinds ‘The Battle of Britpop’ in 1995. Kanye West won de strijd met vlag en wimpel. De jarenlange hegemonie van gangstarap was gebroken. Het komende decennium deelde een nieuwe generatie woordkunstenaars als Drake, Kendrick Lamar en Kid Cudi de lakens uit. Een East Coast-veteraan als Jay-Z was dan weer zo slim om samen te werken met een rasartieste als Alicia Keys voor zijn ‘Empire State of Mind’ (2009).
Dichter bij huis zond Osdorp Posse in de Zeroes zijn zonen uit. In Vlaanderen scoort ‘t Hof Van Commerce met ‘Rocky 7’ (2002) en ‘Ezoa en niet anders’ (2005). ABN strikt Gorki-frontman Luc De Vos voor de geweldige samenwerking ‘Ex-liefdadigheid. De in Antwerpen geboren Nederlander Brainpower klettert ‘Dansplaat’ naar de hoogste positie van de Nederlandse én Vlaamse hitlijsten. Maar de MC laat een blijvendere indruk na met de krop in de keel van ‘Je Moest Waarschijnlijk Gaan’.
Lange Frans & Baas B wezen neanderthalers de vinger met ‘Zinloos’. De Jeugd Van Tegenwoordig ontketende een compleet absurde verbale Blitzkrieg met ‘Watskeburt?!’. Opgezwolle legde met hun definitieve 3de plaat ‘Eigen Wereld’ (2006) de lat zo hoog dat alleen Javier Sotomayor er nog kan overspringen. Typhoon blaast in de zomer van 2007 zijn meesterdebuut ‘Tussen licht en lucht’ de winkels in.
Eind 2008 besluit een jongen uit Curaçao dat het tijd is. Zijn ‘Brief aan Kees’ blijft niet onbeantwoord. Verbluft haalt Top Notch-baas Kees De Koning de talentvolle rapper aan boord van zijn nederhoplabel. Fresku verspilt het vertrouwen niet. ‘Twijfel’ komt keihard binnen. Na ‘Ik Ben Hier’ is de doorbraak voorgoed beklonken.
11 De nieuwe MADONNA’s
Madonna’s rijk uit na de eeuwenwisseling? Mooi niet. ‘The Queen of Pop’ enterde overtuigend het nieuwe decennium met ‘Music’ (2000). Ze verzorgde de Bond-song van ‘Die Another Day’ (2002). ‘American Life’ (2003) werd een flop. Maar Madge schuwde op haar 9de studio-album beslist het experiment niet. En de media at nog steeds uit haar hand. Zeker nadat ze Britney Spears en Christina Aguilera binnen lebberde op de MTV Video Music Awards 2003.
De compleet uitverkochte ‘Re-Invention World Tour’ was met 125 miljoen dollar dé grootverdiener van 2004. Vervolgens leende het popicoon ABBA’s ‘Gimme! Gimme! Gimme!’ voor ‘Hung Up’. Het aanstekelijk dance-nummer stond op 1 in 41 landen. Maar wie zou na ‘Confessions on a Dance Floor’ (2005) en ‘Hard Candy’ (2008) de kroon over nemen?
Muziekjournalisten kondigden de klok rond de komst van ‘De Nieuwe Madonna’ aan. Invloedrijke vrouwelijke artiesten verschenen dan ook overal in de nillies. Britney Spears ruilde haar vlechtjes en schooluniform van ‘…Baby One More Time’ in voor het nauw aansluitende rode latexpakje van ‘Oops!…I Did It Again’. ‘I’m a Slave 4 U’ maakte de transformatie daarna compleet.
Tegen haar 4de studioalbum ‘In the Zone’ (2003) was het popprinsesje een volwassen artieste die bij de allergrootste hoorde. Met singles als ‘Me Against the Music’ en ‘Toxic’ torende ‘The Princess of Pop’ torenhoog boven haar nog met Clearasil prutsende bubblegumpopcollega’s. Allerlei smerige gossip overschaduwde de release van ‘Blackout’ (2007). Maar de invloed van Britneys sublieme 5de album blijft immens.
Ook Christina Aguilera schudde op ‘Stripped’ (2002) haar tienerimago van zich af. Redman rapte een woordje mee op ‘Dirrty’ en de controversiële door David LaChapelle regisseerde videoclip deed de rest. Daar hadden tal van puriteinse zielen wel wat over te zeggen. De ‘Genie in a Bottle’-zangeres snoerde haar criticasters de mond met ‘I am Beautiful no matter what they say, words can’t bring me down’. Tussendoor coverde Christina met Lil’ Kim, Mýa en P!nk ‘Lady Marmelade’ voor de ‘Moulin Rouge’-soundtrack.
Die rebelse roosharige deed zelfs prima zaakjes. Het met 4 No Blondes-brein Linda Perry gepende ‘M!ssundaztood’ (2001) maakte een wereldster van P!nk. Waarvoor dank. Met feestnummers als ‘Get the Party Started’ en zwaarder spul als ‘Just Like a Pill’ en ‘Family Portrait’ maakte de zangeres flink wat stennis in het brave popwereldje. Later schopte ze George Bush een geweten met ‘Dear Mr. President’.
Destiny’s Child triomfeerde met wereldhits als ‘Independent Women Part 1’, ‘Survivor’ en ‘Bootylicious’. Maar de 60 miljoen verkochte platen van het succesvolle R&B-trio zijn peanuts vergeleken met de 200 miljoen albums die Beyoncé sinds haar solodebuut ‘Dangerously in Love’ (2003) en haar ‘Crazy in Love’-duet met manlief Jay-Z verkocht.
‘When the sun shines, we’ll shine together / Told you I’ll be here forever’. Zodra Rihanna haar ‘Umbrella’ opentrok, regende het hits voor de ‘Good Girl Gone Bad’ (2007) uit Barbados. Amy Winehouse weigerde ondertussen naar de ‘Rehab’ te gaan. Met alle bekende gevolgen van dien. ‘Back to Black’ (2006) werd meteen ook het laatste album van de op 27-jarige leeftijd gestorven Londense soulstem.
Dido vertederde begin jaren 2000 iedereen met liedjes als ‘Here With Me’, ‘White Flag’ en ‘Life For Rent’. Vervolgens verdween de Britse nachtegaal even snel als ze gekomen was. Ze werd meer dan verdienstelijk afgelost door een andere onweerstaanbare Londense prachtstem. De 19-jarige Adele liet begin 2008 voor het eerst van zich horen met ‘Chasing Pavements’ en de Bob Dylan-cover ‘Make You Feel My Love’.
Katy Perry experimenteerde met hetzelfde geslacht op ‘I Kissed a Girl’ en ergerde zich luidop over het andere geslacht op ‘Hot N Cold’. Maar in vergelijking met Madonna blijft de popzangeres een kuis nonnetje.
En toen was ze daar dan toch. De énige popzangeres van het nieuwe millennium die even revolutionair en vernieuwend was sinds Madonna in 1983 ‘Holiday’ op de wereld losliet. De als Stefani Joanne Angelina Germanotta geboren songwriter besloot niet langer anoniem liedjes pennen voor wereldsterren als Britney Spears, Fergie en The Pussycat Dolls. Na debuutalbum ‘The Fame’ (2008) was Lady Gaga voortaan zélf een wereldster.
Al bij de eerste singles ‘Just Dance’, ‘Poker Face’ en ‘LoveGame’ leek het alsof de toen 22-jarige Amerikaanse er altijd geweest was. Ze zou vervolgens ook nooit meer uit de schijnwerpers verdwijnen. Na Gaga’s waanzinnige ‘Paparazzi’-vertolking op de MTV Video Music Awards in september 2009 was het niet langer de vraag wie de nieuwe Madonna was. Eerder wie de komende decennia de nieuwe Lady Gaga zou zijn.
Je weet nu alle weetjes over jaren ’00 muziek. Maar nog niet genoeg muziek weetjes geleerd? Lees dan ook
Jaren 60 Muziek weetjes
Jaren ’70 Muziek Weetjes
Jaren 80 Muziek Weetjes
Jaren 90 Muziek Weetjes